Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η Τουρκία το 2002, όταν βρισκόταν στο πρόγραμμα δανεισμού του ΔΝΤ είχε ΑΕΠ 232 δισ. δολ., όταν η Ελλάδα είχε 155 δισ. δολ. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας των 10,5 εκατ. κατοίκων ήταν επταπλάσιο από αυτό της Τουρκίας των 70 εκατ. Σήμερα η Τουρκία έχει ΑΕΠ πάνω από τα 900 δισ. δολ., είναι η 17η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη και το 2030 θα είναι στη 14η θέση! Επιπλέον, η γειτονική χώρα ενώ το 2002 είχε δημόσιο χρέος κοντά στο 100%, σήμερα λόγω της έκρηξης του ΑΕΠ κατά 250% τα τελευταία 15 χρόνια έχει καταφέρει να το περιορίσει στο 36%!!!
Ο πληθυσμός της είναι 77 εκατομμύρια με ρυθμό αύξησης 1,35% και ανεργία 10,3%.
Στα δικά μας τώρα. Το ελληνικό ΑΕΠ του 2016 έφτασε στα 194,6 δισεκατομμύρια δολάρια, από 356 δις δολ. το
δημόσιο χρέος στο 180%, και ο πληθυσμός μας είναι μετά βίας στα 11,2 εκατομμύρια με 18% πάνω από 65 ετών!
Αλλά για μία πιο καθαρή εικόνα, στο χρόνο, ας πάω 100 χρόνια πίσω. Στην αφετηρία του έθνους κράτους. Τότε που οι Έλληνες ήταν στο σύνολό τους 7,5 εκ και οι Τούρκοι 12, ενώ σήμερα η αναλογία είναι 1 προς 7,5.
Υπάρχουν βεβαίως και πολλοί άλλοι δείκτες που θα διαμόρφωναν την πιο ζοφερή σκιά αντιπαράθεσης για το μέλλον, ικανοί να μας οδηγήσουν σε εθνική κατάθλιψη.
Παρόλα αυτά, επιμένουμε να αδιαφορούμε για την εθνική μας συρρίκνωση, να κυνηγάμε μάγισσες αόρατων εχθρών και να φαντασιωνόμαστε πως θα ξαναδιοριστούμε στο Δημόσιο, εξασφαλίζοντας κάποια σύνταξη στα 45. Ενώ ταυτόχρονα, πεθαίνουμε αργά και σταθερά με ανεπαίσθητο αλλά βέβαιο τρόπο.
Αυτή τη στιγμή η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά σε πλήρη ένδεια αντίδρασης και λήψης αποφάσεων για την ασφάλειά της. Το πολιτικό της σύστημα προσπαθεί να εξοντώσει αντιπάλους, η οικονομία παραμένει κρατικοδίαιτη, το δημόσιο χρέος καταβροχθίζει μέσω της φορολογίας τον ιδιωτικό πλούτο και η δημογραφική απώλεια διογκώνεται.
Την ίδια ώρα, ο κοντόφθαλμος "miles gloriosus" ελληνάκος γίνεται "μακεδονομάχος αλλά στα ελληνοτουρκικά, σφυρίζει αδιάφορα και βρίζει πάλι τους Ευρωπαίους γιατί δεν μαλώνουν τους Τούρκους.
Είναι γνωστό βέβαια ότι "οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς" αλλά τα άτιμα τα νούμερα είναι αμείλικτα για την επιβίωσή μας. Η υπόστασή μας μοιραία, μετά τη μάχη του Ματζικέρτ (10ος αι) εξαρτάται από τους Τουρκους. Υπάρχουμε επειδή υπάρχουν και υπάρχουν επειδή υπάρχουμε. Με κοινές συγκρουόμενες πορείες στο χρόνο και στο χώρο των συμφερόντων μας.
Αν συνεχίσουμε με αυτές τις ισορροπίες που περιέγραψα παραπάνω και με αυτά τα μεγέθη εις βάρος μας, σε μερικές δεκαετίες - το πολύ- απλά θα απορροφηθούμε από τη ροπή τους. Θα πάψουμε να υφιστάμεθα ποσοτικά και ποιοτικά απέναντι στα όρια των συσχετισμών μας.
Και επειδή δεν πρόκειται να πήξει το μυαλό μας, μιας και για έναν ολόκληρο αιώνα βάζουμε τα δυνατά μας για να χαθούμε, μόνη λύση απομένουν οι Ευρωπαίοι. Αυτοί που πάντα - για τους δικούς τους λόγους- μάζευαν τα συντρίμμια μας για να ορθοποδήσουμε.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Ο Καρανίκας δεν πάει πια στα Ίμια να πολεμήσει. Ούτε και τρελαίνεται να δουλέψει. Το κράτος ήθελε πάντα. Και αν δεν το έχει ως Έλληνας δεν θα τον πειράξει να το έχει ως Τούρκος...
