Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Πολάκης είναι ο κλώνος του «επαναστατημένου Ρωμιού». Που μεγάλωσε ανάμεσα στον Μαρξ, τον Στάλιν, τον Παπαφλέσσα και τον Κολοκοτρώνη. Που γαλουχήθηκε με το «εθιμικό δίκαιο» της «φαμίλιας» και «ψίλωσε ο νους του» από την ασυδοσία του ελληνικού κρατισμού και των κατάλοιπων της Φεουδαρχίας. Τον είδαν οι Σφακιανοί πρωτόγονο, «ντελικανή» και «πολέμαρχο», τον έκαναν δήμαρχο. Αυτό ήταν, δεν ήθελε και πολύ ο Τσίπρας να τον «καψουρευτεί». Και να τ΄ αποτελέσματα…
Το θέμα όμως, δεν είναι ντε και καλά ο Πολάκης. Ούτε ο Τσίπρας και οι κάθε λογής «διαστημικοί» τύποι που πήραν εντολή από το «λαό» να τον «αυτοκτονήσουν». Το ζήτημα είναι το μίσος που τρέφουν για την αστική δημοκρατία και δεν χάνουν ευκαιρία να το διατυμπανίζουν. Κι εδώ προκύπτει κι ένα ακόμα ερώτημα: Που βρέθηκαν στην Ελλάδα τόσοι πολλοί κομμουνιστές; Πώς εξαπλώθηκαν τόσες μάζες «Αριστερών» που αιματοκύλισαν τη χώρα στον Εμφύλιο και αργότερα, έδωσαν άλλοθι στην κρατικοδίαιτη Δεξιά να κατακλέψει τη χώρα; Δεν είναι παράξενο για μία χώρα που δεν ανέπτυξε ποτέ βιομηχανία και κατά συνέπεια ούτε και εργατική τάξη;
H απάντηση βρίσκεται μάλλον, σ΄αυτό που προϋπήρχε ως ιός ιδεοληψίας και μεταλλάχθηκε σταδιακά, δημιουργώντας νέα «επιδημία». Η ελληνική κοινωνία μέχρι σήμερα, σε πολύ μεγάλο ποσοστό απεχθάνεται την αστική δημοκρατία. Η ρίζα του κακού ανάγεται στον Ιανουάριο του 1454, όταν ο πορθητής Μωάμεθ ενθρονίζει στη θέση του Πατριάρχη, τον Γεννάδιο Σχολάριο, αναθέτοντάς του την διοίκηση των «ρουμ μιλλέτ», των χριστιανικών κοινοτήτων της Αυτοκρατορίας. Και κατά συνέπεια, η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί μέχρι σήμερα, όλα τα προνόμια της «αυτοκρατορικής» ιδεολογίας, μεταξύ των οποίων και την αποστροφή της για την αρχαιοελληνική και δυτικόφερτη αστική δημοκρατία!
Με απλά λόγια, η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου οι πολίτες της δεν έχουν ενσωματώσει πολιτισμικά και πολιτικά στην συνείδησή τους, τι θα πει φιλελεύθερη αστική δημοκρατία. Οι μεν Δεξιοί «φονταμενταλιστές» ακολουθούν την ορθόδοξη παράδοση και οι «μεταλλαγμένοι» Ορθόδοξοι-Αριστεροί βρήκαν καταφύγιο στη νέα «θρησκεία» που ευδοκίμησε στην Ελλάδα, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Και οι δύο οραματίζονται κάτι άλλο από αυτό που υπάρχει ως πολιτειακή δομή. Κάτι μεταξύ «Σοβιετίας» και «ορθόδοξου θεοκρατικού καθεστώτος». Πώς να το πω πιο απλά; Στο βάθος του αυταρχικού μυαλού τους, πιστεύουν ακριβώς τα ίδια, έχουν την ίδια αρρώστια. Δεν τους αρέσουν ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε οι θεσμοί ούτε το Σύνταγμα ούτε και η διάκριση των εξουσιών. Φαντασιώνονται ένα είδος μεσσιανισμού που κατακτιέται μόνο μέσα από τον λαϊκισμό του περιθωρίου και της ήττας. Γι΄αυτό και η σύμπραξη Τσίπρα- Καμμένου είναι ιστορική ευκαιρία να καταλάβουμε πόσο δύσκολο είναι να περάσει η χώρα τον Διαφωτισμό που ξέχασε να βιώσει, όταν έπρεπε…
Και τα κόμματα; Τα κόμματα κάνουν συνήθως ό τι πρεσβεύουν οι πελάτες τους. Μπορεί να υπερασπίζονται αστικά πρότυπα – στο κάτω κάτω οι ηγεσίες τους είναι «μεταμφιεσμένες» ελίτ- αλλά ακολουθούν το ρεύμα και την κουλτούρα της κοινωνίας. Λίγοι ηγέτες (Ελ.Βενιζέλος και λίγο ο Κ. Καραμανλής) ξέφυγαν από το συρμό του «αντιδυτικισμού» και το πλήρωσαν ακριβά.
Επομένως, το μεγάλο στοίχημα για το μέλλον η απόδραση προς τη Δύση! Με ποιο τρόπο; Δεν ξέρω. Θέλει γενναίο φρόνημα και πυγμή. Πειθώ και διπλωματία. «Δωροδοκία» της Εκκλησίας και απομόνωση των ιδεοληπτικών από την ίδια την κοινωνία. Και το σημαντικότερο, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα πετάξει στον αγύριστο την εμμονή του με την παράδοση.
Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Το κράτος τελεί υπό κατάληψη. Ποιος έχει το θάρρος της αυταπάρνησης να το ελευθερώσει;
