Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ εξοργίζει τους αριστερούς και δεν πείθει τους σοσιαλδημοκράτες. Για αυτό και βαδίζει προς τις εκλογές δημιουργώντας μέτωπα, σκάβοντας χαρακώματα. Λογικά θα πάει σε μία αναμέτρηση ιδεολογικά αποφορτισμένη, με εξαίρεση κάποια συνθήματα για τη Δεξιά από αυτά που πουλούσε ο μακαρίτης ο Κουρής. Θα είναι μία αναμέτρηση ανάμεσα σε πρόσωπα, επιχειρηματικά γκρουπ, ανάμεσα σε οτιδήποτε, αρκεί να απομακρύνεται η συζήτηση από την ουσία της πολιτικής και από τον έλεγχο πεπραγμένων.
Ως τότε όμως και από κεκτημένη ταχύτητα, οι ιδεολογικές καταβολές δεν χάνουν την αίγλη τους. Υπάρχουν βέβαια αρκετοί στην κυβέρνηση που ντρέπονται πια να λένε τις παλιές σοσιαλιστικές φανφάρες. Ο βασικός πυρήνας όμως συνεχίζει να υποδύεται έναν γελοίο και κακόγουστο ρόλο. Τόσο προκλητικό και ξεπερασμένο που οι νέοι πρωταγωνιστές επιτίθενται στους παλιούς «καθεστωτικούς» συντρόφους που λυμαίνονται τώρα, την αστική εξουσία.
Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Γιατί επιμένουν να γελοιοποιούνται μπροστά στην αμερικάνικη πρεσβεία, ως «διαμαρτυρόμενοι» ενώ μπαινοβγαίνουν πια ως «εξυπηρετικοί» συνομιλητές των ενοίκων της; Ποιον προσπαθούν να πείσουν για το «ηθικό τους πλεονέκτημα»; Yπάρχουν ακόμα «σύντροφοι» στην ελληνική κοινωνία που βλέπουν τον Νίκο Παππά σε πορεία και πιστεύει ότι είναι Αριστερός;
Ο Κάουτσκι πίστευε πως όσο οι προλετάριοι αδυνατούσαν να κάνουν την επανάσταση, άλλο τόσο και οι αστοί αδυνατούσαν να την εμποδίσουν. Όμως και ο ίδιος ο Λένιν έγραφε το 1905 με ένα ιδιαίτερο ύφος αφορισμού: «Αποτελεί αντιδραστική σκέψη να ψάχνουμε τη σωτηρία της εργατικής τάξης σε κάτι άλλο εκτός από τη μαζική ανάπτυξη του καπιταλισμού».
Και οι δύο, όμως, δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τη δική μας περίπτωση. Για τον πολύ απλό λόγο ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ούτε προλετάριους ούτε εργατική τάξη ούτε και καπιταλισμό! Έχουμε μόνο ένα κρατικό μόρφωμα που αναπτύχθηκε ως προμετωπίδα ή απλά νησίδα γεωπολιτικών συμφερόντων της Δύσης στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Ουδεμία σχέση με τα δυτικά καθεστώτα της βιομηχανικής και καπιταλιστικής οικονομίας του υπόλοιπου κόσμου. Δεν έχουμε προλετάριους γιατί δεν έχουμε αναπτυγμένα συστήματα εξειδικευμένου επιστημονικού δυναμικού. Δεν έχουμε εργατική τάξη γιατί δεν έχουμε βιομηχανία. Και δεν έχουμε καπιταλισμό γιατί έχουμε μόνο μεταπρατική οικονομία.
Παρόλο, λοιπόν, που δεν υπάρχουν «εξαθλιωμένοι» για να ξεσπάσει η «επανάσταση», συντηρούμε τη μεγαλύτερη αριστερά στην Ευρώπη. Από τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες κρούσης ως την πρόσφατη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κι εδώ είναι το ερώτημα: Ποιους υπερασπίζεται για παράδειγμα το ΚΚΕ, αφού οι ψηφοφόροι του δεν είναι πια ούτε η «ιντελιγκέντσια» των παλιών διανοουμένων ούτε και οι εργάτες της αποβιομηχανοποιημένης οικονομίας; Για ποιους αγωνίζεται επίσης ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Λαφαζάνης και μέχρι πρότινος ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ; Μα, είναι ποτέ δυνατόν να συμφωνούσε μαζί τους, έστω και ένας θεωρητικός του Μαρξισμού, ότι η «εξέγερση» εναντίον της αστικής δημοκρατίας, ξεκινά από την εμμονική υπεράσπιση του κρατισμού και των δημοσίων υπαλλήλων;
Άρα, πού καταλήγουμε; Ότι όλες αυτές οι ομάδες των κρατικοδίαιτων συντεχνιών υφάρπαξαν τα συνθήματα, τη ρητορική και τις ιδέες της Αριστεράς για να αποκτήσουν ταυτότητα που δεν είχαν.
Και δια των μύθων, καταφέρνουν πάντα να συντηρούν βλακωδώς μία κυρίαρχη ταξική ιδεολογία που μέχρι πρόσφατα εξυπηρέτησε τον πελατειασμό τους αλλά τώρα πια προκαλεί μόνο γέλιο, οίκτο ή δυσφορία.
Και όχι μόνο αυτό. Συνεχίζουν την προσπάθεια να πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι δεν άλλαξαν οι παραδόσεις τους. Ότι είναι πάντα δεμένοι με τις ρίζες τους.
Είναι ο μεγάλος παιδότοπος της Αριστεράς, όπου μικρά και μεγάλα παιδιά παίζουν στις «τσουλήθρες» του Εμφυλίου, του Πολυτεχνείου και των «ηρωικών αναμετρήσεων» του παρελθόντος. Κι ολόκληρη η χώρα ένα θεματικό πάρκο με καρικατούρες και πίστες εκτόνωσης για όλα τα γούστα των πελατών.
