Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Παπανούτσος γράφει κάπου στο «Δίκαιο της Πυγμής»: [...] Η δύναμη αλλά και η αδυναμία της θεωρίας του «δικαίου της πυγμής» είναι το επιχείρημά της ότι η βία που επιβάλλει τον ισχυρό και εξοντώνει τον αδύνατο δεν είναι μόνο γεγονός αλλά και αξία· και βέβαιη αξία, επειδή το γεγονός είναι αναμφισβήτητο».
Tι σημαίνει αυτό; Ότι όσα χρόνια και να περάσουν, όσες κυβερνήσεις και να αλλάξουν, όσα «σιχτιρίσματα» και να ρίξουμε, θα επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο που γράφουν θριαμβικά, ο κρατισμός και η μετριοκρατία. Και πάντα θα ακολουθεί μια ειρωνική ανακοίνωση ή αποστροφή για ό τι συνέβη.
Όπως αυτή που εξέδωσε ο Νίκος Παππάς για την παραίτηση Κριμιζή από το Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό και αναρωτιέται αν σε τέσσερις εβδομάδες, μπόρεσε ο Κριμιζής να αξιολογήσει το ζοφερό διαστημικό μέλλον της χώρας και να παραιτηθεί...
Συμμερίζομαι βεβαίως, το υπαινικτικό ύφος του κ. Παππά και υποθέτω κι εγώ ότι ο Σταμάτης Κριμιζής βρισκόταν σε εντεταλμένη αποστολή για να πλήξει την εικόνα της κυβέρνησης και προσωπικώς, το κύρος του ίδιου του υπουργού. Πιθανότατα, επειδή τον κατέβαλε ένα αίσθημα πλήξης και μονοτονίας στην ΝΑΣΑ. Ίσως και γιατί είναι πολύ «νεοφιλελεύθερος» σε σχέση με τους οραματισμούς αυτής της κυβέρνησης...
Πριν φτάσω στον Καρανίκα, θα επιμείνω λίγο ακόμα, με Παπανούτσο για το γεγονός που γίνεται αξία, αλλά ο Κριμιζής το αγνόησε στην προκειμένη περίπτωση: "Εάν οι οπαδοί της προσανατολιστικής αξίας μας έλεγαν απλώς:
Τα πράγματα είναι αυτά που είναι: θηρίο και ο άνθρωπος ζει, όπως και τα άλλα θηρία, με τα δόντια του. Μην προσπαθήσετε να τον αλλάξετε, ματαιοπονείτε· με τη φύση δεν τα βάζει κανείς, εκείνη θα ειπεί πάντοτε την τελευταία λέξη, μπορεί να μη μας έπειθαν, αλλά ίσως θα μας έβρισκαν πρόθυμους να σκύψομε μελαγχολικά το κεφάλι και να σωπάσομε.
Μας λένε όμως κάτι περισσότερο· ότι: Αυτό που γίνεται, να επιβάλλει δηλαδή ο άνθρωπος με τη γροθιά τη θέληση και το συμφέρον του, αξίζει και πρέπει να γίνεται, γιατί έτσι μόνο θα προοδέψει και αυτός και ο κόσμος, και τούτο ακριβώς γεννάει μέσα μας πολλές και σοβαρές αμφιβολίες. Όχι ανησυχίες ηθικές, αλλά αμφιβολίες θεωρητικές. Τις πρώτες θα μπορούσαν να τις παραβλέψουν, τις δεύτερες όμως είναι υποχρεωμένοι να τις εξετάσουν.
Με λίγα λόγια, αυτές οι θεωρητικές αμφιβολίες πρέπει να δοκίμασαν την διάθεση του Κριμιζή και θέλησε να υπερβεί το «δίκαιο της πυγμής» της ελληνικής κομματοκρατίας. Σου λέει το φυσικό δεν μπορεί πάντα να είναι και αξιόπρακτο. Από αυτό που «γίνεται», και μάλιστα από αυτό που «γίνεται ως τώρα», δεν είναι λογικά επιτρεπτό να συμπεράνεις με βεβαιότητα ότι τούτο «θα γίνεται και στο μέλλον», και πολύ λιγότερο ότι τούτο «αξίζει και πρέπει να γίνεται».
Έκανε λάθος. Γιατί το «αξιόπρακτο» εξαρτάται απόλυτα από το «φυσικό».
Και το «φυσικό» σ΄αυτόν τον τόπο είναι ο Καρανίκας. Όχι ο Κριμιζής. Αλλά και όσοι άλλοι Κριμιζήδες υπάρχουν διάσπαρτοι εδώ κι εκεί δεν προκαλούν για το «αξιόπρακτο».
Νομίζω ότι και στον ΕΛΔΟ, όπως και σε τόσες άλλες «φυσικές θέσεις» καταλληλότερος είναι ο Καρανίκας. Το μεγαλύτερο ίσως, αποκαλυπτικό σύμβολο που προσέφερε η εθνοσωτήριος εξουσία των «Συριζανέλ» στον νεότερο μεταπολιτευτικό κόσμο μας...
