Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η επίσκεψη του Τayyip Erdogan σε Αθήνα και Κομοτηνή έφερε στο προσκήνιο – για όσους μπορούν ακόμα να σκέπτονται- τις μελλοντικές γεωστρατηγικές δυσκολίες για τη χώρα μας. Ο Τούρκος Πρόεδρος έκανε σαφές ότι αν παραμείνει λίγα χρόνια, ακόμα, στην ηγεσία, θα γίνει πιο επιθετικός. Σε περίπτωση μάλιστα που συνεχιστεί το αδιέξοδο με τους Ευρωπαίους, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να βάλει πόδι στη Θράκη και να αναστατώσει τα Βαλκάνια.
Μπορεί βέβαια, να μην υπολογίζει ότι κάθε επερχόμενη διεκδίκηση θα αποτελούσε μια καλή αφορμή για έναν μεγάλο βαλκανικό συνασπισμό εναντίον του – αν εξαιρέσεις την Αλβανία- αλλά το κακό θα έχει συμβεί.
Την ίδια ώρα, στην καρδιά της Ευρώπης, στη Γερμανία, αναμένουμε τις εξελίξεις για τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα με αποτέλεσμα να καθυστερεί οποιαδήποτε πρόοδος σε διάφορα θεσμικά θέματα που εκκρεμούν στις Βρυξέλλες.
Την προηγούμενη Πέμπτη εν τω μεταξύ, στη διάρκεια του συνεδρίου του SPD ο Martin Schulz δήλωσε ότι ο μόνος τρόπος οι Σοσιαλδημοκράτες να κερδίσουν τη στήριξη των πολιτών είναι να προσφέρουν ένα ξεκάθαρο όραμα για την Ευρώπη. Και στη συνέχεια, ζήτησε να υπάρξει στενότερη συνεργασία με την ΕΕ με στόχο να δημιουργηθούν ως το 2025 οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης». Πρόσθεσε μάλιστα πως οι χώρες που δεν συμφωνούν, θα πρέπει να φύγουν από την ένωση.
Πολύ άμεσα, βέβαια, ο Volker Kauder, ανώτερο στέλεχος του CDU, επεσήμανε ότι η πρόταση του Schulz αποτελεί «κίνδυνο για την ΕΕ και την αποδοχή της Ευρώπης από τους πολίτες», ενώ o Peter Altmaier, προσωπάρχης της Merkel, σχολίασε ότι η ιδέα και κυρίως το χρονοδιάγραμμα είναι μη ρεαλιστικά.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι απόψεις του Schulz που ακόμα είναι μειοψηφία στη Γερμανία αλλά και σε πολλές χώρες της Ευρώπης, αποτελούν μία σαφή ένδειξη για το μέλλον της. Φτάνει να υπάρξουν οι κατάλληλες εξηγήσεις αλλά και οι ιστορικές προκλήσεις, ώστε να καταστήσουν την ένωση απαραίτητη για την επιβίωση των λαών της.
Σε ό τι αφορά την Ελλάδα και την υπόθεση ότι η Τουρκία θα προσπαθήσει κάποια στιγμή, να πατήσει πόδι στην Ευρώπη, μέσω Θράκης, μπορεί να αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα και για τους υπόλοιπους. Ήδη με το Προσφυγικό, έχει δημιουργηθεί τεράστιο πρόβλημα με την έλευση παράνομων μεταναστών και αυτό δεν αντιμετωπίζεται με την έξοδο της Ελλάδας μας από τη Σένγκεν. Θα γίνει μετά κάτι ανάλογο και με την Ιταλία; Kαι ύστερα με την Γαλλία; Αυτό θα σημάνει και το τέλος του ευρωπαϊκού οράματος
Είναι φανερό ότι η ηγεμονία του «λανθάνοντα ευρωσκεπτικισμού» του CDU έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα. Αυτό φαίνεται από το ότι δεν έχει καταφέρει ακόμα να σχηματίσει κυβέρνηση. Όπως επίσης και από την παθητική στάση που επέδειξε για την προεδρία του Eurogroup, μετά την αποχώρηση Schaeuble.
Oι επιθετικές απόψεις του Schulz θα κερδίζουν έδαφος όσο περνάει ο χρόνος και προβάλλονται πιο δυναμικά οι προθέσεις της Ρωσίας και της Τουρκίας να εισχωρήσουν – ο καθένας με τον τρόπο του- στην Ευρώπη. Για την Ελλάδα, εν τω μεταξύ, δεν υπάρχει άλλος τρόπος προστασίας των συμφερόντων της από την εξασφάλιση του ζωτικού της ευρωπαϊκού χώρου.
Γι αυτό, θα πρέπει στο μέλλον, να απομονωθεί οποιαδήποτε εσωτερική φωνή εθνολαϊκισμού και ανευθυνότητας που θεωρεί την Ευρώπη «δικτατορία». Η ενδυνάμωση των φεντεραλιστικών φωνών στην Γερμανία, θα πρέπει να μας δώσει το κίνητρο για περισσότερη ευρωπαϊκή διάθεση στο εσωτερικό.
Ο «μυστικός διάλογος» της αντιπαράθεσης μεταξύ Δύσης και Ανατολής, έχει ξεκινήσει από καιρό. Και οφείλουμε να τον παρακολουθήσουμε με ωριμότητα και προσοχή.
Και ειδικά εμείς, να καταλάβουμε επιτέλους ότι, χωρίς την Ευρώπη, είναι ζήτημα χρόνου να ξαναφορέσουν φέσι τα παιδιά μας, όχι πολύ μακριά από σήμερα…
