Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Τρεις ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή δεν συναίνεσαν στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εναντίον του προέδρου της Βενεζουέλας, Μαδούρο.
Είναι ο Παπαδημούλης, η Κούνεβα και ο Κούλογλου υπέρ της βίας, της ολοκληρωτικής εξουσίας και της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς ενός καθεστώτος, όπως ολόκληρη η Δύση έχει χαρακτηρίσει την κυβέρνηση του Μαδούρο; Όχι θα σου απαντήσουν. Απλά, παραμένουν πιστοί στην καχυποψία τους απέναντι στην συντριπτική πλειοψηφία των «υποκριτών» Ευρωπαίων (450 ευρωβουλευτές υπερψήφισαν, 35 καταψήφισαν!) και στην καπιταλιστική αντίδραση στον σοσιαλισμό….
Είναι οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ υπέρ του Μαδούρο; Όχι, γιατί δεν είναι αρκετά Κομμουνιστής. Θα ήθελαν να έχει ήδη επιβάλλει δικτατορία!
Έχει η Χρυσή Αυγή ταυτόσημη ιδεολογία με τον «σύντροφο» Μαδούρο; Όχι και πάλι. Απλά κατανοεί την κυρίαρχη εθνική ιδεολογία του και την αντίστασή του στην παγκοσμιοποίηση.
Και ο μέσος Έλληνας; Υπάρχει περίπτωση να αισθάνεται κάτι κοινό με τον αυταρχισμό και την ασυδοσία που κυριαρχεί στις κυβερνητικές αποφάσεις του καθεστώτος στην Βενεζουέλα; Μπορεί και να καταψήφιζε δηλαδή, ο ίδιος το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, επιδεικνύοντας την συμπάθειά του στον Μαδούρο; Δεν είναι υπέρ της βίας –λέμε τώρα- αλλά για να μπει στο μάτι των υπόλοιπων καπιταλιστών, για να δώσει ένα μήνυμα αντισυστημικού αγωνιστή, είναι πιθανόν ότι θα το έκανε.
Για του λόγου το αληθές και επειδή οι πολιτικοί εκπρόσωποι εκλέγονται από το λαό, ας κάνουμε έναν πρόχειρο υπολογισμό. Στις τελευταίες ευρωεκλογές του 2014 – εκεί η ψήφος είναι πιο ελεύθερη και πιο αντιπροσωπευτική των πραγματικών διαθέσεων- ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 26,52%, η Χρυσή Αυγή 9,39 % και το ΚΚΕ 6,11 %. Το άθροισμα όλων αυτών είναι 42.02 %. Αν προσθέσουμε και τα ποσοστά των ΑΝΕΛ (3,46 %), του ΛΑΟΣ(2,69 %) και άλλων μικρών αριστερών κομμάτων των οποίων οι ψηφοφόροι συμμερίζονται τις αντιδυτικές θέσεις τους και την καχυποψία που τρέφουν για την αστική δημοκρατία, ξεπερνάμε άνετα, το 50%! Για να μην προσθέσω και κάποια μικρά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που άλλα έχουν στον νου τους αλλά παραμένουν στο μαντρί, λόγω πελατειακών σχέσεων…
Προς τι λοιπόν η απορία για την στάση που κρατάει το μισό πολιτικό σύστημα υπέρ του Μαδούρο; Προς τι η απορία για τις θέσεις εκπροσώπων του έθνους, όταν οι ψηφοφόροι τους τρέφουν συναισθήματα θαυμασμού για τον Πούτιν και στα κρυφά, ομολογούν ότι θα επιθυμούσαν έναν ηγέτη σαν τον Ερντογάν..;
Αντί λοιπόν, να εκπλησσόμεθα με το θράσος κάποιων βουλευτών και Ευρωβουλευτών, θα ήταν καλύτερα να κοιτάξουμε γύρω μας. Για να διαπιστώσουμε ότι ζούμε σε μία μεσσιανιστική κοινωνία, που παραμένει συντηρητική και εκδηλώνει τον σκεπτικισμό της απέναντι στην αστική δημοκρατία με κάθε τρόπο. Ότι συμβιώνουμε με συμπολίτες μας που τρέφουν θαυμασμό προς τη βαναυσότητα (γήπεδα, οδηγική συμπεριφορά κτλ) και που η «αρχή τους ενός» αποτελεί πάντα διακαή πόθο για την πολιτεία τους.
Δεν υπάρχει καμία εξουσία που να μην αντιπροσωπεύει την ποιότητα της κοινωνίας που την εκλέγει. Από κάτω πρέπει να ξεκινήσουμε πρώτα για να αποδώσουμε ευθύνες και να καταδικάσουμε στάσεις και πολιτικές θέσεις. Να κοιταχτούμε λίγο στον καθρέφτη. Αυτό χρειαζόμαστε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο…
