Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι αναγωγές στις αρχές της αριστερής ιδεολογίας συνιστούν κατά κανόνα, άλματα στο κενό. Όχι μόνο γιατί η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από αυτή που περιμένουν οι διεκδικητές της αλλά κυρίως, γιατί δεν έχουν καμία διάθεση να την ανατρέψουν.
Καταντά πλέον γραφική η προσπάθεια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να γαντζωθούν από τις φαντασιακές τους εξάρσεις. Αναρωτιέται κανείς που είναι διατεθειμένοι να φτάσουν, προκειμένου να υπερασπιστούν την επιβεβλημένη, εκ των πραγμάτων, υποκρισία τους.
Ο Νίκος Φίλης, προσπαθεί να μας πείσει ότι παραμένει πιστός στις αξίες του και ως γνήσιος Αριστερός, ξεσκεπάζει τον σκοτεινό ρόλο της Εκκλησίας στην ελληνική Ιστορία! Δηλώνει για την απόφαση του ΣτΕ για τα Θρησκευτικά ότι πρόκειται για «σκοταδισμό, μεσαίωνα και αναχρονισμό».
Στο τέλος όμως, τα μόνα «λάφυρα» που κερδίζει ένας Αριστερός από τη «μάχη» με την Εκκλησία, είναι η έξαψη των φονταμενταλιστικών ενστίκτων, η συσπείρωση των ακραίων φωνών και η ενίσχυση της υποκρισίας διαφόρων πολιτικών τάσεων.Τίποτα δεν αλλάζει στην ουσία από τις αριστερές παρεμβάσεις παρά μόνο η διόγκωση των ακροδεξιών τάσεων διαφόρων γονιών στα σχολεία.
Ο Φίλης πέρασε ο ίδιος από το υπουργείο Παιδείας, χωρίς να διορθώσει τίποτα από τον μεσσιανισμό που τώρα ανακαλύπτει. Δεν αντιλαμβάνεται επίσης ότι οι αριστερές κορώνες του τον εκθέτουν επειδή δοκιμάστηκε και ποτέ δεν τόλμησε να αντιδράσει.
Όπως και να ΄χει, δεν ήθελε και πολύ μεγάλη διαίσθηση για να καταλάβει κανείς ότι θα επέστρεφε με την «μετάνοια» στα σκέλια, από τη σύγκρουση με την Εκκλησία. Δεν το ήξερε; Ε, δεν τον κόβω για τόσο αφελή. Απλά λειτούργησε όπως και άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης που ασκούνται καθημερινά σε παιχνίδια εντυπωσιασμού, προκειμένου να συντηρήσουν την αριστεροσύνη τους. Να, όπως ο Σπίρτζης κλαίει για τις ιδιωτικοποιήσεις, έτσι και ο Φίλης αγωνίζεται να υπερασπιστεί τον κοσμικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης από το φάντασμα της θρησκείας. Λες και έλυσε έστω ένα από τα υπόλοιπα προβλήματα για να φτάσει κι εκεί.
Αυτός είναι όμως, ο διαχρονικός ρόλος της Αριστεράς. Λειτουργεί πάντα, είτε ως γκαφατζής που εμφανίζεται την πιο ακατάλληλη στιγμή είτε ως προβοκάτορας για να ματαιώσει τη προσπάθεια.
Ειδικά στην περίπτωσή μας, έχουμε να κάνουμε με ένα προσποιητό πόλεμο θρησκειών στην ελληνική κοινωνία, οι οποίες στο τέλος, καταλαμβάνουν το χώρο τους και την καταδυναστεύουν με τον σκοταδισμό τους. Εν τω μεταξύ, ο θρασύς κ. Φίλης προσάπτει υπονομευτικό ρόλο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, λες και η δική του «θρησκεία» έκανε κάτι λιγότερο από το να δηλητηριάζει μυαλά και ψυχές ανθρώπων. Μαζί πορεύονται διαχρονικά, ορθώνοντας τα τείχη που εγκλωβίζουν την ελληνική κοινωνία στον πρωτογονισμό και στην εσωστρέφειά της.
Καλή η προσπάθεια του πρώην υπουργού να μας πείσει αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο, μόλις επέστρεψε από τον «πνευματικό» του. Και την επόμενη φορά, τον βλέπω να φοράει και καλυμμαύκι, αν ο Τσίπρας φάει μερικές φορές ακόμα με τον Μακαριώτατο…
