Του Αντώνη Πανούτσου
Από διπλωματία δεν θα έγραφε κείμενα επιθεώρησης του Σεφερλή στο Δελφινάριο. Από αυτά που ο πρωταγωνιστής κοιτάζοντας την πλατεία λέει σε stage whisper «Τώρα αυτή δεν ξέρει ότι δεν θα πάω γήπεδο αλλά θα βρεθώ με την μικρή στο ξενοδοχείο». Και ενώ στο θέατρο το έχει ακούσει και η τελευταία σειρά, υποτίθεται ότι «αυτή» που κάθεται στα δύο μέτρα στον καναπέ και βάφει τα νύχια της δεν τον έχει ακούσει.
Το να λέει ο Αλέξης Τσίπρας ότι τα μέτρα που θα ψηφιστούν «δεν θα εφαρμοστούν εάν δεν λυθεί το ζήτημα του χρέους» απευθυνόμενος στο τηλεοπτικό κοινό, θα είχε νόημα αν οι εκπρόσωποι των θεσμών ήθελαν να παίξουν την πρωταγωνίστρια που δεν ακούει. Επειδή όμως ακούνε, το μόνο που έκανε ο Τσίπρας ήταν να ενισχύσει την καχυποψία των ξένων διαπραγματευτών. Η οποία από την εποχή που τους ηχογραφούσανε στο Hilton και μετά έδιναν τα tapes στα Wiki leaks δεν πρέπει να είναι και μεγάλη. Ο λόγος σαφής. Επειδή στη Βουλή τα μέτρα δεν πρόκειται να συνδυαστούν με το χρέος, ο Τσίπρας θα προσπαθήσει να τα περάσει λέγοντας ότι θα αρθούν αν δεν ελαφρυνθεί το χρέος. Τώρα ότι για να αρθούν τα μέτρα δεν θα φτάνει μια κυβερνητική απόφαση αλλά θα χρειαστεί να ψηφιστεί άλλος νόμος, είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια στον απλοϊκό κόσμο του Αλέξη Τσίπρα.
Στον οποίο κόσμο η διακριτικότητα στο πολιτικό φλερτ είναι αντίστοιχη με υδραυλικού σε ταινία του Γκουσγκούνη.
Το να λέει ο Τσίπρας «ο Σόιμπλε είναι σεβαστός» και «η Μέρκελ ανοιχτόμυαλη και υπεύθυνη» για να τους καλοπιάσει, είναι σαν τους υδραυλικούς στις ταινίες του Γκουσγκούνη που έχουν το μανάρα μου - με τις όποιες παραλλαγές στα φωνήεντα – σαν μεγαλύτερο κομπλιμάν. Χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να είναι καλός για να κοροϊδέψει τον Αλαβάνο ή τον Κουβέλη, αλλά για να ψήσει τον Σόιμπλε και την Μέρκελ είναι λίγος. Το δοκίμασε ο Βαρουφάκης το '15 όταν είχε πει τον Σόιμπλε «πνευματική δύναμη πίσω από το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής και της Νομισματικής Ενωσης» και όταν ο Σόιμπλε το επέστρεψε αποκαλώντας τον «ανόητα αφελή», ο Βαρουφάκης με πληγωμένο εγωισμό αγωνιζόταν να πάρει το αίμα του πίσω αποκαλώντας τον «ανίκανο ανθρωπάκο και αστοιχείωτο στα οικονομικά».
Η εκτίμηση που έχει στην κρίση των ακροατών του είναι τηλεπωλητή κοσμημάτων. Από αυτούς που λένε «το σετ με το κολιέ και τα σκουλαρίκια, από πλατίνα που βλέπετε, στοιχίζει τρεις χιλιάδες ευρώ. Θα το ξεκινήσω με 20 ευρώ. Και δώρο ένα μαχαίρι για να καθαρίζετε πατάτες».
Λίγο καλύτεροι από έναν πρωθυπουργό που λέει ότι επειδή το ΔΝΤ εκτίμησε ότι το πλεόνασμα θα ήταν 0,1% και ο ίδιος το έφερε στο 4,2%, στη συμφωνία τα μέτρα θα είναι 42 φορές λιγότερα από αυτά που ζητούσε το ΔΝΤ. Σε αυτή τη λογική το ΔΝΤ ζητούσε για το 2019-2020 151,2 δισ. από αφορολόγητο και συντάξεις. Ο Τσίπρας όμως με το πλεόνασμά του το έριξε στα 3,6 δισ. Με τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους να χάνουν ένα μηνιάτικο το χρόνο, αντί για τα 42 που θα είχαν χάσει.
Από συνέπεια είναι υπεραστικό λεωφορείο στο Μαρόκο.
Ο άνθρωπος που τον Μάρτιο του 2015 έλεγε «Εμείς, η αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε περήφανοι για άλλα πλεονάσματα. Για το πλεόνασμά μας σε αγώνες. Για το πλεόνασμά μας σε αγωνιστές που έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για την υπόθεση του λαού. Για το πλεόνασμά μας σε αλήθειες. Για το πλεόνασμά μας στις μάχες κατά των μνημονίων και όσων ανέλαβαν να τα επιβάλουν στη χώρα μας, ντόπιους και ξένους» τώρα λέει «Δεν είναι άπιαστο όνειρο το πλεόνασμα 3,5%». Αφήνοντας το όνειρο να υπάρχει. Ότι η Ελλάδα με την αριστερά στην εξουσία, σαν κανάρι σε τραγούδι του Χρηστάκη θα πετάει από πλεόνασμα σε πλεόνασμα. Και μια μέρα δίπλα στη σήραγγα Καπετάν Νικήτα θα υπάρχει και η σήραγγα Πλεόνασμα.
Και από σχέση με την αλήθεια σε μόνιμη διάσταση.
Ζητάει από τον συνταξιούχο, που έχει χάσει 60% από τη σύνταξή του, να παρηγορηθεί από το επίδομα από το πρώτο του παιδί και από τους παιδικούς σταθμούς που θα γίνουν σε όλη την χώρα. Ζητάει από τον οδηγό, που στην επιστροφή του Πάσχα έμεινε κολλημένος στους βιαστικά παραδομένους δρόμους, να σκεφτεί ότι μπορεί έκανε λάθος αφού ο πρωθυπουργός δεν διέκρινε τέτοιο φαινόμενο όταν βγήκε έξω. Άλλο βέβαια ότι έκανε Πάσχα στην Κέρκυρα.
Το μόνο που δεν ζητάει πια με αυτά που λέει είναι στήριξη, υπομονή ή ανοχή. Ζητάει εθελούσια λοβοτομή. Έχοντας οδηγήσει την χώρα στο χάος, μπορεί να ελπίζει μόνο στην συγγνώμη.
