Αυτό το σύνθημα δεν θα ακουστεί από καμία ντουντούκα σε καμία διαδήλωση, πουθενά στη χώρα. Δεν θα γραφτεί με μπλε χρώμα σε πανό διαμαρτυρίας ή σε τοίχο πολυκατοικίας.
Δεν θα αποδοθεί ως μομφή στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ συλλήβδην από τους πολιτικούς αντιπάλους. Δεν θα λάβει τη μορφή «αιώνιου» πολιτικού στίγματος. Αλλά στον παρόντα χρόνο ισχύει στο ακέραιο. Είναι τέτοια τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αρχηγού του και του κόμματος, που δεν μπορούν να αποσυρθούν διακριτικά, ώστε να επιτευχθεί αυτή η αναγκαία λήθη που προϋπάρχει κάθε νέας ευκαιρίας που δίνει ο «λαός».
Ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε πάλι στο δρόμο να διαδηλώσει κατά του νομοσχεδίου Χατζηδάκη ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ –Προοδευτική Συμμαχία.
Ανόρεχτα σχεδόν καταναγκαστικά. Αλλά αυτή ήταν μια υποχρέωση που επέβαλε στον εαυτό του αναγορεύοντας σε «μητέρα των μαχών» την απεργία για το εργασιακό.
Είναι πραγματικά ατυχής ο Αλέξης Τσίπρας. Πρέπει να χωρέσει το μέγεθος ενός πρώην πρωθυπουργού στο, εκ των πραγμάτων, υπολειπόμενο μέγεθος του αρχηγού της αριστερόστροφης αντιπολίτευσης που διαγκωνίζεται στο πεζοδρόμιο της διαμαρτυρίας με την Φώφη Γεννηματά, τον Δ.Κουτσούμπα και τον Γιάνη Βαρουφάκη.
Το μοτίβο της καταγγελίας, της διαμαρτυρίας, της σώνει και ντε ριζοσπαστικοποίησης δεν αποσύρεται από την Κουμουνδούρου. Δεν επιδιορθώνεται καν. Οι διακριτές γραμμές που πρέπει να χαράξουν με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν μπορούν με το ζόρι να χαραχτούν και σε επίπεδο κοινωνίας.
Δεν είναι ζήτημα επικοινωνίας. Είναι θέμα ουσίας. Αλλά και στην επικοινωνία έχουν σοβαρό ζήτημα.
Ο οξύς πολιτικός λόγος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, του προέδρου συμπεριλαμβανομένου, δεν βρίσκει τόσο πολλά ανοιχτά αυτιά και αγανακτισμένα στόματα για να αναπαραχθεί
Ακούγεται και αναπαράγεται σε μικρή κλίμακα. Απωθεί σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Των ανθρώπων που είτε κινούνται στο μεσαίο χώρο είτε στην κεντροαριστερά είτε σε αυτό που ασαφώς προσδιορίζεται ως «προοδευτικός χώρος». Οι ψηφοφόροι του 2015 ωρίμασαν και προσαρμόστηκαν βίαια στην πραγματικότητα της «κυβερνώσας Αριστεράς» του κ. Τσίπρα και της εθνολαϊκίστικης δεξιάς του κ. Καμμένου. Θυμούνται όσα έζησαν. Θυμούνται και πως τους έκαναν να νιώθουν και να συμπεριφέρονται: Διχασμένοι και διχαστικοί.
Για να καταφέρει ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να ακουστεί δεν αρκεί να φωνάζει. Πρέπει πρώτα να εμπνεύσει αξιοπιστία σε νέα πρόσωπα εκτός ΣΥΡΙΖΑ με θετικό κοινωνικό αποτύπωμα που θα τον βοηθήσουν να φτιάξει ένα σοβαρό και θετικό κυβερνητικό αφήγημα. Αν το υπηρετήσει με συνέπεια και πίστη έχει ελπίδες να ξεχαστεί ευκολότερα ο ΣΥΡΙΖΑ του παρελθόντος και να αποκτήσει κυβερνητικό μέλλον. Προς το παρόν εξαντλεί κι άλλο πολιτικό κεφάλαιο.
