Photo by Matt H. Wade
Της Ειρήνης Καρανασοπούλου
Η Ουάσιγκτον –όπου η εαρινή σύνοδος του ΔΝΤ και τα σχετικά πλήθη αξιωματούχων σχετικών κι ασχέτων– αποτελεί επί του παρόντος την επίσημη δικαιολογία για την αναστολή των διαπραγματεύσεων (;) μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Θεσμών. Τώρα, γιατί θα έπρεπε να μην κλείσει η αξιολόγηση πριν από την Ουάσιγκτον είναι κάτι που κανείς με κοινή λογική δεν κατανοεί –πέραν ίσως κάποιων αιθεροβαμόνων επικοινωνιολόγων που πιστεύουν ότι «κάτι μπορεί να πάρουμε για τοχρέος», οπότε να μην πέσει «βαρύ» το πακέτο της αξιολόγησης.
Οι κοινοτικοί, βέβαια, για τους οποίους η Ουάσιγκτον δεν αποτελεί κάποιον εξωτικό προορισμό, ούτε γεννά ιδιαίτερο δέος –έχουν εξοικειωθεί, άλλωστε, με τη λειτουργία τηλεφώνων, τηλεδιασκέψεων και mail– αδυνατούν να καταλάβουν το σκεπτικό της ελληνικής κυβέρνησης (σ.σ. αν υποθέσουμε ότι υπάρχει). Εις εξ αυτών έκανε λόγο για έναν «μύθο της Ουάσιγκτον» που μοιάζει να διακατέχει την Αθήνα –ωσάν ηπέραν του Ατλαντικού μεριά να έχει να προσφέρει μαγικές λύσεις για ταπάντα.
Φυσικά, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική –κάτι που έχειδιαπιστωθεί, για παράδειγμα, όταν ο Αντώνης Σαμαράς ως υπουργός Εξωτερικών όργωνε την υφήλιο για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων ήο Γιώργος Παπανδρέου, επίσης ως υπουργός Εξωτερικών, πήγαινε δυο και τρεις φορές τον χρόνο στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον, δια την προώθηση των εθνικών θεμάτων γενικώς κι αορίστως.
Κι αν το διεθνές περιβάλλον ήταν διαφορετικό, ενδεχομένως οι προσδοκίες της ελληνικής κυβέρνησης πως κάποιος θα ασχοληθεί σοβαρά μαζί της και με τις έγνοιες της για το δημόσιο χρέος να είχαν βάση. Όμως, η διεθνής οικονομία δεν πάει καλά –όπως μόλις ανακοίνωσε το ΔΝΤ– η Ευρώπη κι όχι μόνον είναι με την ανάσα κομμένη προ του ενδεχομένου ενός Brexit και του καινούργιου τοπίου που θα μπορούσε να δημιουργηθεί, το μεταναστευτικό έχει αναχθεί στον νέο μεγάλο πονοκέφαλο (το γερμανικό Ifo προέβλεψε πως τα γερμανικά πλεονάσματα θα μειωθούν στο ήμισυ λόγω μεταναστευτικού στη Γερμανία) και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι... βαλίτσες βάρυναν με ακόμη μια αποσκευή: την κόντρα του Βόλφγκαγκ Σόιμπλε με τον Μάριο Ντράγκι όσον αφορά την επεκτατική πολιτική της ECB –τα αρνητικά επιτόκια, δηλαδή, και την αγοράομολόγων– η οποία, κατά το Γερμανό υπουργό Οικονομικών, ευθύνεται εν πολλοίς για την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γερμανία. Οι δυο άντρες αναμένεται να συναντηθούν στην Ουάσιγκτον, αλλά πολλοί μιλούν για «γυαλί που έχει ραγίσει» –και υποψιάζονται πως κι η κ. Μέρκελ δεν βλέπει και πολύ συμπαθητικά τον κ. Ντράγκι τώρα τελευταία.
Μέσα σε όλα αυτά, η ελληνική αντιπροσωπεία που θα πάει με το προβληματάκι της να ζαλίσει τους ισχυρούς –οι οποίοι, ειρήσθω ενπαρόδω, είναι οι ίδιοι Θεσμοί με τους οποίου μιλά τόσο καιρό– χωρίς να έχει επιδείξει και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης (ότι «κάτι έκανα κι εγώ, βρε αδερφέ») θα μοιάζει τουλάχιστον εκτός τόπου και χρόνου.
Ως εκ τούτου, αυτό που θα μείνει μετά την κατάρρευση του μύθου θα είναι η άσκοπη καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης –με όλο το κόστος και τους κινδύνους που αυτή συνεπάγεται. Αλλά, βέβαια, από καταρρεύσεις μύθων και προσδοκιών μάλλον έχουμε συνηθίσει...
