Ο «Μεγάλος Περίπατος» είναι λάθος

Καμία έκπληξη και μάλιστα θετική, δεν μας προκαλεί η είδηση ότι η απόφαση για το «Μεγάλο Περίπατο» ελήφθη από το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, ομόφωνα. Και δεν πρέπει να κάνει εντύπωση γιατί οι Δήμαρχοι και τα Δημοτικά Συμβούλια της Αθήνας, έχουν αποδειχθεί διαχρονικά ανίκανοι  να υπερασπιστούν το δημόσιο χώρο στην πόλη και ειδικά τα πεζοδρόμια και τους πεζόδρομους της Αθήνας.

Αφού λοιπόν έχουν αποτύχει διαχρονικά να διαφυλάξουν τη χρήση των πεζοδρομίων για τους πεζούς, τώρα θεωρούν καλή ιδέα να καταλάβουν τα οδοστρώματα κι αυτό στο όνομα των πεζών τα δικαιώματα των οποίων έχουν αποτύχει να υπερασπιστούν. Δεν μας πείθουν.

Δεν απαιτείται εκτενής επιχειρηματολογία γιατί ο «Μεγάλος Περίπατος» είναι μια ρηχή σαχλαμάρα αφού τα βιώματα στην πόλη της Αθήνας είναι κοινά. Δείτε όσα συμβαίνουν στον πεζοδρομημένο χώρο μεταξύ των κτιρίων της Ακαδημίας και του Πανεπιστημίου: όλες τις ώρες της ημέρας και ειδικά μετά τη δύση του ηλίου, ο πεζός το σκέφτεται δέκα φορές για να τον διασχίσει για να μην του επιτεθεί κάποιος τοξικομανής. Για τον πεζοδρομημένο χώρο μεταξύ του κτιρίου της Νομικής και του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων δεν χρειάζεται να πούμε κάτι: σε ληστεύουν μέρα-μεσημέρι γιατί το πανεπιστημιακό άσυλο μπορεί να καταργήθηκε αλλά η ασφάλεια στους χώρους γύρω από τα  ΑΕΙ δεν αποκαταστάθηκε.

Αυτή θα είναι η πραγματικότητα σε όλο το Κέντρο της Αθήνας, αν υλοποιηθεί ο «Μεγάλος Περίπατος».

Πως γίνεται να μην πανικοβάλλει η σκέψη ενός ημιφωτισμένου και επικίνδυνου για τους πεζούς Κέντρου της πόλης; Γιατί αυτό θα συμβεί. Το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας αντί να ζητήσει μια δραστική αναθεώρηση του νομικού πλαισίου ζητώντας να ξεκαθαρίσουν, πλέον, οι αρμοδιότητες με το κεντρικό κράτος στη διαχείριση των δημόσιων χώρων, επιλέγει τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Διακομματική ρηχότητα, σαχλαμάρα και πάνω απ’όλα χαζοχαρούμενη αντίληψη του δημόσιου χώρου. 

Να βάλουμε κι ένα δύσκολο: Πώς γίνεται η δεξιά και η αριστερά στο Δήμο να έχουν την ίδια αντίληψη για τη διαχείριση του δημόσιου χώρου; Αυτό από μόνο δείχνει πόσο λάθος είναι η απόφαση.

Σχεδιάζουμε «Μεγάλους Περίπατους» για να μην συζητήσουμε για τις μεγάλες αποτυχίες: για τα μονίμως διαλυμένα πεζοδρόμια, τα γεμάτα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, με ποδηλάτες και μηχανόβιους να οδηγούν ανενόχλητοι πάνω σε αυτά απειλώντας τη σωματική ακεραιότητα των πεζών. Πεζοδρόμια πάρκινγκ, χωματερές σκουπιδιών και άχρηστων αντικειμένων που δημότες και επιχειρήσεις πετάνε εκεί ακόμα και σε δρόμους όπως η Σταδίου! Και φυσικά και πάνω απ’όλα τα τραπεζοκαθίσματα που αντί να περιορίζονται αυγατίζουν. 

Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα, πολιτικό, πολύ σοβαρό. Ο πρωθυπουργός έχει εξαγγείλει στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης την ανάπλαση της Πατησίων και της περιοχής γύρω από το Αρχαιολογικό Μουσείο. Αντίθετα από τον «Μεγάλο Περίπατο» η ανάπλαση της Πατησίων και του Μουσείου φέρει το ιδεολογικό πρόσημο της Νέας Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης και είναι ένας από τους λόγους που την ψηφίσαμε. Η αναβάθμιση και η αναβίωση του κέντρου όπου δραστηριοποιήθηκε και  άνθισε η μεσαία τάξη της χώρας είναι μια πολιτική επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη μεγάλου συμβολισμού. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ανασυγκρότηση της μεσαίας τάξης χωρίς την αναβίωση του κέντρου που δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά και κοινωνικά. 

Ο «Μεγάλος Περίπατος» βιαστικά και σίγουρα με προχειρότητα που απάδει της ιστορίας και της σημασίας της Αθήνας έρχεται να υπονομεύσει το μεγάλο και σοβαρό έργο της κυβέρνησης που ανακοινώθηκε με μεγάλη επισημότητα στην εκφώνηση των προγραμματικών δηλώσεων, επαναλαμβάνουμε.  Η δημοτική αρχή θα μπορούσε να δει πως θα εξελιχθεί το πρότζεκτ της Πατησίων και κυρίως το πολύ μεγάλο και σημαντικό έργο του Αρχαιολογικού Μουσείου και να προσαρμόσει το δικό της ανάλογα. Όμως όχι. Βιάζεται για να προηγηθεί του έργου της ανάπλασης του Μουσείου και του άξονα της Πατησίων.

Προκαλεί πραγματικά πολλά ερωτηματικά όλο αυτό. 

Ελπίζουμε κάποιος ή κάποιοι, κάποιος φορέας, κάποιος σύλλογος, να σταματήσει το έργο, έστω και με δικαστική συνδρομή, με ασφαλιστικά μέτρα, πριν μας ταλαιπωρήσει για να ναυαγήσει τελικά κι αυτό σε βάρος της πολύπαθης πόλης.