Του Σάκη Μουμτζή
Συμβιβασμός σημαίνει πως, μετά από μια διαπραγμάτευση, τα δύο μέρη προβαίνουν σε αμοιβαίες υποχωρήσεις. Αυτό ισχύει όταν οι δύο πλευρές είναι ισοδύναμες.
Όταν όμως η μια πλευρά είναι η ισχυρή και η άλλη η αδύναμη, η Ιστορία δείχνει πως ο ισχυρός πάντα επιβάλλει, εν όλω ή εν μέρει, τους όρους του.
Δηλαδή και στις διαπραγματεύσεις λειτουργεί ο συσχετισμός των δυνάμεων. Έτσι, τον «έντιμο συμβιβασμό» τον επιζητεί ο αδύναμος, ο λιγότερο ισχυρός. Και αυτό είναι το λογικό.
Ποτέ στην Ιστορία δεν έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο ο ισχυρός να κάνει τις περισσότερες παραχωρήσεις. Γιατί οι διαπραγματεύσεις και οι συμβιβασμοί δεν γίνονται εν κενώ πολιτικής.
Στο Σκοπιανό τι πάει να γίνει; Εμείς που αναμφίβολα είμαστε οι ισχυροί να παραβιάσουμε όλες τις κόκκινες γραμμές μας, έναντι μελλοντικών και αβέβαιων κερδών.
Δηλαδή, σήμερα να παραδώσουμε την σύνθετη ονομασία με το όνομα «Μακεδονία» στην FYROM, να δώσουμε το πράσινο φως για την ένταξη της στο ΝΑΤΟ και να συμφωνήσουμε για μελλοντική ρύθμιση του προβλήματος του αλυτρωτισμού.
Αυτό είναι το σχέδιο Νimetz.
Είναι σαν να αγοράζουμε μετρητοίς και να πουλάμε επί πιστώσει. Η χρεοκοπία είναι βεβαία.
Εξάλλου, όταν σε μια διαπραγμάτευση η μια πλευρά προσέρχεται έχοντας αποδεχθεί, δημοσίως, την βασική θέση της άλλης πλευράς, η διαπραγματευτική διαδικασία ουσιαστικά ακυρώνεται.
Ο αγώνας ξεκινά με γκολ από τα αποδυτήρια.
Συνεπώς, τον «έντιμο συμβιβασμό» δεν μπορεί να τον επιζητούμε εμείς. Είμαστε στο ΝΑΤΟ, είμαστε στην ΕΕ, είμαστε στην ευρωζώνη. Τον «έντιμο συμβιβασμό» θα πρέπει να τον επιδιώκει η FYROM.
Απλή λογική.
Είναι γνωστό πως ένα μέρος της πολιτικής, πνευματικής, οικονομικής και δημοσιογραφικής τάξης της πατρίδας μας διακατέχεται, ιστορικά, από το σύνδρομο του «να μην δυσαρεστήσουμε τους συμμάχους μας.» Από το φοβικό σύνδρομο της απομόνωσης.
Έτσι, επί σαρανταπέντε χρόνια οι σύμμαχοι μας, μας πίεζαν να μην στενοχωρέσουμε τον Τίτο «γιατί είναι δικός μας». Και σήμερα οι ίδιοι μας πιέζουν να υποχωρήσουμε στα εθνικά μας δίκαια , για να μην επεκταθεί ο Πούτιν στα Βαλκάνια.
Καρπαζιά στην καρπαζιά.
Η χώρα μας δεν μπορεί να είναι ο Αλέκος Τζανετάκος της διεθνούς σκηνής.
Γι΄αυτόν τον λόγο ξεσηκώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στην Θεσσαλονίκη και εκατομμύρια αύριο στην Αθήνα. Αισθάνονται πληγωμένοι.
Και βροντοφώναξαν «όχι άλλες καρπαζιές!»
Ποιες θα είναι οι εξελίξεις; Αυτό θα καθοριστεί από τον συσχετισμό δυνάμεων στο εσωτερικό των δύο κρατών.
Ο,τι και να συμφωνήσουν οι ηγέτες τους, αν δεν συμβαδίζει με τις επιθυμίες των δύο λαών, δεν θα έχει καμία ελπίδα να υλοποιηθεί.
Και φαίνεται πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών σε Ελλάδα και FYROΜ δεν επιδοκιμάζει την κυοφορούμενη λύση.
Φαίνεται πως και ο έλληνας πρωθυπουργός θα δυσκολευτεί να περάσει την συμφωνία από το Κοινοβούλιο και ο Σκοπιανός πρωθυπουργός να κερδίσει το σχετικό δημοψήφισμα.
Ένα είναι σίγουρο, μετά βεβαιότητος. Ο «έντιμος συμβιβασμός» θα έχει πολιτικό κόστος γι΄αυτούς που τον υποστηρίζουν και τον προωθούν.
Κάποιοι πιστεύουν πως πολιτικά αποτελεσματικός είναι ο πολιτικός που κλείνει εκκρεμότητες. Λάθος.
Αποτελεσματικός είναι ο πολιτικός που κλείνει εκκρεμότητες προς το συμφέρον της πατρίδας του ή αυτός που δεν διστάζει να τις αφήσει για αργότερα αν το αποτέλεσμα σήμερα, δεν θα είναι θετικό.
Η πορεία και η κατάληξη του σχεδίου Ανάν αυτό αποδεικνύουν.
