Του Δημήτρη Καμπουράκη
«Ακούστε κύριοι. Εγώ για να σας κυβερνήσω, εγκατέλειψα έξι βίλες, ένα ελικόπτερο, ένα λίαρ τζετ, δύο κότερα και την δυνατότητα να κάνω διακοπές όποτε θέλω. Δεν θα μου κάνετε λοιπόν και κριτική από πάνω, διότι χάρη σας κάνω που βρίσκομαι εδώ». Είχα ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι να λέει αυτές τις μνημιώδεις φράσεις σε συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλλες το 1994 και είδα με τα ίδια μου τα μάτια τους Ιταλούς συναδέλφους να μην εκπλήσσονται διόλου μ' αυτά που άκουγαν. Γιατί; Μα διότι από την αρχή, ο Σίλβιο αυτό πούλησε στους συμπατριώτες του: Πλούτο, δύναμη και θράσος.
Οπότε κανένας δεν τον παρεξήγησε. Αν όμως, για να βρεθεί στην εξουσία είχε πουλήσει φτώχεια, ταπεινότητα, ηθική εγκράτεια και κοινωνική αγιοσύνη, τότε δικαίως οι Ιταλιάνοι θα ένιωθαν προδομένοι και προσβεβλημένοι με τους κομπασμούς του και θα τον είχαν διαολοστείλει. Κατά την ίδια αντιστοιχία λοιπόν, ας μην εκπλήσσονται οι κυβερνώντες μας που ο κοσμάκης ξεσηκώθηκε τόσο άγρια για την υπόθεση Αντωνοπούλου – Παπαδημητρίου. Όταν ο Αλέξης καταλάμβανε το φρούριο ως επικεφαλής των αντισυστημικών λεγεώνων του, θα 'πρεπε να ξέρει πως αυτές θα στρέφονταν εναντίον του μόλις θα τον έβλεπαν στρογγυλοκαθισμένο στον χρυσό θρόνο του συστήματος. Έτσι είναι αυτά: Όταν σπέρνεις αντισυστημικές θύελλες, να ετοιμάζεσαι να θερίσεις τυφλές αντικαθεστωτικές καταιγίδες.
Γι αυτό είναι και καταγέλαστη η εκ' των υστέρων προσπάθεια του κ. Τζανακόπουλου και των υπολοίπων να προβούν σε ηθικού τύπου συγκρίσεις ανάμεσα στον Παπαδημητρίου (που παραιτήθηκε) και στον Άδωνι (που δεν παραιτείται). Διότι τα εξαγριωμένα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛικά στρατεύματα της κάθαρσης και ο όχλος που τα ακολουθούσε, δεν έμαθαν να αξιολογούν και να κρίνουν ακριβοδίκαια. Έμαθαν να σφάζουν δίχως πολλά-πολλά, με μοναδικό τους κριτήριο την ταξική μονομέρεια. Στον αμείλικτο πόλεμο του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», η αστική ευγένεια, οι λεπτεπίλεπτες νομικές αποχρώσεις και οι εξειδικευμένες προσωποποιήσεις κάθε περίπτωσης δεν έχουν καμιά ισχύ. Τα αντισυστημικά στρατεύματα έμαθαν όχι να εκτιμούν τις εκ' των υστέρων ειλικρινείς μεταμέλειες, αλλά να αποκεφαλίζουν εκ' των προτέρων με βάση τις προθέσεις που νομοτελειακά προκύπτουν απ' την ταξική θέση. Δεν έβαλαν εκεί πάνω τον Αλέξη, τον Παπαδημητρίου και την Αντωνοπούλου για να κάνουν τα ίδια με τους παλιούς και μετά να ζητούν συγνώμη, τους έβαλαν για να μην τα κάνουν καθόλου. Και –κατά το μυαλό που τους καλλιέργησαν- οι πλούσιοι δεν γίνεται να μην κάνουν τέτοια.
Ο καθ' έξη αμαρτωλός που (ξανά)συλλαμβάνεται να αμαρτάνει, συνήθως συγχωρείται από την εκκλησία ως αδύναμος χαρακτήρας. Αν όμως συλληφθεί ως κλέφτης ή μοιχός ένας παπάς που διαπρύσια κήρυττε από άμβωνος την εγκράτεια και την εντιμότητα, τότε αυτόν τον ξυρίζουν. Ο λόγος είναι απλός: Η υποκρισία θεωρείται μεγαλύτερο αμάρτημα από την κλεψιά ή την μοιχεία. Βέβαια, μερικοί λένε πως ο Παπαδημητρίου ή η Αντωνοπούλου (αμερικανάκια όντες) δεν είχαν καταλάβει ότι διέπραξαν κάποια αμαρτία, κοντολογίς δεν είχαν καν αντιληφθεί ότι ήταν παπάδες. Ε αυτό πια κατατάσσεται σε άλλη κατηγορία αμαρτημάτων… Ο Αλέξης όμως που τους έβαλε εκεί; Αυτούς και πολλούς άλλους;
