Του Δημήτρη Καμπουράκη
Στην πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση, τα συνέδρια του ΚΚΣΕ, η Κεντρική Επιτροπή και το Πολιτμπιρό, δημοσίευαν κάθε τόσο ένα καινούριο πεντάχρονο πλάνο στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας τους. Έβαζαν διάφορους αυθαίρετους και ανεδαφικούς στόχους, τόση η αύξηση του χάλυβα και του τσιμέντου, τόση της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγής, τόση των κατοικιών, των αυτοκινήτων ή των εκατομμυρίων μέτρων υφάσματος. Οι εντολές διαχέονταν προς το κράτος και τις μονάδες παραγωγής και πάντα αποδεικνύονταν ανεφάρμοστες. Φυσικά, η αποτυχία δεν οφειλόταν ποτέ στην κοσμοθεωρία τους ή στο οικονομικό τους μοντέλο, αλλά σε κάποιους «εσωτερικούς εχθρούς» που καραδοκούσαν και εμπόδιζαν τη δουλειά να γίνει, εξ' ου και τα τρελάδικα στις πόλεις ή τα στρατόπεδα στα ενδότερα της Σιβηρίας.
Την ίδια ακριβώς τύχη θα έχει και το πεντάχρονο του Τσακαλώτου που θα μας παρουσιαστεί τον Απρίλιο. Δεν ξέρω βέβαια ποιος θα το φτιάξει… ο ίδιος, το γραφείο του, οι διευθυντές του υπουργείου του, πάντως το διαφημίζει ήδη ως το νέο ελιξίριο της ελληνικής οικονομίας στην μεταμνημονιακή φάση. Αυτό το «νέο στρατηγικό πλάνο» υποψιάζομαι ότι θα κατατεθεί στους εταίρους για έγκριση γυμνό, δίχως δηλαδή τους απαραίτητους μηχανισμούς καταστολής ώστε να κάνει υποχρεωτική για όλους την υλοποίηση του ή –έστω- να εξασφαλίσει την μελλοντική τιμωρία των σαμποτέρ που σίγουρα θα βάλει ο Κυριάκος για να το αποσταθεροποιήσουν. Κακώς…
Χωρίς αστεία τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑίοι, ευαγγελιζόμενοι μια μεταμνημονιακή εποχή δίχως σκληρές δεσμεύσεις απ' τους εταίρους, έχουν μπει σ' ένα καινούριο τρυπάκι: Ότι θα φτιάξουν ένα καταπληκτικό εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, που θα αποτρέψει τις δυνάμεις της αγοράς να δρουν κατά πως γουστάρουν στην καινούρια εποχή ελευθερίας και που θα εξασφαλίσει ότι η ανάπτυξη θα μοιραστεί δίκαια στον λαό αντί να πάει σε λίγες τσέπες. Δίχως να το ομολογούν ευθέως δηλαδή, έχουν μπει στο τρυπάκι των πεντάχρονων Σοβιετικών πλάνων, στην λογική μιας οικονομίας που σχεδιάζεται κεντρικά, λες και βρισκόμαστε στην εποχή της Νέας Οικονομικής Πολιτικής του Λένιν ή της κολχοζοποίησης του Στάλιν. Αστεία πράγματα.
Και ως συνήθως, έχουν δυο γλώσσες, δυο γραμμές, δυο πρόσωπα: Επειδή οι ίδιοι οι εταίροι έχουν απαιτήσει ένα τέτοιο σχέδιο ώστε να βεβαιωθούν ότι η χώρα θα συνεχίσει να βαδίζει στον σωστό δρόμο, οι κυβερνητικοί λένε διαφορετικά πράγματα για το σχέδιο αυτό στο εξωτερικό και διαφορετικά στο εσωτερικό. Όταν μιλούν προς τους δανειστές, αναφέρονται σ' έναν οδικό χάρτη συνέχισης των μεταρρυθμίσεων κι όταν μιλούν στο εσωτερικό αναφέρονται σ' ένα σχέδιο διανομής των κερδών της ανάπτυξης προς τον ταλαιπωρημένο λαό. Πως γίνεται αυτά τα δυο αντίθετα να μπουν στο ίδιο χαρτί; Μια χαρά γίνεται για τον αιώνιο ΣΥΡΙΖΑ που λέει στον καθέναν αυτά που θέλει ν' ακούσει. Μέχρι να ξανατρακάρουμε στην πραγματικότητα.
Πάντως, πέραν του τι λένε και σε ποιον, τελικά έχει αξία τι θα γράψουν σε κείνο το χαρτί. Διότι εγώ δεν εμπιστεύομαι τον Τσακαλώτο, τον Παπαδημητρίου, το τμήμα οικονομικών της Κουμουνδούρου ή κάποια επιτροπή διευθυντών του δημοσίου, που θα κάτσουν κάτω και θα αποφασίσουν προς τα πού πρέπει να κατευθυνθεί η ανάπτυξη της χώρας, σε ποιους τομείς και με τι εργαλεία χρηματοδότησης. Κρατιστές είναι, κρατικά θα γράψουν. Άσχετοι με την αγορά είναι, άσχετα για τις ανάγκες της αγοράς θα γράψουν. Θεωρούν το κέρδος καταδικαστέο και τον ανταγωνισμό επικίνδυνο, οπότε αυτό που θα σχεδιάσουν ούτε κερδοφόρο ούτε ανταγωνιστικό θα 'ναι. Και ο κρατικός καρεκλοκένταυρος που σήμερα μπλοκάρει οποιαδήποτε αίτηση επένδυσης που φτάνει στο γραφείο του, πως μπορεί να θεωρείται κατάλληλος για να φτιάξει σχέδιο εθνικής ανάπτυξης; Σα να βάλουμε τον λύκο να σχεδιάσει για το κοπάδι των προβάτων, ένα συναγερμό προειδοποίησης για επιθέσεις σαρκοβόρων…
