Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Στον «Πρωταγόρα» του Πλάτωνα υπάρχει ένα ωραίο κομμάτι (322d- 323c) για την καθολικότητα της πολιτικής αρετής. Λέει ο σοφιστής, απευθυνόμενος προς τον Σωκράτη: «Και για να μη νομίζεις ότι γελιέσαι, σχετικά με το ότι όλοι οι άνθρωποι νομίζουν πως κάθε άνδρας συμμετέχει και στη δικαιοσύνη και στην πολιτική αρετή, πάρε το εξής ως απόδειξη. Αν κάποιος υποστηρίζει ότι είναι καλός αυλητής και όλοι βλέπουν ότι δεν είναι, τον κοροϊδεύουν ή τον συμβουλεύουν σαν να είναι τρελός. Στη δικαιοσύνη όμως και στην άλλη πολιτική αρετή, εάν κάποιος, μιλώντας με ειλικρίνεια, λέει πως δεν είναι δίκαιος και ενάρετος, μολονότι ξέρουν ότι πράγματι είναι άδικος και πονηρός, τον θεωρούν τρελό επειδή το λέει δημόσια!» [η περίληψη της μετάφρασης είναι ελεύθερη].
Πως κολλάει τώρα ο Πρωταγόρας με τον Πάνο Καμμένο; Ας πιάσουμε την ιστορία από την αρχή. Με αφορμή δημοσίευμα της εφημερίδας «Καρφί» για μυστικές συναντήσεις του κ. Καμμένου με ισοβίτη της υπόθεσης Noor 1, η ΝΔ έθεσε σειρά ερωτημάτων στον ίδιο τον ΥΠΕΘΑ και στον υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή, κάνοντας λόγο για ωμή παρέμβαση της κυβέρνησης στο έργο της Δικαιοσύνης. Στην απάντηση του ο κ.Καμμένος παραδέχεται ότι είχε κάποια εμπλοκή ( αλλά δεν αναφέρει ποια) μετά από αίτημα για δικαστική προστασία που ζήτησε ο ισοβίτης μέσω του δημοσιογράφου Μάκη Τριανταφυλλόπουλου.
Αν πάρουμε τώρα, στα σοβαρά τον σοφιστή του Πλάτωνα, όλοι θα θεωρούσαμε τρελό τον Πάνο Καμμένο αν ομολογούσε ότι συναντούσε τον Μάκη Γιαννουσάκη στις φυλακές (!), ενεργώντας με εξωθεσμικό ρόλο. Επομένως, είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιμένει κανείς από τον ΥΠΕΘΑ να συμμετάσχει αυτοβούλως, σε μία διαδικασία αποκάλυψης της υποτιθέμενης παράτυπης εμπλοκής του. Όπως θα συνέβαινε και με οποιονδήποτε άλλο πολιτικό. Και γι αυτό το λόγο, το μόνο που αναμένουμε από δω και πέρα, είναι οι αντιδράσεις του, προκειμένου βεβαίως, να μην αποδειχθεί ούτε ένοχος ούτε τρελός.
Μπαίνοντας ήδη, δυναμικά στον πόλεμο των εντυπώσεων που θα ακολουθήσει, επικαλέστηκε από το site olympia.gr, ένα άρθρο που μπερδεύει ηρωίνη από την Τουρκία με τον Κώστα και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, την ΜΙΤ με τον Κακαουνάκη, τα Wikileaks και τον Ερντογάν με το ΚΛΙΚ και τις υποθέσεις Σουσουρλούκ και Εργενεκόν, καταλήγοντας στη δολοφονία του Κύπριου Θεόφιλου Γεωργιάδη…
Δεν έχει να κάνει μόνο με τον συγκεκριμένο υπουργό αλλά κάθε φορά που μια τέτοια υπόθεση μπαίνει στην αρένα του δημόσιου λόγου, αρκετοί πολιτικοί ακολουθούν την ίδια τακτική. Και όταν πρόκειται μάλιστα, για τον Πάνο Καμμένο, οι αντεπιθέσεις δεν είναι και τόσο διακριτικές, όπως γνωρίζουμε όλοι…
Άρα λοιπόν, εκείνο που μένει είναι η Δικαιοσύνη να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να διαφωτίσει τον κόσμο δια των κρίσεών της. Γιατί μόνο έτσι θα πειστεί η κοινή γνώμη για την καθαρότητα ενός πολιτικού προσώπου.
Το πρόβλημα όμως εδώ είναι ότι η βουλευτική ασυλία και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, δεν δίνει και πολλά περιθώρια για γρήγορη διελεύκανση. Με αποτέλεσμα, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα να πορεύεται με κραυγές, εντυπωσιοθηρία, και ένα συνεχή τυχοδιωκτικό πόλεμο υπεράσπισης των αδίκων για να μην αποδειχθούν- σύμφωνα με τον Πλάτωνα- «τρελοί»!
Και ένα τελευταίο συμπέρασμα από τον Πρωταγόρα που δένει μια χαρά με τον Πάνο Καμμένο. Ο καθένας μετέχει σε τέτοιο βαθμό στην πολιτική αρετή, όσο του επιτρέπει η άποψη των πολιτών- και των ψηφοφόρων του- για την μετοχή του. Τον πρώτο λόγο έχει πάντα η κοινωνία. Και για τους «ενάρετους» πολιτικούς και για τους «αδίκους» που πασχίζουν να μην χαρακτηριστούν «μαινόμενοι»…
