Οι Έλληνες ψήφισαν τον Μητσοτάκη ως μεταρρυθμιστή, όχι ως τουρκοφάγο. Στην κάλπη του 'δωσαν πλειοψηφία για να φέρει ανάπτυξη, ούτε που τους περνούσε απ’ το μυαλό ότι διαλέγουν αρχιστράτηγο. Να όμως που του 'κατσε η στραβή στην βάρδια του (όπως θα ‘λεγε και η Δούρου) και μια χαρά στιβαρός και προσεκτικός ηγέτης αποδείχθηκε ως τώρα, στην δυσκολότερη εθνική μας στιγμή μετά τα Ίμια.
Βέβαια, ας μην βαυκαλιζόμαστε. Ούτε ένας στους πέντε Έλληνες δεν έχει πάρει πλήρως χαμπάρι τι έχει γίνει στα ελληνοτουρκικά αυτό το εξάμηνο. Πηγαίναμε κατ’ ευθείαν για βαρύ θερμό επεισόδιο με καμιά βουλιαγμένη φρεγάτα και με φέρετρα σκεπασμένα με την ελληνική σημαία, πριν κάτσουμε εσπευσμένα και με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια σ’ ένα τραπέζι για διαπραγματεύσεις εφ’ όλης της ύλης.
Θα μου πείτε ότι κακώς προεξοφλώ ότι τα φέρετρα θα είχαν πάνω τους την ελληνική σημαία, μπορεί να ήταν σκεπασμένα με τουρκικές σημαίες. Έστω. Κι αν δηλαδή βούλιαζε τουρκική φρεγάτα μ’ εμάς να πανηγυρίζουμε στους δρόμους της Αθήνας, το επόμενο βήμα ποιο θα ήταν; Θα κλεινόταν ο Ερντογάν στο καβούκι του ντροπιασμένος ή θα ξεσπούσε μια πραγματική κόλαση πάνω απ’ το Αιγαίο; Και τι θα υπήρχε στο τέλος αυτής της κόλασης; Πάλι το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Εδώ σε θέλω τώρα. Καλός αρχιστράτηγος δεν είναι αυτός που καβαλάει το άλογο, βγάζει το σπαθί απ’ το θηκάρι και ορμάει πάνω στον εχθρό αψηφώντας την ζωή του και αδιαφορώντας για την τύχη του στρατεύματος του. Ούτε καν αυτός που έχοντας υπεροπλία νικά στην μάχη. Πραγματικά καλός είναι αυτός που ενώ διαθέτει λιγότερο στράτευμα και μικρότερης ισχύος όπλα, καταφέρνει να υποχρεώσει τον δυνατότερο αντίπαλο να πάει σε διαπραγμάτευση δίχως κανένα πλεονέκτημα στην φαρέτρα του.
Φυσικά, ακόμα καλύτερος είναι αυτός που ενώ σήμερα καταφέρνει να αποφύγει το επεισόδιο που θα τον φέρει σε δυσχερή θέση, προετοιμάζεται ώστε στο επόμενο να είναι διαφορετικός ο συσχετισμός δύναμης. «Και τι θα κουβεντιάσουμε σε κείνο το τραπέζι των διαπραγματεύσεων;» θα ρωτήσετε. Ό,τι κι αν κουβεντιάσουμε, όπως κι αν τεθούν τα θέματα, με όποια στρατηγική κι αν πάμε στην συζήτηση, είτε με διάθεση επίλυσης προσέλθουμε είτε προσχηματικά ανοίξουμε τα ζητήματα, πάλι είναι καλύτερο από μια σύγκρουση υπό τις παρούσες συνθήκες.
Μπορεί να παίξουμε απλώς καθυστέρηση περιμένοντας την άφιξη των Rafale και των φρεγατών, την πτώση του Ερντογάν ή την ήττα του Τραμπ. Μπορεί να προσπαθήσουμε να ξεμπροστιάσουμε την Τουρκία (διότι ακόμα οι ξένοι δεν έχουν καταλάβει πως δεν τσακωνόμαστε για το αέριο αλλά διότι η Τουρκία απειλεί ελληνική κυριαρχία), μπορεί να αγοράσουμε χρόνο για να κάνουμε αστακό τα νησιά μας και να ενδυναμώσουμε την δύναμη πυρός μας, πάντως αυτή την στιγμή δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είτε θα πατήσουμε την σκανδάλη είτε θα πάρουμε τον χαρτοφύλακα υπό μάλης και θ’ αρχίσουμε μια κουβέντα που μπορεί να κρατήσει χρόνια. Και στο μεταξύ θα ετοιμαζόμαστε.
