Του Γιώργου Σιακαντάρη*
Η πρωτοβουλία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης να μη στηρίζει, ακόμη και αν συμφωνεί επί της αρχής, κανένα κυβερνητικό νομοσχέδιο που δεν θα έχει την υποστήριξη και του ακροδεξιού κυβερνητικού εταίρου, ευτυχώς δεν βρήκε πολλούς υποστηρικτές. Το Ποτάμι αμέσως, η ΔΗΜΑΡ και η Ένωση Κεντρώων στη συνέχεια αλλά και δυο υποψήφιοι επικεφαλής «του κόμματος χωρίς όνομα» οι κύριοι Ραγκούσης και Καμίνης στηλίτευσαν αυτή την απόφαση. Όσοι πάλι υποψήφιοι του ίδιου κόμματος σίγησαν, απογοήτευσαν τους φίλους τους. Και όσοι προοδευτικοί τάχθηκαν υπέρ, μάλλον θα πρέπει να επανεξετάσουν την έννοια του προοδευτικού.
Μήνυμα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κοινωνία. Είπαν. Σοβαρά; Έτσι δίνονται τα μηνύματα στις δημοκρατίες; Στη συνέχεια ήρθαν και κάποιοι να πουν ότι δεν χωρούν μέσες άκρες: ή είσαι με τους εθνολαϊκιστές ή με τη δημοκρατία. Κάποιον μου θύμισε αυτό, μέχρι το τέλος του άρθρου θα τον θυμηθώ. Υπεραπλουστεύσεις versus Δημοκρατίας.
Μια απόφαση που αν την δει κανείς από πλευράς «τεχνικής της εξουσίας», βοηθά στο να απαλλαγούν από την υποχρέωση, κατά βάση βαθύτατα συντηρητικοί βουλευτές (ανεξαρτήτως κόμματος), να ψηφίζουν νομοσχέδια, όπως αυτά για τη συμβίωση, την κατασκευή τζαμιού, τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου και το δικαίωμα στην επιλογή της αποτέφρωσης νεκρών. Επομένως οι ηγεσίες τόσο της ΔΗ.ΣΥ όσο και της ΝΔ που λαμβάνοντας αυτή την απόφαση, απαλλάσσονται από το άγχος των διαρροών σε θέματα που αφορούν τις διακρίσεις εναντίον μειοψηφιών και ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο του τύπου «καλύπτουμε τα νώτα μας» ή «δίνουμε μάθημα στον ΣΥΡΙΖΑ». Το θέμα επίσης – παρά τις σωστές επισημάνσεις Ποταμιού και ΔΗΜΑΡ – δεν αγγίζει μόνο τις ευαισθησίες για τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα των μειοψηφιών, τα οποία φυσικά αποτάσσουν σαν τον σατανά οι ακροδεξιοί ΑΝΕΛΛ. Οι κατά τον κ. Τσίπρα εκφραστές, δια του αρχηγού τους του κ. Καμμένου, της «πατριωτικής Δεξιάς».
Το ζήτημα αφορά τον πυρήνα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Ο Καρλ Πόπερ υποστήριζε ότι η δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα στο οποίο δεν χρειάζεται αιματοχυσία για να αλλάξεις κυβέρνηση. Πολύ σωστά. Και ποιο είναι το όπλο των δημοκρατιών για να αποφεύγονται οι αιματοχυσίες; Το Κοινοβούλιο και οι Εκλογές.
Στο Κοινοβούλιο καταφεύγουν οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες για να γίνουν κυβέρνηση και εκεί αποφασίσουν οι αντιπολιτεύσεις αν θα καταψηφίσουν, αν θα στηρίξουν κυβερνήσεις μειοψηφίας (Πορτογαλία- Ισπανία και διόλου απίθανο και Γερμανία) ή αν θα υπερψηφίσουν. Εκεί και αφού υποτίθεται ακούσουν τις προγραμματικές δηλώσεις της πλειοψηφίας. Στις εκλογές καταφεύγουν οι πολίτες για να αλλάξουν κυβέρνηση, όταν αυτή χάνει την πλειοψηφία ή όταν έρθει ο χρόνος λήξης της θητείας της. Απλά πράγματα. Απλά πράγματα; Καθόλου, όπως δείχνει το δικό μας πολιτικό σύστημα και μάλιστα δια των πράξεων της «Κεντροαριστεράς» του.
Μερικοί επικαλούνται την αρχή της δεδηλωμένης για να «στριμώξουν» τη σημερινή κυβέρνηση. Κακόμοιρε Τρικούπη, που να' ξέρες, όταν με την αρχή της δεδηλωμένης δεν ήθελες απλά να στηρίξεις το αυτονόητο, τις κυβερνήσεις πλειοψηφίας, αλλά την αρχή της συνεργασίας μεταξύ αντιπολίτευσης και συμπολίτευσης; Που να' ξέρες ότι σήμερα κάποιοι θα επικαλούνταν αυτή την αρχή για να ακυρώσουν μια εκ των τριών εξουσιών: το Κοινοβούλιο, όπου εκεί και μόνο εκεί λαμβάνονται οι νομοθετικές πρωτοβουλίες.
Η εμπιστοσύνη στη Δημοκρατία εκφράζεται στο Κοινοβούλιο. Εκεί γίνονται οι προγραμματικές συζητήσεις και κατόπιν αποφασίζεται αν θα στηριχθεί ή όχι ένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Εκεί κατατίθενται τα νομοσχέδια και διαμορφώνονται πλειοψηφίες και μειοψηφίες, κατά περίπτωση. Αν αυτά δεν ισχύουν, τότε να τα καταργήσουμε τα κοινοβούλια. Να γίνονται εκλογές και για τέσσερα χρόνια να αποφασίσει η πλειοψηφία ότι θέλει. Θα έχουμε έτσι και σταθερές κυβερνήσεις. Δημοκρατικές βεβαίως δεν θα έχουμε.
Εκτός αν είμαστε οπαδοί του Λένιν, ο οποίος καταδικάζοντας τον «αποστάτη» Κάουτσκι έγραφε ότι η δημοκρατία είναι καλύτερη σε σχέση με τον Μεσαίωνα, (ω, τον ευχαριστούμε για τη διορατικότητά του) αλλά δεν μπορεί να εκφράζει την εργατική τάξη στον 20ο αιώνα. Η σχετικοποίηση της δημοκρατίας είναι η απαρχή της κατάρρευσής της.
Α, τώρα που είπα Λένιν, θυμήθηκα και ποιον μου θύμισε η φράση «με τους εθνολαϊκιστές ή τη δημοκρατία»! Ναι τον Λένιν, μου θύμισε, και την περίφημη δικαιολογία του για την κατάργηση της Ρωσικής Συντακτικής Συνέλευσης τον Ιανουάριο του 1918, αφού σε αυτή οι μπολσεβίκοι ( που σημαίνει πλειοψηφία) ήσαν μειοψηφία. Τι είπε τότε ο σύντροφος; Ή θα είσαι με το προλεταριάτο ( που υποτίθεται ήταν τα σοβιέτ) ή με τους ιμπεριαλιστές- καπιταλιστές( που υποτίθεται ήταν η μόλις εκλεγείσα Συντακτική Βουλή)- φώναζε. Κάτι σαν το εμείς ή αυτοί. Εκεί το πάνε όσοι έστερξαν να ασπαστούν την απόφαση της ΔΗΣΥ;
Μα δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, όλα αυτά που σήμερα ζητάει η ΔΗΣΥ; Δεν απέρριπτε αυτός a priori κάθε κυβερνητική πρόταση των προηγούμενων; Μα ακριβώς επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛΛ έκαναν όλα αυτά, κανείς δεν πρέπει να τα επαναλάβει. Γιατί αν ο ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη φορά ήταν βαρουφάκεια φάρσα, η επανάληψη της σήμερα θα είναι ελληνική τραγωδία. Καλαμπούρια με τη δημοκρατία δεν επιτρέπονται. Δημοκρατία α λα καρτ ή αλλά Λένιν δεν υπάρχει.
*Ο κ. Γιώργος Σιακαντάρης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας, συγγραφέας.
