Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Στα έργα του Κάφκα, όλα κυλούν αργά και σταθερά, σταθερά και βιαστικά, βιαστικά αλλά ελάχιστα. Όλα προωθούνται χωρίς κίνηση, σχηματίζοντας, αναδρομικά, την προοπτική μιας φθίνουσας προθεσμίας που δεν εκπνέει ποτέ. Ο καφκικός άνθρωπος εγκλωβίζεται μεταξύ ανυπομονησίας και οκνηρίας.
Έτσι είναι και η ελληνική πραγματικότητα, στην σύγχρονη εκδοχή της. Στην Μεταπολίτευση, η κοινωνία έτρεξε με ανυπομονησία, να κατακτήσει τη "δυτική ευημερία" και να κατοχυρώσει μια εξέχουσα θέση στη παγκόσμια κατάταξη των ανεπτυγμένων χωρών. Με την ένταξή της στην ΕΟΚ, βρέθηκε στις τρεις πρώτες δεκάδες των πλουσιότερων χωρών του κόσμου, αφήνοντας πίσω της το βαλκανικό υπανάπτυκτο κράτος.
Από το 2009 όμως, μπήκαμε απότομα σε μια αντίστροφη τροχιά απώλειας του "Παραδείσου" στον οποίο αρνούμαστε να επιστρέψουμε με νέους όρους. Θέλουμε την επικαρπία του πλούτου αλλά μόνο με την ευκολία που την αποκτήσαμε στο παρελθόν.
Ο κρατισμός, το πολιτικό σύστημα και κυρίως όλες οι επιμέρους δομές του Δημοσίου λειτουργούν σαν μια τεράστια μηχανή με "εισαγόμενο" χρήμα, το οποίο διανέμεται στους βουλιμικούς Έλληνες. Οι κυβερνήσεις τους αρνούνται να θυσιάσουν την οκνηρία της εξουσίας και αντιστέκονται. Κι ενώ οι προηγούμενοι είχαν αρχίσει κάπως να βλέπουν με άλλο μάτι τον «Παράδεισο», ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ακόμα στην «αναβλητική αρνησικυρία» της “καφκικής αδράνειας”.
Η διακοπή της διαπραγμάτευσης και η μετάβαση στην Ουάσινγκτον, δεν είναι τίποτε άλλο από μία επίμονη κωλυσιεργία εν όψει μεγάλων περικοπών στις δαπάνες. Η εμμονή στις συντάξεις, στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και στην προστασία κρατικών συστημάτων, θα επιφέρει φόρους και καταστροφικές συνέπειες για ελεύθερους επαγγελματίες, ιδιοκτήτες ακινήτων και επιχειρηματίες. Για όλους αυτούς που θα ήθελαν τον απεγκλωβισμό η απάντηση της κυβέρνησης είναι ότι την ερχόμενη εβδομάδα, θα προχωρήσει στην κατάθεση του ασφαλιστικού και του φορολογικού νομοσχεδίου στη Βουλή, με στόχο να ψηφιστεί ως το τέλος του μήνα.
Η κίνηση αυτή παραπέμπει σε μονομερή ενέργεια υπό την απουσία συμφωνίας για τα θέματα του αφορολόγητου ορίου και της περικοπής συντάξεων.
Και το ζητούμενο εδώ είναι τι σκαρφίστηκαν πάλι, εν όψει απαιτήσεων και διεργασιών. Ποια παράσταση ετοιμάζουν άραγε πάλι, δημιουργώντας τεράστια ρίσκα για την χώρα και την οικονομία της; Kάνουν ασφαλώς, τα πάντα για να σώσουν το σπάταλο κράτος, χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον για τους πραγματικούς του εγχώριους χρηματοδότες του.
Παλιότερα μπορεί όλοι να έκαναν "δουλειές" με το κράτος αλλά ήξεραν ότι τουλάχιστον θα απολάμβαναν την σταθερότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας. Τώρα όμως που αιωρείται μόνιμα η απειλή της εξόδου από το διεθνές σύστημα, το ίδιο το κράτος και το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα και σε κανέναν.
Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούν αυτοί οι άνθρωποι που διοικούν την χώρα να αντιδράσουν στις σύγχρονες προκλήσεις. Ούτε και να προσαρμόσουν την οικονομία σε φάση ανάτασης.
Είμαστε λοιπόν, κλεισμένοι σε ένα αδιέξοδο και η χρεοκοπία δεν έρχεται. Όλο αισθανόμαστε να πλησιάζει αλλά μυρίζουμε μόνο τη μούχλα από τη σκιά της. Κι ενώ η αίσια έκβαση της διαπραγμάτευσης είναι αναγκαία , δεν θέλουμε να τη δούμε, από "καφκική οκνηρία".
Να ταιριάξουν οι αφηγήσεις αυτών που γράφουν τα δικά τους σενάρια, με τις δικές μας και να χωρέσουμε κάπου ως "εγκιβωτισμός" και "παρέκβαση". Άλλη έξοδο δεν βλέπω. Γιατί δυστυχώς, έτσι ήμασταν πάντα κι έτσι θα συνεχίσουμε: "βιαστικοί και ελάχιστοι"!
