Του Νίκου Ρίζου
Όπα… Επιτέλους… Ο λαός βρήκε τον νέο του ηγέτη… Τον κ. Κανένα… Σύμφωνα με την σφυγμομέτρηση της Μetron Analysis ο νέος αυτός ηγέτης συγκεντρώνει ποσοστό σχεδόν διπλάσιο από αυτό που συγκεντρώνουν μαζί ο νυν πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο ερώτημα ποιος είναι ο καταλληλότερος για να κυβερνήσει… Μιράκολο …Θαύμα των θαυμάτων… Μέσα από παλινωδίες, σφαλιάρες, οργή, απογοήτευση, αναποφασιστικότητα, και αξιοσημείωτη ηττοπάθεια αυτού του λαού βρέθηκε επιτέλους ο νέος ηγέτης… Αυτός δηλαδή που θα βγάλει τον λαό από τα αδιέξοδα του… Καταστροφή…
Έρχονται στιγμές που αναλογίζεται κανείς τι είναι αυτό που ψάχνει αυτός ο λαός όταν τού ''ρχονται κατακούτελα όλα αυτά τα κοινωνικά και οικονομικά καδρόνια στο κεφάλι… Αναζητά πράγματι ενεργά τον ηγέτη που θα τον σώσει η περιμένει την εξ ουρανού βοήθεια… Συμμετέχει στην αναζήτηση η είναι αδρανής μοιρολάτρης που περιμένει να τον σώσει κάποιος άλλος… Εδώ καιγόμαστε και αυτός ο κόσμος προσανατολίζεται σε διαδικασίες αυτόχειρα…
Χάθηκε η διάθεση, χάθηκε ο μαχητής, χάθηκε η αθωότητα… Χάθηκε η πυξίδα… Και εδώ βρίσκεται συμπυκνωμένο το πρόβλημα του λαού… Έχεις μια κυβέρνηση που μολονότι αριστερή, δήθεν προοδευτική, δήθεν ευαίσθητη σε προβλήματα, ακολουθεί το σούπερ λαϊκό ρητό «είδαν ότι…κοιμόμαστε πλακώσανε και οι γύφτοι» …Είδαν τον μοιρολάτρη να ελπίζει χωρίς να κρίνει… Να καταπίνει το ψέμα αμάσητο… Και τού δωσε και κατάλαβε… Και μην έχοντας αντίδραση συνεχίζει ακάθεκτη στον ίδιο ρυθμό…
Από την άλλη έχεις μία αντιπολίτευση που πήγε και θρονιάστηκε στη δημοσκοπική της υπεροχή, αδύναμη να πείσει τους Έλληνες ότι κατέχει την λύση… Γιατί, κακά τα ψέματα, αν τον είχε πείσει όχι μόνο ζητώντας εκλογές αλλά με ένα πρόγραμμα ρεαλιστικό και συγκεκριμένο, τώρα το ποσοστό του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεδομένης της οργής και της απογοήτευσης του κόσμου, θα έπρεπε να είναι δυσθεώρητο… Ο ρόλος του θα έπρεπε να είναι ρόλος Μεσσία και όχι ρόλος διαδόχου πρωθυπουργού… Και αυτό γιατί στο κάτω- κάτω είναι ο μόνος ελπιδοφόρος που αυτή την στιγμή διαθέτει η χώρα…
Αυτή είναι δυστυχώς η εικόνα στον πολιτικό ορίζοντα και γι΄αυτό βλέπουμε την κοινωνική και πολιτική ακαταστασία να αποκτά χαρακτηριστικά ολοένα πιο φυγόκεντρα…Αδύναμος κόσμος με ακόμη πιο αδύναμη κρίση… Βλέπετε η απογοήτευση δεν οδηγεί αποκλειστικά στην ορθότητα της κρίσης… Οι άνθρωποι δεν γίνονται πιο λογικοί όταν διακατέχονται από οργή και αγανάκτηση… Αντίθετα ρέπουν σε κατευθύνσεις καταστροφικές… Έτοιμοι να σπάσουν την τζαμαρία… Να καταστρέψουν ακόμη και αυτά που οι ίδιοι δημιούργησαν… «Όλοι ίδιοι είναι»… Το ακούς μονότονα και εκνευριστικά επαναλαμβανόμενο…
Όλοι ίδιοι είναι; Μα δεν μπορεί να είναι όλοι ίδιοι… Σε καμιά πλατφόρμα λογικής οι άνθρωποι δε είναι ίδιοι… Κάποιος είναι καλύτερος από τον άλλο… Κάποιος είναι λιγότερο δόλιος από τον άλλο… Και στην περίπτωση μας κάποιος είναι περισσότερο πατριώτης από τον άλλο… Αγαπά δηλαδή την χώρα περισσότερο από το κόμμα του… Ο κ. Κανένας, ο αρχηγός του τίποτα, επιβεβαιώνει την αντίληψη του κενού… Της μηδενικής ιδεολογίας… Της έσχατης προσβολής ενός λαού με τόσες καταβολές στοχασμού, περίσκεψης και προβληματισμού… Είναι κρίμα…
