Η Τουρκία έχει απέναντί της την Ελλάδα ή την Ευρώπη; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Και να σκεφτεί κανείς ότι η Τουρκία δεν έχει γίνει (ακόμη) πυρηνική δύναμη και ότι τα σύνορά της δεν έχουν (ακόμη) ταυτιστεί με τα… σύνορα της καρδιάς του Ταγίπ. Η αποφυγή του πολέμου περνάει μέσα από αυτή την απάντηση.
Μόνο τρελοί θέλουν ένα πόλεμο. Και μάλιστα από την στιγμή που εμείς έχουμε ξεκαθαρίσει την θέση μας προς όλες τις κατευθύνσεις: Αν ανοίξει η πόρτα του θηριοτροφείου, η απάντηση της Αθήνας θα είναι σκληρή. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, δυστυχώς, δεν υπάρχουν στο τέλος νικητές και ηττημένοι. Δεν μπορούμε, όμως, να κάνουμε διαφορετικά.
Αν θεωρεί κάποιος ότι είμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε νέα Ίμια, τότε δεν έχει αντιληφθεί σωστά την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, ότι οι Έλληνες έχουν κουραστεί να ζουν σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας που δημιουργούν οι κινήσεις της Τουρκίας. Ότι ακόμη κι αν δεν είχαμε πιθανότητες να βγούμε «νικητές» από μια τέτοια διαδικασία, είμαστε υποχρεωμένοι να την ακολουθήσουμε και να την πάμε μέχρι το τέλος. Το αν έχουμε ή δεν έχουμε πιθανότητες είναι κάτι που σε αυτές τις περιπτώσεις αποδεικνύεται κάθε φορά στην πράξη. Έχουμε την εντύπωση ότι και στον Έβρο περίμεναν ένα διαφορετικό αποτέλεσμα.
Η Τουρκία είναι ένας φυσικός εμπορικός εταίρος για την Ελλάδα και αντιστρόφως. Οι δύο χώρες θα μπορούσαν να έχουν ένα κοινό λαμπρό μέλλον. Και το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία και το Ισραήλ, την Τουρκία και την Αρμενία. Αλλά η Τουρκία έχει ανοίξει καυγά με όλους. Ας πούμε για χάρη της συζήτησης ότι στο Καστελόριζο φταίμε εμείς. Που δεν είναι έτσι κι εν πάση περιπτώσει αν έχουν οι Τούρκοι μία άλλη άποψη για το θέμα θα μπορούσαμε να λύσουμε την «διαφορά» μας στο Δικαστήριο της Χάγης. Είναι όμως δυνατόν να έχει με όλους προβλήματα; Είναι δυνατόν να την έχουν όλοι «αδικήσει»;
Οι Τούρκοι λένε τα δικά τους. Είναι σαφές ότι κάπου στηρίζονται. Κι αν είναι αλλιώς τα πράγματα, αν δεν στηρίζονται κάπου, τότε θα πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση να διαλύσει τις όποιες φαντασιώσεις υπάρχουν στην άλλη πλευρά. Εκτός κι αν δεν πρόκειται για φαντασιώσεις αλλά για κάποιου είδους μυστικής συμφωνίας. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Και μιλάμε για την ΕΕ Θα απειλούσε, για παράδειγμα, η Ρωσία με βομβαρδισμό την Γερμανία και η Γερμανία δεν θα ζητούσε την βοήθεια των άλλων κρατών μελών της ΕΕ; Και για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, η Γερμανία στηρίζει πολλά για την Άμυνά της στην Γαλλία! Άρα, μην μας λένε ότι δεν είναι έτοιμοι για τα κοινά σύνορα. Επίσης, δεν είναι η Ελλάδα η επιτιθέμενη και δεν τελεί η Ελλάδα εν αδίκω. Αν τα πράγματα είναι διαφορετικά, μπορούν να μας το πουν.
Ο πόλεμος περνάει αναγκαστικά από τις Βρυξέλλες. Δεν θέλουμε να έρθουν για να καταλάβουμε μαζί την Σμύρνη. Αλλά θέλουμε να πούνε στην Τουρκία ότι θα τους έχουν απέναντι αν η Άγκυρα συνεχίσει τις προκλήσεις της.
Πόσο αισιόδοξοι είμαστε για αυτό; Με δεδομένους τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς στην ίδια την ΕΕ δεν είμαστε και ιδιαίτερα αισιόδοξοι. Ωστόσο, είμαστε υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε να βάζουμε το θέμα στην σωστή του διάσταση.
Θανάσης Μαυρίδης
