Το περιστατικό μου το έχει διηγηθεί ένας καλός παλιός συνάδελφος, ο Γιώργος ο Κράλογλου: Δεκαετία του ''90 και μία μικρή ομάδα Ελλήνων δημοσιογράφων βρέθηκε στο Όσλο, φιλοξενούμενη του υπουργού Ενέργειας της Νορβηγίας και με αφορμή τη δυναμική είσοδο της χώρας στην αγορά πετρελαίου. Οι δικοί μας, λοιπόν, έφτασαν στην είσοδο του υπουργείου κι άρχισαν να ψάχνουν την επίσημη αποστολή των Νορβηγών!
Περίμεναν τους γραμματείς, τους συνοδούς, τους επίσημους. Συνηθισμένοι από τα ελληνικά πράγματα, από τις παραστάσεις του δημόσιου βίου της Αθήνας, πίστευαν ότι θα έβλεπαν μια ανάλογη εικόνα και εκεί. Και μάλιστα εμπλουτισμένη με χολιγουντιανά στοιχεία, δεδομένου ότι η Νορβηγία ήταν πλέον μία πετρελαιοπαραγωγός χώρα και οι Noρβηγοί ήταν στα μάτια μας οι Σαουδάραβες του Βορρά, οι Τεξανοί της Ευρώπης.
Κοιταζόντουσαν με αμηχανία και με την απορία μήπως και είχαν κάνει λάθος στο ραντεβού, μήπως είχαν μπερδέψει την ώρα ή το σημείο συνάντησης. Και ξαφνικά εμφανίζεται από τη γωνία ένας τύπος με μούσια, μπλουτζίν και ένα άσπρο πουκάμισο με ανασηκωμένα τα μανίκια. Τους πλησιάζει, τους ρωτάει αν είναι οι Έλληνες που περίμεναν και τους ζητάει να τον ακολουθήσουν. Ανεβαίνουν τους ορόφους, περνάνε τους διαδρόμους και φτάνουν σε ένα γραφείο με έναν προτζέκτορα. Κάθονται και κάποιος τον ρωτάει τι ώρα θα έρθει ο κύριος υπουργός. «Εγώ είμαι ο υπουργός», τους απάντησε χαμογελώντας. Άγαλμα οι δικοί μας.
Αυτός ήταν λοιπόν ο κύριος υπουργός. Ένας άνθρωπος σεμνός, δίχως τις υπερβολές της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν το έκανε επειδή έπρεπε κάτι να δείξει, αλλά ήταν κομμάτι της κουλτούρας του. Κι αυτό διαπιστώθηκε και στη συνέχεια, όταν τον ρώτησαν σε ποιο βαθμό θα άλλαζε η ζωή των ανθρώπων στη Νορβηγία λόγω του πετρελαίου. «Ξέρετε», τους απάντησε, «εμείς είμαστε ξυλοκόποι και ψαράδες, δεν έχουμε εμπειρία από αυτήν την αγορά. Θα εμπιστευτούμε άλλους που ξέρουν καλύτερα τη δουλειά, θα προσπαθήσουμε να κερδίσουμε και στη συνέχεια θα βρούμε τρόπους για να φτάσει αυτό το κέρδος στην κοινωνία». Κι είναι γεγονός ότι την είχαν έτοιμη την κρατική τους εταιρεία. Αλλά δεν έμπλεξαν την έρευνα με τη διάθεση του προϊόντος. Κι έτσι τον βρήκαν σιγά - σιγά τον τρόπο να κερδίσουν από το πετρέλαιο. Ένα ταμείο διαχειρίζεται σήμερα τα κέρδη και φροντίζει να αξιοποιηθούν αυτά τα χρήματα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τις μελλοντικές γενιές.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε βγάλει ακόμη πετρέλαιο και φυσικό αέριο και κάποιοι έσπευσαν να πουλήσουν τη μελλοντική παραγωγή και με τα χρήματα που... θα εισπράξουν να ξεχρεώσουν τα δάνεια της χώρας, να δημιουργήσουν νέες κρατικές εταιρείες και να κάνουν και τις προσλήψεις σε αυτές! Στα λόγια, φυσικά, όλα αυτά. Για να μην έχουμε απορίες. Όχι μόνο γιατί φτάσαμε στη χρεοκοπία, αλλά και γιατί οι πιθανότητές μας να βγούμε όρθιοι από την κρίση είναι μικρές. Μία σύγκριση με τη Νορβηγία θα πείσει και τους πιο δύσπιστους.
Θανάσης Μαυρίδης
