Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας, είναι γεμάτη από ομοειδή παραδείγματα που περιστρέφονται γύρω από το θεματικό κέντρο του μεταπρατισμού. Αν έχει κανείς την διάθεση να κατανοήσει την ματαιότητα της προσμονής για εκπλήξεις, καταλήγει στον ίδιο παρονομαστή: το πολιτικό σύστημα, όπως και η οικονομία, εισάγει, διαφημίζει, πουλάει και «σιτίζεται» ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, εδώ και πολλές δεκαετίες.
Τι εισάγει; Σχέδια διαχείρισης μιας ελεγχόμενης ψευδοδημοκρατίας, εξαιτίας της εξαρτημένης οικονομίας. Όπως δηλαδή, κάνουν εισαγωγές και δεν παράγουν οι Έλληνες μεταπράτες, έτσι και τα πολιτικά κόμματα, μη έχοντας καμία διάθεση να παράγουν δική τους πολιτική, υιοθετούν ξένες, προσπαθώντας να τις διαθέσουν στο εσωτερικό.
Αυτό σημαίνει πως οι οποιεσδήποτε εναλλακτικές που προτείνονται κατά καιρούς, ως «αντισυστημικές» ή «μεταρρυθμιστικές» είναι μόνο για την αλλαγή χρώματος στο ίδιο πακέτο. Εκτός από το ΚΚΕ, το οποίο υφίσταται μόνο ως «χρήσιμο εργαλείο» του συστήματος, όλα τα κόμματα με «προοδευτικό πρόσημο», έχουν μπροστά τους μία και μοναδική πολιτική. Χωρίς αυτή, είναι αδύνατον να κυβερνήσουν τη χώρα και να μπορέσουν να ισορροπήσουν στους διεθνείς συσχετισμούς.
Και απέναντι στην κυρίαρχη εθνική ιδεολογία του κρατισμού βρίσκεται πάντα ο Μινώταυρος του Φιλελευθερισμού. Αυτός που είναι έτοιμος να κατασπαράξει τους δημοσίους υπαλλήλους και φυσικά, τους νέους που σιτίζονται από αυτούς…
Στις πρόσφατες όμως, εκλογές, η Νέα Δημοκρατία (ο εκτροφέας του Μινώταυρου) κατήγαγε ευρεία νίκη και πήρε ισχυρό προβάδισμα. Και στους δημοσίους υπαλλήλους και στους νέους, μεταξύ 17 και 24 ετών! Κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του πολιτικού συστήματος, μιας και οι νέοι, στις προηγούμενες εκλογές, είχαν ψηφίσει τον γοητευτικό Αλέξη, αποδεχόμενοι το αφήγημά του. Αλλά και σε προηγούμενες αναμετρήσεις, ποτέ δεν έδειχναν να εμπιστεύονται κανένα κεντροδεξιό σχήμα. Προφανώς επενδύοντας στο όραμα ενός «δίκαιου» κόσμου απαλλαγμένου από ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα και ελεύθερη αγορά…
Κατά συνέπεια, δεν ξέρω τι άλλο να υποθέσω από το ότι ο Μινώταυρος του Φιλελευθερισμού δεν φοβίζει πια τους κλασικούς οπαδούς του κρατισμού ή του μεταπρατισμού. Θα έλεγα μάλιστα ότι μεταμορφώνεται πια σε μία τρυφερή αγελάδα έτοιμη να τους θρέψει με το γάλα της.
Επιπλέον, αν λάβουμε υπόψη μας ότι η παροχολογία της κυβέρνησης δεν πείθει πια, παρά μόνο τον σκληρό πυρήνα των αριστερόστροφων ψηφοφόρων του, εύκολα καταλαβαίνουμε ότι έχουν ήδη αλλάξει πολλά στην ψυχολογία των παραδοσιακών ψηφοφόρων του κρατισμού. Αυτών που πάντοτε φοβούνται για την επιβίωσή τους, την βαρβαρότητα του Μινώταυρου…
Είναι νωρίς ακόμα για να βεβαιωθούμε για τις διαθέσεις των Ελλήνων πολιτών αλλά στις δύο προηγούμενες Κυριακές, η μεταστροφή ήταν εμφανής. Μιλάμε άλλωστε, για μία κοινωνία που κουράστηκε να παλεύει με ανεμόμυλους και αξιώνει πια έναν στοιχειώδη ορθολογισμό στην πολιτική αναζήτηση.
Με την προϋπόθεση ότι θα συνεχιστεί η θετική μετάλλαξη, στις εθνικές εκλογές, περιμένουμε περισσότερα. Ότι η «τρυφερή αγελάδα» του Φιλελευθερισμού θα πείσει τους Έλληνες και ειδικά τους νέους, ότι πρέπει πρώτα να την ταΐσουν και μετά να τη αρμέξουν. Ότι δεν φτάνει μόνο να ξεχάσουν τον Μινώταυρο αλλά και να αποδεχθούν την νέα του εικόνα ως προϋπόθεση προόδου και ανάπτυξης της χώρας τους.
Και αυτό βέβαια, είναι το μεγάλο στοίχημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αν το πετύχει θα καταγραφεί στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος γητευτής. Που δάμασε τον Μινώταυρο και τον κατάντησε αγελάδα…
