Ο εμπρησμός στη Μόρια ήταν το χρονικό μια προαναγγελθείσης έκρηξης. Όσοι την ανέμεναν και προειδοποιούσαν, ήταν οι άσπλαχνοι απάνθρωποι που δεν έσκυβαν στον πόνο του ξεριζωμένου ανθρώπου.
Έτσι νόμιζε ο αφελής ανθρωπισμός του πληκτρολογίου, σε εναρμόνιση με τους επαγγελματίες των ΜΚΟ που απομυζούν πλουσιοπάροχα κονδύλια και ζουν ζωή χαρισάμενη από την βιομηχανία του ανθρωπισμού. Και πάντα σε συνεργασία με τους ιδεοληπτικούς του «δεν υπάρχουν πατρίδες, η μόνη πατρίδα μας είναι η γη».
Το θέμα τεράστιο, δεν εξαντλείται σε ένα κείμενο. Μόνο μια απλή – ανάκατη και αποσπασματική - προσέγγιση επιδέχεται:
Κατ' αρχάς είναι αντιπαραγωγική η μακάρια «φιλοσοφική» προσέγγιση, δεν έχει νόημα να στεγανοποιήσουμε τα σύνορα αφού από την αυγή της ανθρώπινης ιστορίας οι άνθρωποι μετακινούνται και οι λαοί μεταναστεύουν. Σωστό μεν, μόνο που η μετανάστευση ποτέ δεν ήταν ντυμένη σε ροζ συννεφάκι ανέμελης περιπλάνησης. Το χρώμα της ήταν το κόκκινο από το χρώμα της σύγκρουσης και του αίματος. Ακόμη και στις παρθένες εκτάσεις των ΗΠΑ και της Αυστραλίας (όπου ιδρύθηκαν τύποις πολυπολιτισμικές κοινωνίες), αυτές εδραιώθηκαν πάνω στον εξανδραποδισμό, στο μακέλεμα ή την περιθωριοποίηση των αυτοχθόνων.
Η Δύση έχει ευθύνες για τις επεμβάσεις που διέλυσαν κράτη αλλά από τις εκατό εθνότητες που ήρθαν στην Ελλάδα δεν είναι μόνο από χώρες που υπέστησαν επεμβάσεις. Και δεν είναι όλοι αποδιωγμένοι. Υπάρχει μια νέα πραγματικότητα. Το νέο Ελντοράντο βρίσκεται πλέον γοητευτικό στις οθόνες των κινητών τους. Βλέπουν εικόνες από τη ζωή στη Δύση, μαθαίνουν και για τα επιδόματα, ξεπουλούν τα όποια υπάρχοντά τους και ξεκινούν το μακρύ επικίνδυνο ταξίδι.
Όσοι έφτασαν στην Ελλάδα πληρώνοντας αδρά τους λαθρέμπορους ανθρώπων, και αρκετοί βάζοντας εγγύηση τα υποτιθέμενα μελλοντικά τους έσοδα στη γη της Επαγγελίας, δεν θα επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Όσοι είχαν σκοπό να το κάνουν παρέμειναν σε όμορες χώρες, Τουρκία, Ιορδανία, Λίβανο κ.α.
Με την ανοχή και την αυτοενοχοποίηση τμημάτων των δυτικών κοινωνιών (και με την ευγενική χορηγία των ιδρυμάτων Σόρος - αλλά όποιος τον αναφέρει είναι ψεκασμένος κατά την φιλελεφτ ιντελιγκέντσια), τα κυκλώματα διακίνησης, οι λαθρέμποροι ψυχών, γιγαντώθηκαν και έκαναν πάρτι. Το Γραφείο του ΟΗΕ κατά ναρκωτικών και εγκλήματος (ONUDC) το 2015 υπολόγισε τον τζίρο της παράνομης διακίνησης ανθρώπων μόνο από τη Αφρική στα 7 δις ευρώ. Και συμπέρανε ότι οι διασυνοριακές δομές μεταναστών σχετίζονται με το οργανωμένο έγκλημα. Σε παγκόσμιο επίπεδο ο τζίρος ίσως και να ξεπερνά τα 45 δις.
Με τους δύστυχους που μετά τη φωτιά στη Μόρια βρέθηκαν να κοιμούνται στο δρόμο και ανάμεσα στα μνήματα στα νεκροταφεία (όχι ότι και στη Μόρια ζούσαν πολύ καλύτερα) ξεχείλισε ο «πόνος» στα social media, για την ντροπή που θα έπρεπε να νιώθει η Ευρώπη, αλλά και οι ψυχοπονιάρικες δηλώσεις ευρωπαίων ηγετών και αξιωματούχων.
Η Ευρώπη θα έπρεπε πριν τη Μόρια να νιώθει ντροπή, πρωτίστως γιατί δεν ενδιαφέρθηκε να προλάβει τις ροές και να σπάσει τα κυκλώματα. Γι' αυτό υπάρχουν οι μυστικές υπηρεσίες. Σε μερικές περιπτώσεις δε, ήταν και πανεύκολο. Οι διακινητές δημιουργούσαν σελίδες και κλειστές ομάδες στο Facebook, στις οποίες οι ειδικές υπηρεσίες μπορούσαν να έχουν πρόσβαση και να δράσουν.
Και δεν μπορεί να είναι τυχαία η αδιαφορία. Στην αρχή τους ήθελαν τους παράνομους μετανάστες. Η Ευρώπη γερνάει και οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι προτιμούν εργασίες «λευκού κολάρου». Για να διατηρηθεί η βιομηχανία της ακμάζουσα και ανταγωνιστική, έπρεπε να εισρεύσει νέο φτηνό προλεταριάτο από τον Τρίτο Κόσμο. Θα μπορούσε να γίνει και με διακρατικές συμβάσεις, αλλά τότε οι εργαζόμενοι θα είχαν δικαιώματα. Δεν θα ήταν «κρέας για κατανάλωση». Γι’ αυτό το 2015 ο Πρόεδρος γερμανικού ΣΕΒ Ινγκο Κράμερ είχε δηλώσει το 2015 «Οι μετανάστες είναι ευλογία Θεού, τα επόμενα 20 χρόνια χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο εργατικό δυναμικό από αυτό που μπορεί να παραγάγει η χώρα».
Μόνο που αστόχαστα άνοιξαν το μπουκάλι και το τζίνι ξέφυγε: Αφενός οι μετανάστες/πρόσφυγες ήταν πολλοί περισσότεροι από όσους ανέμεναν. Δεύτερον με τη συμπεριφορά μεταναστών μουσουλμανικής θρησκείας που δημιούργησαν γκέτο στις μεγαλουπόλεις της Δύσης και παρουσίαζαν δυσκολίες (βασικά άρνηση) να ενσωματωθούν, οι λαοί άρχισαν να αντιδρούν και να στρέφονται σε ακροδεξιά κόμματα.
Ως εκ τούτου ετέθη πρόβλημα αυτοσωτηρίας της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ. Η λύση ήταν οι ροές (οι άνθρωποι δηλαδή) να περιοριστούν στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, ήτοι την Ελλάδα που είναι ο προθάλαμος. Η Ευρώπη σταδιακά έγινε αυτό που απεύχονταν (αλλά τελικά συνέβαλαν στο να γίνει) όσοι ήταν υπέρ της αθρόας εισόδου: Μια «Ευρώπη – φρούριο». Οι ξενοφοβικοί Βίσεγκραντ ήταν επί μέρους ομάδα άνευ βάρους, δεν καθόρισε την πολιτική της ΕΕ.
Η Ελλάδα
Η πρόθεση να περιχαρακωθεί η Ευρώπη από την είσοδο μεταναστών φάνηκε εκπάγλως με τα γεγονότα στη Μόρια. Περίσσεψαν τα πονεμένα λόγια από ευρωπαίους ηγέτες και αξιωματούχος, αλλά δέχτηκαν να πάρουν μόνο κάποιες εκατοντάδες ανηλίκους. Δέκα ευρωπαϊκά κράτη θα πάρουν 400 ανήλικους, σύμφωνα με την Bild. Έπος ανθρωπισμού!
Για κάποιες χιλιάδες ενήλικες προκειμένου να αποσυμφορηθεί η Μόρια, ούτε λόγος. Την αλληλεγγύη τους την έδειξαν στέλνοντας κουβέρτες και σκηνές ενώ υποσχέθηκαν και οικονομική βοήθεια. Όλα μεταφράζονται στο «κρατείστε τους εκεί μη έρθουν στη αυλή μας».
Ας το πάρουμε απόφαση. Είμαστε μόνοι μας με το πρόβλημα και θα είμαστε. Οι ίδιοι οι πρόσφυγες νιώθουν περαστικοί για την Ευρώπη. Κάποιοι, οι νεότεροι, οι πιο δυνατοί και τυχοδιωκτικοί «θα εξαφανίζονται» κατά την γνωστή φράση της Τασίας (η οποία ήξερε τι έλεγε, έκλεινε το μάτι να σιωπήσουν, αλλά οι αντίπαλοι αναλώθηκαν σε μειδιάματα ή καταγγελίες).
Οι πληθυσμοί αυτοί, άλλης κουλτούρας, δεν έχουν σχέση με τους μετανάστες των ευρωπαϊκών χωρών μετά την κατάρρευση του υπαρκτού, με τους οποίους υπήρχε πολιτισμική συνάφεια. Δεν θα ενσωματωθούν. Όμως θα μείνουν εδώ! Άτυποι αρχικά πολίτες.
Γι’ αυτό και το κράτος πρέπει να αρχίσει να τους αντιμετωπίζει ως μελλοντικούς πολίτες. Ήτοι να τους δημιουργήσει ανθρώπινες δομές. Ανεπιθύμητοι ή όχι, είναι άνθρωποι. Παράλληλα να τους ξεχωρίσει τώρα με τη ευκαιρία του νέου καταυλισμού που στήνεται.
Δεν είναι δυνατόν οικογένειες με μικρά παιδιά να είναι στον ίδιο χώρο με άντρες που ταξιδεύουν μόνοι, και αλλότριων πεποιθήσεων για την ανθρώπινη υπόσταση της γυναίκας ή του παιδιού. Γιατί συμβαίνει πολύ συχνότερα αυτό που ελαφρά τη καρδία είχε πει ο Βίτσας, ότι μόνο «κάθε εξάμηνο γίνεται βιασμός μικρού παιδιού στη Μόρια».
Να τους εμπεδώσει ότι εδώ που ήρθαν υπάρχουν νόμοι που είναι υποχρεωμένοι να υπακούν, και να αρχίσει να μαθαίνει στα παιδιά ελληνικά. Τα πολυπολιτισμικά περί εκμάθησης της δικής τους γλώσσας και κουλτούρας είναι αστείες πολυτέλειες για παιδιά που κοιμούνται στο δρόμο και στα νεκροταφεία. Και τέλος να δημιουργηθεί ένας ΟΑΕΔ για τους μετανάστες, που θα διοχετεύει σε εργασίες που -κακώς - δεν κάνουν οι Έλληνες.
Επειδή τα επιδόματα δεν είναι αιώνια, δεν είναι λύση άνθρωποι που πήραν καθεστώς πρόσφυγα να γυρνούν στην πλατεία Βικτωρίας και να κλαίγονται για τους άσπλαχνους Γιουνάν (Ίωνες, έτσι μας ξέρουν παραδοσιακά) που τους έκοψαν το επίδομα. Κάποιοι από αυτούς θα θέλουν να δουλέψουν. Αλλά με την άγνοια γλώσσας και διασυνδέσεων δεν θα ξέρουν που και πως να απευθυνθούν. Οι μόνες διασυνδέσεις τους είναι με αλληλέγγυους που τους προτρέπουν να απειθαρχούν.
Τέλος θα πρέπει να υπάρξει άλλη οργανωτική διαχείριση που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να διαθέτει η ηγεσία του αρμοδίου υπουργείου λόγω προτέρου επαγγελματικού της προσανατολισμού. Το προσφυγικό είναι τεράστιο εθνικό πρότζεκτ και κάτω από την πολιτική ηγεσία, για τη «λάντζα» χρειάζεται ένα πρόσωπο πολύ έμπειρο στη διοίκηση ανθρώπινων συνόλων.
Αυτά τα ολίγα για αρχή, έτσι κι αλλιώς για το θέμα θα γράφουμε και για τα πολλά επόμενα χρόνια…
