Του Γιάννη Σουλαδάκη*
Ήταν κάποιος πολύ κοινωνικά και επιστημονικά επώνυμος στην πραγματικότητα όμως πολύ φαύλος που στην πιάτσα των μυημένων τον προσδιόριζαν με την περιγραφή, «σου γράφει ό,τι πληρώσεις».
Και για να γίνω πιο σαφής, είναι γνωστό ότι στις διάφορες συναλλαγές και μεταξύ ιδιωτών αλλά κυρίως μεταξύ ιδιωτών και δημοσίου προκύπτουν διαφωνίες και έτσι πολλές φορές χρειάζονται είτε γνωματεύσεις είτε πραγματογνωμοσύνες π.χ. δημόσια έργα, προμήθειες δημοσίου, απαλλοτριώσεις, αποζημιώσεις, κ.λπ. κ.λπ.
Ήταν λοιπόν αυτός ο κύριος, πολύ γνωστός, μα πάρα πολύ γνωστός, που πούλαγε πολλή επιστημοσύνη, που στην ψύχρα γνωμάτευε με βάση τα χρήματα που του έδιναν, στα παλιά του παπούτσια και η επιστημοσύνη και η έννοια του δικαίου, ακόμα ακόμα και του Δημοσίου συμφέροντος.
Ήταν ο κύριος «ό,τι πληρώσεις», έτσι ήταν γνωστός στην πιάτσα, έτσι τον προσδιόριζαν, όχι με το όνομα του, παρά το ότι είχε τρανταχτό επίθετο.
Θα μου πείτε, τι σε έπιασε Αυγουστιάτικα, κατακαλόκαιρο και ασχολείσαι με τέτοιο θέμα, δε βλέπεις τι γίνεται, ο καθένας με τον εαυτούλη του και όλους μαζί μας προστατεύει ο πατερούλης ο Αλέξης. Όμως εδώ και μεταφορικά και κυριολεκτικά αληθεύει ότι «εισπράττεις ότι είσαι πολιτικά, είσαι ότι πληρώσεις».
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και μάλιστα ο Αλέξης, γκαζώνουν και από τα πολλά γκάζια έκαψαν φλάντζες, φρένα, άναψαν τα λάδια και από τις ψηλές θερμοκρασίες πήραν φωτιά τα τόπια.
Τρέχουν εθελοντές και πυροσβέστες να μαζέψουν τα αποκαΐδια, χωρίς σχέδιο, χωρίς τον αναγκαίο εξοπλισμό και ο απίθανος Τσιπρας με όλο το σύστημα της ακυβερνησίας και της ασχετοσύνης σε μια φρενίτιδα, σε ένα ντελίριο επικοινωνιακής μπαρουφολογίας και μπαρουφοεικόνας, να πουλιέται ως πρώτος πυροσβέστης.
Φαίνεται ότι οι επικοινωνιολόγοι του Τσίπρα ξέχασαν ότι η εικόνα του πρώτου εργάτη, του πρώτου αγρότη, του πρώτου των πρώτων, ήταν σλόγκαν της Μεταξικής δικτατορίας, της 4ης Αυγούστου, για τον δικτάτορα Μεταξά.
Και προσοχή, σε όσους το παίζουν προοδευτικοί κι αριστεροί, οι μέθοδοι προπαγάνδας όταν επιχειρούν να σκεπάσουν την αλήθεια, είναι το ίδιο ολοκληρωτικές.
Δυστυχώς σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η πραγματικότητα κάτω από ειδικές κατά περίπτωση ερμηνείες, είναι «ό,τι πληρώσεις σε εκδικείται.
Δεν είναι ότι θέλεις, όταν μάλιστα παίζεις με την κοινωνία με ανοικτά συστήματα, όταν η σκοπιμότητα ισοπεδώνει την ουσία και οι κραυγές περί αξιοκρατίας, κρύβουν την ακραία αναξιοκρατία .
Οι κραυγές περί εκσυγχρονισμού εκφέρονται για να επικαλύψουν τον ακραίο αναχρονισμό των ιδίων εκείνων, που κραυγάζουν για κάτι καινούριο, για κάτι σύγχρονο,
Σήμερα που περισσότερο από ποτέ η χώρα έχει ανάγκη από την στράτευση των καλύτερων δυνάμεών της, στην πολιτική, στην οικονομία, στην κοινωνία, στην Δημόσια διοίκηση, τον πολιτισμό κ.λπ. δυστυχώς ζούμε ένα απέραντο τέλμα σκοπιμοτήτων, ένα απέραντο «κατά συνθήκην».
Κατά συνθήκην κυβέρνηση, κατά συνθήκην οικονομία, κατά συνθήκην αντιπολίτευση, κατά συνθήκην αριστεία, κατά συνθήκην στην ενημέρωση, κατά συνθήκην παντού, τελικά «κατά συνθήκην χώρα».
Όλα κατά συνθήκην, που ότι λέγεται και απαιτείται είναι για τους άλλους και για όσους τα λένε ο χορός καλά κρατεί, τα καλά και συμφέροντα.
Πρέπει να το παραδεχτούμε ότι και πολιτικά η χώρα έχει πτωχεύσει.
Παρακολουθώντας την καθημερινή πολιτική διαχείριση από όλες τις πλευρές του κομματικού φάσματος, η πτώχευση είναι προφανής.
Τεράστια η έστω πολύ μεγάλα πολιτικά θέματα κυρίως γενικότερου ενδιαφέροντος καταπίνονται αμάσητα και η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται πάνω στα τρέχοντα, τα μικρά με παρόμοιες η ακόμα και ίδιες επικοινωνιακές σαχλαμάρες, που απευθύνονται στο θυμικό και όχι στο λογικό, στο σκεπτόμενο.
Απευθύνονται στην αδιαμόρφωτη μάζα, που θέλει όχι μόνο να την κρατήσει αδιαμόρφωτη, αλλά να την κάνει ακόμη πιο αδιαμόρφωτη και τελικά μη σκεπτόμενη, μη προβληματιζόμενη, άρα πολιτική μάζα, άρα εύκολα ελέγξιμη.
Δέστε την καθημερινή πολιτική αντιπαράθεση και ψάξτε που μπορείς να βρεις στίγμα, να βρεις ένα δείγμα που η αντιπαράθεση να έχει την ειδοποιό διαφορά του ιδεολογικού στοιχείου, που αυτή η διαφορά θα έπρεπε να διακρίνει την αντιπαράθεση, την ουσία των πολιτικών διαφορών και αντιθέσεων.
Δείτε πολιτική αντιπαράθεση, εξίσου κάτι που μπορεί να λεχθεί σήμερα από αριστερά, αύριο να έλθει ως ισχυρισμός από δεξιά, αυτή η πολιτική εικόνα είναι η επιτομή της απολιτικής, που σημαίνει τελικά θάνατος της πολιτικής.
Η θεωρεία ότι στην κοινωνία η πολιτική κρίνεται στην καθημερινότητα, έχει αφαιρέσει την ουσία της που είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο κτίζεται μια πολιτική πρόταση, ένας πολιτικός φορέας.
Στην ουσία όμως ακυρώνεται η προοδευτική πρόταση, διότι εκείνη ως αφετηρία, ως βάση, έχει το καινούριο, το προοδευτικό, την αλλαγή, την κοινωνική ευαισθησία, τον άνθρωπο.
Η καθημερινή διαχείριση της πληροφορίας, σε συνδυασμό με την συνεχώς αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου, έχει δώσει διέξοδο σε όλα τα απωθημένα του υπανθρώπου.
Ο υβριστής, επώνυμα η ανώνυμα είναι παράγων πολιτικής, ακόμη και κομματικής δραστηριότητας, πιο απλά ο υβριστής, τα τρολ όπως λέγονται, είναι παράπλευρη πολιτική δραστηριότητα, δυστυχώς νομιμοποιούμενη και από πολιτικά κόμματα, που δυστυχώς χρησιμοποιείται και από τους λεγομένους ταλιμπάν.
Πολύ πιο απλά, οι υβριστές υπάρχουν όχι μόνο για τους αντιπάλους από άλλους χώρους, αλλά και μέσα στα ίδια τα κόμματα, για να μειώσουν στην καλλίτερη περίπτωση τους μη αρεστούς, τους δυσάρεστους.
Έτσι προκύπτουν νέοι πρωταγωνιστές, στην κοινωνία, στην πολιτική και στην χώρα μας το έδαφος είναι πρόσφορο, φτάνει να σκεφτεί κάποιος, ότι η πιο διεθνής μας λέξη δεν είναι το καλημέρα, αλλά το «μαλάκας».
Έτσι όμως ακυρώνεται κάθε προσπάθεια ποιοτικής αναβάθμισης και του πολιτικού λόγου και της πολιτικής κομματικής εκπροσώπησης, στην ουσία θίγεται ο πυρήνας, η ουσία της Δημοκρατίας, τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά, κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα βγει στον δημόσιο χώρο για να βρεθεί την επόμενη μέρα υβριζόμενος.
Στην πολιτική καθημερινότητα, η συνεχής αποστασιοποίηση του πολίτη, ιδιαίτερα της νεολαίας αλλά και των πιο παραγωγικών τμημάτων της κοινωνίας, δεν συζητιούνται , είναι στα πολιτικά αζήτητα.
Η χώρα μας βρίσκεται σε συνεχές πτωχευτικό σπιράλ, πτωχεύει δημογραφικά, πτωχεύει πολιτικά, πτωχεύει πολιτισμικά, έχει χάσει τον έλεγχο της οικονομίας της ,έχει χάσει τον έλεγχο των υποδομών της ,είναι μια χώρα παρίας, έχει χάσει τον έλεγχο του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, η εγχώρια επιχειρηματικότητα έχει συρρικνωθεί, η ιδιωτική ιδιοκτησία απαξιώνεται, το ίδιο και ο μικρομεσαίος αγροτικός κλήρος, τα χωριά μας που επιβιώνουν με πολλαπλές απασχολήσεις, τώρα με την επιβολή ουσιαστικά μονοαπασχόλησης λόγω ασφαλιστικού και φορολογικού, καθιστά αδύνατη την επιβίωση όσων ακόμη επιμένουν να κρατάνε Θερμοπύλες στα χωριά μας.
Επειδή μπορεί να νομίζουν ότι μιλώ για κρατικό έλεγχο, μιλώ για εθνικό έλεγχο, από Έλληνες επιχειρηματίες και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας ασχολούνται από την ξαπλώστρα του Μητσοτάκη, τον εθνικοπατριωτισμό του ΚΚΕ που έστειλε στις καλένδες τον προλεταριακό διεθνισμό, μέχρι την απόλαυση της κρυφής γοητείας της μπουρζουαζίας, που απολαμβάνει «ο πιο αμόρφωτος πολιτικός αρχοντοχωριάτης που γνώρισε ποτέ η χώρα ο Τσίπρας» και ο χώρος μας ο ευρύτερος χώρος του ΠΑΣΟΚ κάνει ασκήσεις δήθεν πολιτικού εκσυγχρονισμού, αναβιώνοντας τον πιο παλιό παλαιοκομματισμό.
Γιατί τι άλλο τελικά είναι η επιλογή για εκλογή Αρχηγού ενός νέου ενιαίου κόμματος της Κεντροαριστεράς, ο οποίος στην συνέχεια θα κτίσει το νέο κόμμα, δηλαδή ένα κόμμα που θα εξαρτηθεί η μορφή του από τις απόψεις η τα καπρίτσια η ακόμη και τις αυλές του όποιου εκλεγεί, ενός κόμματος χωρίς αρχές, χωρίς σαφείς ιδεολογικές αναφορές, χωρίς καταστατικό, χωρίς ιδρυτική διακήρυξη, χωρίς μέλη, χωρίς κανένα από τα χαρακτηριστικά που συγκροτούν στοιχειωδώς ένα κόμμα που λειτουργεί σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας.
Τώρα είναι η ώρα μιας νέας εθνικής προσπάθειας, μιας νέας εθνικής αντίστασης.
*Ο κ. Σουλαδάκης είναι πρώην μέλος του ΕΓ της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ - Ευρωβουλευτής.
