Ο κ. Τσίπρας δεν εισχώρησε εσχάτως στην αντίληψη περί κατάληψης όλων των… δομών του κράτους. Μπορεί τις βαθιά αυτές αντιδημοκρατικές απόψεις να τις έχουν εκφράσει δημόσια πρώτοι το alter ego του Παύλος Πολάκης και η συντρόφισσα Μπαζιάνα, αλλά ο γεννήτωρ νους είναι αναμφισβήτητα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Το τρομακτικό δεν είναι το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας παραμένει ένας αμετανόητος σταλινικός. Τρομακτική είναι η πιθανότητα αυτή η ρητορική να έχει μεγάλο ακροατήριο. Κι ακόμη πιο τρομακτική είναι η αίσθηση που έχουν πολλά κυβερνητικά στελέχη ότι «έχουμε τελειώσει με τον λαϊκισμό». Αλλιώς, θα προσπαθούσαν περισσότερο να εφαρμοστούν και να πετύχουν φιλελεύθερες πολιτικές.
Οι άνθρωποι το ομολόγησαν. Δεν τα κατάφεραν, επειδή δεν μπόρεσαν να εξαφανίσουν τους αντιφρονούντες στον Τύπο, να ελέγξουν απόλυτα τη Δικαιοσύνη και να εγκαθιδρύσουν ένα καθεστώς το οποίο, ακριβώς επειδή θα ήλεγχε όλες τις… δομές του κράτους, θα κέρδιζε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Ας μην έχουμε λοιπόν αμφιβολία για το τι ακριβώς συνέβη την προηγούμενη τετραετία. Πολλοί εξ ημών δεν έχουμε. Λέμε για όσους επιμένουν ακόμη και σήμερα να βλέπουν μεταρρυθμιστικές τάσεις στο βασίλειο των νεοσταλινικών. Και να μην ξεχνάμε ότι στη δύσκολη και όχι μακρινή περίοδο που όποιος δεν ήταν μαζί τους ήταν αυτόματα θανάσιμος εχθρός τους, ο καλύτερος σύμμαχός τους ήταν εκείνοι που σκορπούσαν την αμφιβολία στις τάξεις των φιλελεύθερων ανθρώπων. Εκείνοι που διοργάνωναν διαλέξεις για να μας πείσουν πόσο… κεντρώος ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και πόσο… «ακραία» ήταν τα θύματά του.
Προετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο, δηλώνοντας ότι έχουν μάθει από τον προηγούμενο. Το ερώτημα είναι πώς μπορεί ένας δημοκρατικός πολίτης να αμυνθεί έναντι αυτής της απειλής. Το προηγούμενο της σκευωρίας Novartis μας δείχνει τι μπορεί να συμβεί σε κάποιον «αντίπαλο». Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα περιφέρεται η συκοφαντία υπό τη μορφή «ντοκουμέντου» σε κομματικά και ρυπαρά έντυπα. Ακόμη κρέμονται στις προθήκες των περιπτέρων οι τίτλοι για τα χρήματα που δήθεν βρέθηκαν σε λογαριασμούς υπουργών ή ερωμένων τους. Η Αριστερά είχε εμπειρία από ανάλογες καταστάσεις από την εποχή των Δικών της Μόσχας. Αλλά αυτό δεν την κάνει να είναι κάθε άρθρο και κάθε λέξη του… Συντάγματος.
Το ερώτημα παραμένει: Πώς θα προστατευτούν οι δημοκρατικοί πολίτες; Μα στη Δημοκρατία οι πολλοί έχουν πάντα δίκιο! Σίγουρα όχι! Σε μία φιλελεύθερη δημοκρατία οι μειοψηφίες έχουν δικαιώματα, τις περισσότερες φορές πιο ισχυρά από εκείνα που έχουν οι πλειοψηφίες. Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας στοχεύει ακριβώς στην καρδιά της φιλελεύθερης δημοκρατίας, επειδή αυτή είναι ο πραγματικός του εχθρός.
Η Αριστερά καλλιέργησε επί σειρά ετών με ιδιαίτερα πετυχημένο τρόπο έναν μύθο. Ότι αυτή είναι ο θεματοφύλακας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επίσης, ο κομματικός της Τύπος εμφανίστηκε πολλές φορές ως υποστηρικτής των αδύναμων, που έπεφταν θύματα των ακροτήτων και της αυθαιρεσίας του κράτους. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το ιερό δικαίωμα το έχει αποκτήσει με θυσίες αυτός που οι κομμουνιστές χαρακτηρίζουν με απαξίωση «αστικός Τύπος». Ο κομματικός τους Τύπος εξακολουθεί και βλέπει αδικίες μόνο όταν είναι αντιπολιτευόμενος. Όταν τις αδικίες τις κάνει η δική του κυβέρνηση, τότε επικρατεί πλήρης αφωνία. Όπως αφωνία επικράτησε και έπειτα από τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα περί αρμών και δομών.
Η μεγάλη διαφορά μεταξύ του αστικού και του κομμουνιστικού χώρου είναι ότι στον αστικό χώρο η διαφωνία είναι μία καθημερινή πρακτική. Γεγονός που πολλές φορές δημιουργεί την αίσθηση της γκρίνιας και της έλλειψης συνοχής. Σε αντίθεση, στον κομμουνιστικό κόσμο επικρατεί η υποταγή του ατομικού στο συλλογικό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στις ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε το πιο σκληρό μνημόνιο, χωρίς να αντιδράσει ούτε ένας βουλευτής του. Έμειναν συσπειρωμένοι μέχρι το τέλος, όταν πολλοί εξ αυτών είχαν φύγει από τα προηγούμενα «αστικά» τους κόμματα όταν κλήθηκαν να ψηφίσουν τα σαφώς πιο ήπια πρώτα δύο μνημόνια.
Δεν έχουμε αυταπάτες τι θα συμβεί στη δεύτερη φορά Αριστερά. Ελπίζουμε μόνο να τελειώνουν με τις αυταπάτες τους οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι που πίστεψαν ότι η ρητορική περί φιλελευθερισμού τελείωσε την επομένη των εκλογών. Ο φιλελευθερισμός είναι καθημερινή πρακτική. Και ξεκινάει με την εφαρμογή φιλελεύθερων πολιτικών. Μόνο αν η κυβέρνηση αγνοήσει το πολιτικό κόστος και προχωρήσει με τόλμη τις πολιτικές που υποσχέθηκε προεκλογικά, θα μπορέσει να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο λαϊκισμός του Τσίπρα. Απέναντι στην απειλή της βίας τους, εμείς, οι οπαδοί της φιλελεύθερης δημοκρατίας, θα πρέπει να προτάξουμε ένα κράτος Δικαίου που να προσφέρει ασφάλεια και ευημερία στους πολίτες του.
Εμείς οι «ακραίοι» του φιλελεύθερου κέντρου μισούμε θανάσιμα τις σκευωρίες. Προστατεύουμε τα δικαιώματα των μειοψηφιών και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τις αυθαιρεσίες του κράτους και της εξουσίας. Ναι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι! Αυτό να το πούμε και μία φορά με υπερηφάνεια, απέναντι σε όλους εκείνους που κρύφτηκαν και σιώπησαν έπειτα από την ανήκουστη ομολογία του Αλέξη Τσίπρα! Επειδή ακριβώς ο ίδιος ο φιλελεύθερος χώρος θα πρέπει κάποια στιγμή να πάψει να διακατέχεται από φοβικά σύνδρομα και να μάθει να λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.
Θανάσης Μαυρίδης
* Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της 22ας Φεβρουαρίου
