Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η χθεσινή συμφωνία στις Πρέσπες είναι αναμφισβήτητα ιστορική. Και έπρεπε να είχε υπογραφεί πριν από 24 χρόνια μεταξύ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Κίρου Γκλιγκόροφ. Του ηγέτη των Σλαβομακεδόνων που πίστευε στα σλαβικά χαρακτηριστικά του λαού του και κατηγορήθηκε ως προδότης από τους συμπατριώτες του οι οποίοι οικοδομόμησαν τον «μακεδονισμό», ως νέα ιστορική θεωρία. Θυμίζω μόνο ότι τον Σεπτέμβριο του 1995 είχαν ανατινάξει το αυτοκίνητο που τον μετέφερε στο κέντρο της πόλης των Σκοπίων και το πιθανότερο κίνητρο ήταν δηλώσεις του ότι η ταυτότητα του λαού του είναι σλαβική και δεν συνδέεται με τον Μέγα Αλέξανδρο και τους αρχαίους Μακεδόνες...
Η λύση του «Μακεδονικού» δεν επιτεύχθηκε για διάφορους λόγους που η ιστορία φαίνεται ήδη, να τους έχει αποκαλύψει... Με αποτέλεσμα, να αναλάβει την εξουσία στα Σκόπια, ο εθνικιστής Γκρουέφσκι, μεταμορφώνοντας την πολιτική σε μια παρωδία της μνήμης και της ιστορίας.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις του Σημίτη και του Καραμανλή, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να κρατήσουν μία προσεκτική στάση απέναντι στον Γκρουέφσκι, με αποκορύφωμα την σθεναρή απόφαση του 2008 στο Βουκουρέστι.
Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε επιτέλους η ευκαιρία. Ο Ζόραν Ζάεφ ανέλαβε την κυβέρνηση στα Σκόπια και ο διεθνής παράγοντας αντιλήφθηκε ότι ήρθε η ώρα για αναψηλάφιση του «φακέλου». Μπορεί βέβαια η γειτονική χώρα να γύρισε σελίδα αλλά η ευτυχής συγκυρία δεν ήταν δυνατόν να ισχύει για μας. Πρώτον γιατί στην εξουσία βρίσκεται ένα κόμμα που λειτουργεί μόνο με γνώμονα την αμοραλιστική του διάθεση και δεύτερον, επειδή στην ηγεσία του υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος είναι κατά κοινή ομολογία ανιστόρητος και αγεωγράφητος!
Τι σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα; Αυτό ακριβώς, που συνέβη στην διαπραγμάτευση για το ελληνικό πρόγραμμα οικονομικής στήριξης: Μία διαδικασία που έγινε αντικείμενο διαχείρισης από ανθρώπους με πλήρη άγνοια των πολιτικών και οικονομικών δυνατοτήτων μιας συμφωνίας. Με συνέπεια να καταλήξουμε- με επιβολή των δανειστών- σε νέα μνημόνια και με όρους που δεν τους επιλέξαμε οι ίδιοι, εις βάρος της πραγματικής οικονομίας και του δημόσιου χρέους.
Το ίδιο συνέβη και τώρα, με την υπογραφή στις Πρέσπες. Ο πρωθυπουργός δεν είναι σε θέση να κατανοήσει και φυσικά να αξιολογήσει τους συσχετισμούς στην περιοχή, το μωσαϊκό εθνοτήτων στο γειτονικό κράτος και φυσικά την ιστορική φάση επικινδυνότητας για την συνοχή του. Δεν μπορεί δηλαδή ο ίδιος, ως ηγέτης της ιστορικότερης χώρας των Βαλκανίων, να αντιληφθεί την εξαιρετική συγκυρία που του δίνει την ευκαιρία για επιβολή προϋποθέσεων σχετικά με την ταυτότητα και τη γλώσσα των γειτόνων μας.
Συναινεί επομένως, σε όρους που δεν τους συναποφασίζει η κυβέρνησή του - απόρροια της άγνοιας- αλλά του επιβάλλονται έξωθεν από άλλους οι οποίοι δεν έχουν κανένα έννομο συμφέρον παρά μόνο στο πολιτικό σκέλος της υπόθεσης.
Τι θέλω να πω; Ότι έπρεπε να υπάρξει συμφωνία. Ότι δεν είναι πρόβλημα το όνομα - το «Nova Macedonia» θα ήταν το ευκταίο- αλλά η ταυτότητα και η γλώσσα είναι ζητήματα που στο μέλλον, μπορεί να μας δημιουργήσουν πρόβλημα.
Εκτός αυτού, στο άρθρο 7 καταγράφονται αρκετές «ελεύθερες» ερμηνείες για τη χρήση των συμβόλων και μελλοντικές «επεμβάσεις» σε ό τι αφορά τη χρήση του όρου «Μακεδονία».
Το ζήτημα είναι ότι ο κ. Τσίπρας σύρθηκε πίσω από τη συμφωνία και δεν την καθόρισε ο ίδιος, ως όφειλε, εξαιτίας της ανιστόρητης συνείδησής του. Και δεν αναφέρομαι στις εθνικιστικές υστερίες των επίσης ανιστόρητων «μακεδονομάχων» που μηδενίζουν τα πάντα αλλά στην αδυναμία πολιτικής ενσυναίσθησης και γεωπολιτικής αντίληψης ενός ηγέτη που αγνοεί την ιστορία της χώρας και της περιοχής του...
