Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Ο Δρόμος προς τη Δουλεία» είναι βιβλίο του Φρίντριχ Χάγιεκ. Εκεί «προειδοποιεί για τον μεγάλο κίνδυνο της τυραννίας που αναπόφευκτα προκύπτει από τον κρατικό έλεγχο της οικονομίας μέσω του κεντρικού σχεδιασμού». Ο Χάγιεκ υποστηρίζει ότι η εγκατάλειψη του ατομισμού και του κλασικού φιλελευθερισμού οδηγεί στην απώλεια ελευθερίας, στη δημιουργία καταπιεστικής κοινωνίας, στην τυραννία ενός δικτάτορα και τη δουλεία του ατόμου.
Το βιβλίο αυτό μου θύμισε ο «σύντροφος» Ρώμπαπας την ώρα που διάβαζα τις τελευταίες εξελίξεις στη Βενεζουέλα. Ο «λαοπρόβλητος» πρόεδρος Μαδούρο αποφάσισε ότι η σύνθεση του κοινοβουλίου είναι παράτυπη και το Ανώτατο Δικαστήριο- ελέγχεται από τον ίδιο- αναλαμβάνει προσωρινά τις νομοθετικές αρμοδιότητες. Ήδη από τον Αύγουστο του 2016 αποφάνθηκε ότι η Βουλή είναι «μη σύννομη», επειδή τρεις βουλευτές- σε σύνολο 167- ορκίστηκαν κανονικά, ενώ δεν έπρεπε… Να σημειωθεί ότι μέσα στο δαιδαλώδες και σχεδόν, δικτατορικό καθεστώς της Βενεζουέλας, η αντιπολίτευση διαθέτει τα 2/3 της Εθνοσυνέλευσης αλλά ο Μαδούρο, δια μέσου των δικαστών, συνεχίζει να μην την νομιμοποιεί...
Τι σχέση έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με όλα αυτά; Την ομολογία των στελεχών του και του ίδιου του πρωθυπουργού ότι επιμένουν να θαυμάζουν την κατ΄ουσίαν «Λαϊκή Δημοκρατία της Βενεζουέλας»!
Οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Βενεζουέλας είναι βασικά δύο. Και στην πραγματικότητα, είναι αυτές που μεταβάλλουν τις ίδιες και απαράλλαχτες προθέσεις των «συντρόφων» που η μόνη τους πατρίδα είναι η φαντασίωση του ολοκληρωτισμού. Η πρώτη είναι ότι ανήκουμε εδώ και δεκαετίες σε συνασπισμούς ισχυρών συμφερόντων (ΕΕ, ΝΑΤΟ) και η δεύτερη ότι το μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο των Ελλήνων είναι ακόμα, κατά πολύ ανώτερο από αυτό των κατοίκων της Βενεζουέλας.
Κυρίως, η ευρωπαϊκή μας πορεία λειτουργεί αποτρεπτικά στο να δημιουργηθεί οποιοδήποτε καθεστώς τύπου Μαδούρο. Διαφορετικά, ο Λαφαζάνης θα είχε κατασκηνώσει στο Χολαργό, ο Βαρουφάκης θα σχεδίαζε νομίσματα, ο Σκουρλέτης θα κρατικοποιούσε τα φωτοβολταϊκά των αγροτών και η Κωνσταντοπούλου θα μαστίγωνε τους βουλευτές της αντιπολίτευσης στο Ζάππειο…
Οι προθέσεις είναι ίδιες και κανείς ποτέ δεν το έκρυψε. Ο κόσμος που τους ψήφισε όμως, παρότι ανώριμος στις φαντασιώσεις του, ήξερε ότι πάντα υπάρχει ένας «θείος Σαμ» ή μία «φράου Μέρκελ» που έρχεται για να τον σώσει την τελευταία στιγμή.
Το θέμα όμως είναι πόσο επώδυνο θα είναι το κοντράστ επιβίωσης, έως ότου απαλλαγούμε από το μία παρέα προθύμων η οποία ήθελε να κάνει τη χώρα Βενεζουέλα αλλά ο άτιμος ο καπιταλισμός δεν τους άφησε. Τι θα απομείνει τελικά από την κόπωση ολόκληρης της κοινωνίας που αντιστέκεται στο ανώφελο έργο του πειράματος χωρίς λόγο και αιτία;
Βαδίζουμε άραγε, όπως λέει ο Χάγιεκ, στον δρόμο προς την δουλεία, συμμετέχοντας σε ένα «survivor» ισορροπίας μεταξύ κεντρικού σχεδιασμού και ελεύθερης βούλησης; Ο κεντρικός σχεδιασμός είναι εγγενώς αντιδημοκρατικός κατά την άποψη του Χάγιεκ, διότι απαιτεί «η βούληση μιας μικρής μειονότητας- καλή ώρα του Μαδούρο και του ΣΥΡΙΖΑ- να επιβάλλεται στο σύνολο των ατόμων. Με αποτέλεσμα, η δύναμη αυτών των μειονοτήτων που δρουν κατάσχοντας περιουσίες για να ολοκληρώσουν τους κεντρικά θεσπισμένους στόχους, καταστρέφει το θεσμό του Κράτους δικαίου και καταπατά τις ιδιωτικές ελευθερίες.
Το χειρότερο, πέρα από τον Χάγιεκ, είναι ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος από καλές προθέσεις. Και μέχρι να εγκαταλείψουν την εξουσία οι «καλοπροαίρετοι» και «αυταπατημένοι», οι «δούλοι» Έλληνες μπορεί να είναι τόσοι πολλοί που να ζητούν μόνοι τους τον «κεντρικό σχεδιασμό» του συστήματος για να επιβιώσουν…
