Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον περιμέναμε να δούμε πως ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν θα διαχειριζόταν τον Ντόναλντ Τραμπ και την παραπομπή του σε δίκη για τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου, όταν ένα εξαγριωμένο πλήθος που αποδείχθηκε ότι υποκινήθηκε από τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο, εισέβαλε στο Καπιτώλιο για να διακόψει τη διαδικασία επικύρωσης του αποτελέσματος των εκλογών του Νοεμβρίου.
Πλήθος αναλύσεων δημοσιεύθηκαν στο διεθνή Τύπο: τι έπρεπε να κάνει ο Τζο Μπάιντεν; Να εμπλέξει τη Γερουσία σε μια ακροαματική διαδικασία που θα τραβούσε για μερικές εβδομάδες ακόμα, συμβάλλοντας σ ένα κλίμα έντασης και διχασμού ή θα έπρεπε να κλείσει στα γρήγορα την υπόθεση, όπως τελικά έκανε, πολλώ μάλλον δε όταν γνώριζε ότι οι Ρεπουμπλικανοί ποτέ δεν θα ψήφιζαν υπέρ της παραπομπής του Τραμπ σε δίκη.
Το ζήτημα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για την Ελλάδα που διαθέτει ένα αδιανόητο νόμο περί ευθύνης των Υπουργών που έχει εργαλειοποιηθεί πολλάκις και με τρόπο ευτελή από τα πολιτικά κόμματα για να παράγουν ένταση που απομακρύνει τη δημόσια συζήτηση από τα ουσιώδη κάθε φορά.
Δεν έχει περάσει δα τόσος καιρός. Όλοι θυμόμαστε τη συζήτηση για το αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη έπρεπε να προχωρήσει σε εξεταστική επιτροπή για τη διερεύνηση τυχόν πολιτικών ευθυνών για το φιάσκο της διαπραγμάτευσης Τσίπρα-Βαρουφάκη που οδήγησε στο κλείσιμο των τραπεζών ενώ ακόμα δεν έχει γίνει σαφής ο τρόπος που η κυβέρνηση σκοπεύει να χειριστεί την υπόθεση Novartis κι ας έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης.
Ο Τζο Μπάιντεν αποφάσισε να κλείσει στα γρήγορα το κεφάλαιο Τραμπ, να το αφήσει πλέον να λειτουργεί αποκλειστικά ως πρόβλημα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, συνεχίζοντας να του δημιουργεί μια σοβαρή κρίση ταυτότητας και να προχωρήσει μπροστά, δίνοντας έμφαση στην ανάσχεση της πανδημίας που σαρώνει τις ΗΠΑ και στο πακέτο διάσωσης της αμερικανικής οικονομίας που ήδη έχει ανάψει τις συζητήσεις για τη «μεγάλη επιστροφή του κράτους» και το κατά πόσο το πακέτο του $1,9 τρισ. θα είναι το νέο New Deal.
Από τη στήλη αυτή έχουμε επιχειρηματολογήσει συχνά πάνω στην ιδέα ότι τα πολιτικά εγκλήματα που ενίοτε είναι και ιδιαζόντως ειδεχθή, τιμωρούνται, καλώς ή κακώς, μόνο στην κάλπη. Μόνο οι ίδιες οι κοινωνίες μπορούν να τιμωρήσουν ένα πολιτικό έγκλημα κυρίως γυρνώντας την πλάτη στους αυτουργούς του και καταδικάζοντάς τους στην αφάνεια. Τα πολιτικά εγκλήματα δεν είναι δουλειά της δικαιοσύνης.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν έπραξε σοφά. Σωστά κίνησε τη διαδικασία παραπομπής στη Γερουσία γιατί το αντίθετο θα έστελνε το μήνυμα ότι «δεν έγινε και τίποτα, βρε αδελφέ» και σωστά σταμάτησε όταν επί της ουσίας αποδείχθηκε ο ρόλος του προέδρου Τραμπ στα αδιανόητα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου.
Έπραξε σοφά δείχνοντας σε όλους το δρόμο.
