Όλα όσα ακούγονται και κρέμονται στα μανταλάκια των περιπτέρων για τα έργα και τις ημέρες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ήταν αναμενόμενα. Όση θλίψη και αποστροφή κι αν προκαλεί αυτό για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας, που την έχουμε μάλιστα περί πολλού, η αλήθεια είναι ότι κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν έπεσε από τα σύννεφα όταν άρχισαν να πέφτουν οι μάσκες.
Κάποιοι, ωφελημένοι επαγγελματίες της αυταπάτης, ίσως και κάμποσοι από τους εναπομείναντες ονειροπόλους, δεν αποκλείεται να ξαφνιάστηκαν από το τράνταγμα της προσγείωσης. Για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών όμως, η αποκάλυψη των λεπτομερειών ενός δυσώδους πλέγματος σκανδάλων που καλύπτει τον δημόσιο βίο της χώρας, ήταν θέμα χρόνου και πολιτικής βούλησης.
Ως γνήσιο υπερθέαμα, η αποκαθήλωση είναι υπερβολική σε όλα. Ο πρωταγωνιστής με την άκρη του μίτου των σκανδάλων δεμένη στη ζώνη του με κόμπο ναυτικό, το άλλοτε άχαστο, ωραίο και μοιραίο παιδί της πολιτικής, παίζει κρυφτό με τα φώτα της σκηνής, περνώντας πότε στο φως και πότε στο ημίφως.
Η πλατεία περιμένει με χαιρέκακη αγωνία την επόμενη κίνηση. Άλλοι απολαμβάνουν με την ικανοποίηση της κρύας εκδίκησης κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια που προαναγγέλλεται σε τίζερ και μετά βγαίνει σε συνέχειες. Κάποιοι άλλοι τρίβουν τα χέρια τους για το μάννα εξ ουρανού που τους έπεσε, πάνω που ξεθύμαιναν οι τελευταίες παροχές.
Η κοινωνία, όμως, ασφυκτιά μέσα στη δυσοσμία της σήψης. Η ήδη βαριά ατμόσφαιρα από την πανδημία, την οικονομική ανασφάλεια, την αγωνία για την επόμενη ημέρα, γίνεται πλέον αβάσταχτη. Το να σου επιβάλλεται να ζεις μέσα σε έναν οχετό παρακράτους, απατεώνων, εκβιαστών, επίορκων δημόσιων λειτουργών και ενός ακόμα παραδικαστικού κυκλώματος, δεν αντέχεται. Αργά αλλά σταθερά, χτίζεται μια πολύχρωμη, ετερόκλητη πλειοψηφία με κοινό παρονομαστή το αίτημα της παραδειγματικής τιμωρίας. Όποιοι νομίσουν ότι μπορούν να καβαλήσουν τις εξελίξεις για να καλύψουν την ανεπάρκεια των πολιτικών τους και να το σκάσουν από τα δύσκολα που παραμονεύουν για τον Σεπτέμβρη, ας το ξανασκεφτούν όσο είναι καιρός.
Στο Κίνημα Αλλαγής κανείς φυσικά δεν έμεινε με το στόμα ανοιχτό από το φινάλε του σήριαλ «ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κόλπο γκρόσο» ή «Πώς να καταστήσεις ανάπηρη μια Δημοκρατία στον 21ο αιώνα». Απλά, είδαμε να επιβεβαιώνονται όσα από το 2015 γίναμε κουραστικοί να επαναλαμβάνουμε. Βρεθήκαμε αμέτρητες φορές στην άχαρη θέση να πρέπει να εξηγούμε με επιχειρήματα και υπομονή ότι δεν είμαστε ελέφαντες και ότι πεδίο πολιτικής συζήτησης μπορεί να υπάρξει μεταξύ κομμάτων ακόμη και με μεγάλες ιδεολογικές διαφορές, αλλά με απαράβατη προϋπόθεση τον σεβασμό στο πολίτευμα και τους θεσμούς της Δημοκρατίας.
Τις ημέρες αυτές, η πραγματικότητα απαντά σε όσους ήταν - ή καμώνονταν πως ήταν- αρκετά ευφάνταστοι ώστε να εικάζουν μια συνεργασία του Κινήματος Αλλαγής με τον ΣΥΡΙΖΑ. Του ίδιου ΣΥΡΙΖΑ που, αφού κατέστρεψε τη χώρα με την άγνοια, την τσαπατσουλιά και την ιδεοληπτική του αλαζονεία, βάλθηκε να ελέγξει την Ενημέρωση, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία και ό,τι άλλο ενέπιπτε στο σετ των κρίσιμων αρμών της εξουσίας! Κι έπρεπε εμείς, ένα ιστορικό κόμμα με αποδεδειγμένη αν μη τι άλλο τη βαθιά προσήλωση στη Δημοκρατία, να απαντάμε στο καινούργιο σεναριακό εύρημα, των παραγωγών μιας φτηνής κακοπαιγμένης παρωδίας μπας και εξασφαλίσουν μια νέα σεζόν του σήριαλ!
Τραγική ειρωνεία, θεία δίκη ή απλά ο λογαριασμός μιας χονδροειδούς αρπαχτής που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από βουλιμικούς εξουσιολάγνους στην πλάτη ενός ολόκληρου λαού σε μαρασμό. Όπως κι αν την ονομάσουμε, δεν επιχαίρουμε με την κατάντια τους - δεν είναι άλλωστε οι πρώτοι που έπεσαν οι ίδιοι μέσα στον λάκκο που έσκαβαν για τους αντιπάλους τους.
Η συνέχεια ανήκει στη Δικαιοσύνη, που, μετά από τόσα που έχουν έλθει στο φως για κυκλώματα και πολιτικές παρεμβάσεις στον χώρο της, έχει ένα επιπλέον δύσκολο έργο να φέρει εις πέρας : Να πείσει ότι είναι άξια να φέρει τον τίτλο του πυλώνα της Δημοκρατίας, μένοντας μακριά από το πολιτικό παιχνίδι και κρίνοντας με τη σωφροσύνη και την ακριβοδίκαιη κρίση που όλοι περιμένουμε από αυτήν.
Δική μας δουλειά είναι να κάνουμε τη χώρα να προχωρήσει. Στον αναπόφευκτο ανήφορο που προβάλει μπροστά μας χρειαζόμαστε αξιοπιστία, εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια και αλληλεγγύη. Το εθνικό σπορ του διχασμού είναι το άχρηστο βαρίδι. Ας το αφήσουμε πίσω.
* Η κ. Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Δράμας και Τομεάρχης Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής.
