Λοιπόν, κατά την Τράπεζα της Ελλάδας (στην πρόσφατη έκθεση της) η φετινή ανάπτυξη της οικονομίας θα είναι στο 7%. Η ανάπτυξη του 2022 στο 5%. Από πότε έχουμε να δούμε τέτοια νούμερα; Μην το ψάχνετε, πρέπει να πάτε δεκαετίες πίσω. Θα μου πείτε, «το ελατήριο». Ή «το μπαλάκι από καουτσούκ». Εντάξει, αλλά και τη δεκαετία των μνημονίων του 'χαμε κάνει εικόνισμα του ελατηρίου που κάποια στιγμή θα μας εκτόξευε λόγω μακροχρόνιας συμπίεσης, αλλά εκείνο το άτιμο είχε στρογγυλοκάτσει στον πάτο και δεν έδειχνε διάθεση ξεπετάγματος.
Άρα κάτι πάει καλά, τουλάχιστον στον τομέα της ανάπτυξης. Σε πολλά άλλα μέτωπα διαπιστώνονται και αρρυθμίες και αγκυλώσεις, αλλά στο κομμάτι της οικονομίας φαίνεται ότι γίνεται δουλειά. Υπάρχει καταναλωτικός και αναπτυξιακός αέρας γύρω μας. Όταν μάλιστα και η Κομισιόν κάνει τις ίδιες (και λίγο πιο αισιόδοξες απ’ την ΤτΕ) προβλέψεις, τότε ακόμα και ο πιο δύσπιστος είναι υποχρεωμένος να το παραδεχτεί. Φαίνεται στους δρόμους άλλωστε.
Όμως ας προσέξουν όσοι έχουν το τιμόνι της οικονομίας στα χέρια τους. Ο Μητσοτάκης δεν πρέπει απλώς να καταγραφεί ως ο πρωθυπουργός που κατάφερε πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, πρέπει και να μη γίνει και ο πρωθυπουργός που άφησε την ψαλίδα να ανοίξει υπερβολικά ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους. Ξέρω ότι ο πλούτος δεν μοιράζεται πριν καν δημιουργηθεί, αλλά η δικαιοσύνη του μελλοντικού διαμοιρασμού του δεν πρέπει να αφεθεί μόνο στην καλή προαίρεση των λίγων που θα τον δουν αρχικά στην τσέπη τους.
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα προτείνει τους μηχανισμούς δίκαιης κατανομής της διαφαινόμενης ανάπτυξης των επόμενων χρόνων, αυτή είναι δουλειά των υπευθύνων της οικονομικής, αναπτυξιακής και φορολογικής πολιτικής της κυβέρνησης. Αλλά οι πολιτικές αυτές πρέπει να σχεδιαστούν και να υλοποιηθούν, αυτόματες κοινωνικές και εισοδηματικές δικαιοσύνες δεν υφίστανται στις κοινωνίες μας, ας το έχουν κατά νου οι υπουργοί και ο πρωθυπουργός.
Τα γράφω αυτά πρώιμα ίσως, αλλά ως προμηθέας. Για να μην βρεθούμε αργότερα μπροστά σε πολιτικές εκπλήξεις και γίνουμε επιμηθείς πάνω στο χυμένο γάλα της καρδάρας. Τα σημάδια ήδη αρχίζουν να αχνοφαίνονται, ας μην τα αγνοήσουμε. Εκατό μέτρα από το σπίτι μου, υπάρχει μια κάβα ποτών που εξυπηρετεί τη γειτονιά. Στο ισόγειο βρίσκεται αυτό το μαγαζί, στον πρώτο όροφο μένει μια οικογένεια που δεν έχει ακόμα καταφέρει να συνέλθει από το χτύπημα της δεκαετούς οικονομικής κρίσης.
Μόλις χθες λοιπόν, πριν μπω στο κατάστημα, συνάντησα τον νοικοκύρη του πρώτου ορόφου. Κρατούσε τον λογαριασμό του ρεύματος και ήταν κυριολεκτικά να τον κλαις. Με ένα εισόδημα 700 ευρώ, του ήταν αδύνατο να πληρώσει τα 260 ευρώ του ρεύματος. Τον παρηγόρησα όσο μπορούσα, αλλά μπαίνοντας στο μαγαζί, άκουσα τον ιδιοκτήτη της κάβας να λέει σ’ έναν άλλον πελάτη. «Ρε συ, ξέρει ότι αυτή τη στιγμή, ψάχνουμε σ’ όλη την ελληνική αγορά για σαμπάνιες Moet και Dom Perignon και δεν υπάρχει ούτε μία. Τις έχουν προπαραγγείλει όλες για τα Χριστούγεννα. Ποιος διάολο έχει σκουπίσει την αγορά από σαμπάνιες που κάνουν χονδρική πάνω από 200 ευρώ η μία;» Γι' αυτό τα λέω από τώρα. Για να μην ξεφύγει το πράγμα και μετά κλαίμε.
