Του Αντώνη Πανούτσου
Χθες δημοσιεύτηκε η μέτρηση της Pulse για λογαριασμό του Σκάι. Η διαφορά ανάμεσα στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ η συνηθισμένη του 10%, όπως και αυτοί που πιστεύουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι καταλληλότερος πρωθυπουργός απέναντι του Αλέξη Τσίπρα ήταν 35% έναντι του 22%. Τίποτα δηλαδή συγκλονιστικό σε σχέση με τις προηγούμενες μετρήσεις. Κάτι όμως που αποθαρρύνει τον κόσμο, που δεν είναι μόνο οι νεοδημοκράτες που θα ήθελαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μονοψήφια ποσοστά ΣΥΡΙΖΑ. Με την πολιτική του σίγουρα θα το άξιζε αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Πρώτον τα νούμερα της ΝΔ δεν είναι καθόλου άσχημα. Τον Δεκέμβριο του 2014, πριν τον «θρίαμβο» του ΣΥΡΙΖΑ η Pulse τον έδινε να έχει 30% έναντι 26% της ΝΔ. Το εντυπωσιακότερο όμως είναι ότι έδινε τον Αντώνη Σαμαρά σαν καταλληλότερο πρωθυπουργό να προηγείται του Αλέξη Τσίπρα με 36% έναντι 30%. Σε σχέση με το σημερινό +10% της ΝΔ σαν κόμματος και του +13% του Μητσοτάκη σαν αρχηγού η σχέση Οκτωβρίου 2018 και Δεκεμβρίου του 2014 είναι συντριπτική υπέρ της σημερινής ΝΔ.
Δεύτερον οι αναποφάσιστοι τελειώνουν. Για κάποιο καιρό το σενάριο που έπαιζε είναι ότι οι αναποφάσιστοι θα συσπειρωθούν και θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Το 13% των αναποφάσιστων στην μέτρηση της Pulse είναι αδύνατον να καλύψει την διαφορά. Άσε που στην πολιτική η εικόνα ενός κόμματος που είναι έτοιμο και νικήσει φέρνει ψήφους και τα ποσοστά παράστασης νίκης της ΝΔ είναι συντριπτικά.
Τρίτον η δυναμική είναι σαφώς κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Τα δυνατά χαρτιά του ΣΥΡΙΖΑ παίχτηκαν το 2018 το ένα μετά το άλλο. Το «σκάνδαλο» της Novartis. Η έξοδος από τα μνημόνια. Η αναβολή της μείωσης των συντάξεων. Η συμφωνία των Πρεσπών σαν όργανο διάσπασης της δεξιάς. Δεν του βγήκε ούτε ένα. Εκτός του ότι δεν υπήρξε τίποτα αναπτυξιακό. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο καθηλωμένος σε τέλμα που ο Τσίπρας στην τελευταία του ανακοίνωση αναφέρθηκε στον αγώνα της κυβέρνησης να βγάλει την Ελλάδα από τα μνημόνια. Τα οποία θα είχε σκίσει το 2015. Οπότε του είναι αδύνατον να εκφέρει πολιτικό λόγο.
Τέταρτον ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αποσύνθεση. Έχει χωριστεί σε τρεις ομάδες. Αυτοί που όπως ο Πολάκης ξέρουν ότι βρίσκονται σε δύσκολη θέση και έχουν ονειρώξεις κατάληψης της εξουσίας. Οι καρτεροί και οι παπάδες του μπούνκερ του Μαξίμου που ξέρουν ότι δεν υπάρχει μέλλον αλλά απολαμβάνουν τις τελευταίες τους μέρες του κρασιού και των λουλουδιών. Και εκείνοι που πιστεύουν ότι έχουν μέλλον, όπως ο Φίλης και ο Τσακαλώτος, που ψάχνουν για αριστερά άλλοθι για την επόμενη μέρα. Σαν κυβέρνηση οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ λειτουργούν σε safe mode. Κάνοντας τα απολύτως αναγκαία. Σαν κόμμα της αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ έχει τραβηχτεί η πρίζα.
Πέμπτον η ΝΔ δεν είχε καμία απώλεια. Στην νοοτροπία της αιώνιας αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να παίξει σενάρια διάσπασης με φοβερές ίντριγκες του καραμανλικού μπλοκ, τον Αντώνη Σαμαρά να σέρνει από την μύτη τον Μητσοτάκη και τον Αδωνι Γεωργιάδη να τον κάνει ότι θέλει. Το μόνο που κέρδισε ήταν τον Αντώναρο και την Παπακώστα. Η τακτική της προβολής εσωτερικής αντιπολίτευσης στην ΝΔ ήταν τόσο αποτυχημένη που και ίδιοι βαρέθηκαν να το γράφουν και να το λένε και μοιάζει να το έχουν εγκαταλείψει.
Το συμπέρασμα θα μπορούσε να είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάνει ότι μπορεί. Η απάντηση εξαρτάται από τις ίδιες του τις φιλοδοξίες. Στις σημερινές συνθήκες ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει την ευκαιρία που είχε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974. Όχι να πάρει την κυβέρνηση αλλά να πάρει μια χώρα και να την αναμορφώσει.
Φτάνει όπως ο Καραμανλής το '74 με την ΕΡΕ να πάψει να σκέφτεται ότι είναι αρχηγός κόμματος και να γίνει αρχηγός κινήματος. Του κινήματος που ένωσε τα χέρια για να εμποδίσεις την κατάληψη της αίθουσας της φιλοσοφικής από τους ρουβίκωνες . Ανθρώπους του πνεύματος, που ανάμεσα τους ήταν η Μαρία Ευθυμίου και ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου. Με κοινή κομματική ταυτότητα την απέχθεια τους στον λαϊκισμό και την ανομία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την ΝΔ ήταν το νέο. Χρειάζεται να φέρει και το νέο.
