Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Όταν ο Τραμπ κέρδισε τις εκλογές, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε αν η περίπτωσή του ήταν χειρότερη από τον Τζωρτζ Μπους τον Ντάμπλιγιου… Όταν ο Αλέξης Τσίπρας γινόταν πρωθυπουργός, δεν ξέραμε αν θα ήταν ο χειρότερος της πολιτικής μας ιστορίας. Ήμασταν όμως, απολύτως βέβαιοι ότι θα είναι ο απλοϊκότερος όλων των εποχών.
Βαριά κουβέντα για τον πρωταθλητισμό της απλοϊκότητας; Καθόλου βαριά. Ο ΣΥΡΙΖΑ για να πάρει την εξουσία, ακολούθησε την πιο απίθανη και παιδαριώδη εκστρατεία, που τόλμησε ποτέ πολιτικό κόμμα σε ευρωπαϊκή χώρα. Το «πάρε κόσμε», «το αφεντικό τρελάθηκε» και γενικότερα η ρητορική του «άρχοντα» που μοιράζει χρήμα με τη σέσουλα, στον κάθε πικραμένο, είναι πρωτόγονο θέαμα, κατάλληλο για κακομαθημένες μάζες.
Υστερα από 4 μέρες καταστροφών στην βορειοανατολική Αττική, ο Πρωθυπουργός έκανε επιτέλους την πρώτη του δημόσια εμφάνιση. Την Τετάρτη το πρωί στις 10.00 επιβιβάστηκε σε ελικόπτερο και πέταξε πάνω από τον Κάλαμο και τις περιοχές των καμένων. Οι φωτιές βέβαια, είχαν σβήσει και ο κ. Τσίπρας αρκέστηκε να δηλώσει, πέρα από τις συνήθεις κοινοτυπίες, ότι κάηκαν μόνο 15 χιλ. στρέμματα ενώ το 2009, 150 χιλ!
Πολύ φοβάμαι ότι ο Πρωθυπουργός δεν θα είχε καν εμφανιστεί, αν δεν είχε προηγηθεί η ανακοίνωση ότι ο πρόεδρος της ΝΔ θα επισκεπτόταν στις 10.30 της Τετάρτης το Ενιαίο Κέντρο Συντονισμού στο Αρχηγείο της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας!
Ήταν άλλη μία επικοινωνιακή κίνηση ενός ανθρώπου ο οποίος έχει μία και μοναδική έννοια: να «ταπώσει», να «ρουπώσει», να «βουλώσει τα στόματα», δεν ξέρω πως αλλιώς λέει η κομπλεξική κατίνα της γειτονιάς, την απάντηση στις κακές γλώσσες.
Και κάθομαι ρε παιδί μου και σκέφτομαι τι νόημα έχει πια να αντιστέκεσαι. Πόση σημασία έχει να αγανακτείς που ένας άνθρωπος επιπέδου συμπλεγματικού έφηβου κυβερνάει τη χώρα. Πόσα εκατομμύρια λέξεις πρέπει να γραφούν για να εξηγήσουν στον ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είναι φυσικό, δεν είναι κανονικό, δεν είναι αποδεκτό να διαχειρίζεται τις τύχες της Ελλάδας ένας άνθρωπος που κοιμάται και ξυπνάει με μία και μοναδική έννοια: πώς να οργανώσει την αντεπίθεσή στους πολιτικούς αντιπάλους και στην κριτική των δημοσιογράφων!
Όλοι ξέρουμε ότι ζούμε στην εποχή της επικοινωνίας και της εικόνας. Του σχεδιασμού και της στρατηγικής στην πολιτική. Πάνω απ΄όλα όμως, προηγείται η ουσία της παρέμβασης στην πραγματικότητα. Γιατί πολιτική σημαίνει απόφαση, σχέδιο, δράση, αποτέλεσμα, βελτίωση και μετά αποδοχή.
Τούτος εδώ το πάει τελείως ανάποδα. Πρώτα να εξασφαλίσει το σανό για τους επίσης, θυμωμένους φίλους του και μετά, στο πλαίσιο της «παράπλευρης ωφέλειας», μπορεί να υπάρξει και έργο.
Έχω βαρεθεί να βλέπω κατακαημένους κακομοίρηδες να «διαπαιδαγωγούν» μάζες συμπλεγματικών ψηφοφόρων με το «και οι άλλοι καλύτεροι ήταν;». Επιτέλους, δεν ανέχομαι να με δουλεύει ο κάθε απίθανος τύπος που ψηφίστηκε από το 1/5 των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους.
Και αδιαφορώ εντελώς αν πρόκειται για Αριστερό, Δεξιό, δήθεν Φιλελεύθερο, οπαδό του «Βούδα» ή Ορθόδοξο. Δεν θέλω να διοικεί κανένας διανοητικά ή ψυχικά ενδεής άνθρωπος. Θέλω απλά, να βρίσκεται στη εξουσία κάποιος που αγωνιά για την πρόληψη, την ευημερία και την ασφάλεια της κοινωνίας που τον εξέλεξε.
Ας είναι αυτή η μία και μοναδική μας έννοια από δω και πέρα.Καμένα δάση και φυσικές καταστροφές πάντα θα έχουμε. Δούλεμα από απατεώνες και απλοϊκούς να μην έχουμε. Αν εξασφαλίσουμε το αυτονόητο, όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Ας πείσουμε πρώτα τον κόσμο τι θα πει κόμπλεξ, απάτη και κοροϊδία…
