Του Δημήτρη Χριστοδουλάκη*
«Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Αυτό το απόφθεγμα του Μαρξ είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλης της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού στο ζήτημα της θρησκείας. Ο Μαρξ λοιπόν ήταν άθεος ή εν πάση περιπτώσει, δεν είχε τον Θεό του. Είχε όμως τους οπαδούς του, τους Μαρξιστές, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι το ίδιο άθεοι με τον ινστρούχτορα τους. Από την άλλη, έχει και ο Χριστός τους οπαδούς του, τους Χριστιανούς που εξίσου φανατικά Τον πιστεύουν, Τον υποστηρίζουν, Τον λατρεύουν αλλά δεν Τον υπακούουν. Όπως ακριβώς και οι μαρξιστές, λατρεύουν τον Μαρξ, χωρίς όμως να έχουν την διάθεση να του δώσουν και μεγάλη σημασία.
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω με απλά λόγια τον παραπάνω συλλογισμό.
Το Ευαγγέλιο Κατά Ματθαίον (κβ'' 35-46), αναφέρεται σε ένα φαρισαίο, ένα νομικό δηλαδή της εποχής του Χριστού, για τον οποίο οι κακές γλώσσες λένε ότι θέλησε να φέρει τον Κύριο σε δύσκολη θέση. Εγώ από την άλλη λέω ότι τα κίνητρα του περιείχαν ειλικρίνεια. Ο νομικός λοιπόν, πλησίασε τον Χριστό και τον ρώτησε εάν υπάρχει κάποιος εύκολος τρόπος να κερδίσουμε την βασιλεία των ουρανών. Τον ρώτησε δηλαδή εάν υπάρχει κάποιος κανόνας που πρέπει να ακολουθούμε στη ζωή μας, έτσι ώστε να μη χρειάζεται να τρέχουμε στις εκκλησίες, να προσευχόμαστε από το πρωί ίσαμε το βράδυ και να κάνουμε όλες αυτές τις εξαντλητικές νηστείες και τον εγκρατή βίο που οι παπάδες ορίζουν ως προαπαιτούμενα εξασφάλισης κάρτας εισόδου στον Παράδεισο.
Ο Χριστός λοιπόν, χωρίς να διστάσει του περιέγραψε ένα τρόπο ζωής που δεν υποχρεώνει τον πιστό, ούτε στην εκκλησία να πηγαίνει, ούτε τις προσευχές να θυμάται, ούτε τις νηστείες να τηρεί. Αρκεί να ακολουθεί δύο κανόνες και τότε έχει εξασφαλισμένο τον Παράδεισο. Ο πρώτος κανόνας είναι : «Να αγαπάς Κύριον τον Θεόν σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου και με όλη τη διάνοιά σου».
Ευκολάκι, φαντάζομαι θα σκέπτεστε. Όλοι οι πραγματικοί Χριστιανοί, αγαπάμε και λατρεύουμε τον Θεό.
«Δευτέρα δε εντολή όμοια με αυτή, (συνέχυσε ο Κύριος), είναι να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου»!…
Τί, πώς, πού;;;
Είμαι βέβαιος, ότι στο άκουσμα της δεύτερης και τελευταίας εντολής, πάγωσαν όλοι. Δεν πάγωσε μόνο ο φαρισαίος που έκανε την ερώτηση αλλά κατά πάσα βεβαιότητα, πάγωσαν όλοι οι παριστάμενοι, συμπεριλαμβανομένων των μαθητών Του και των περαστικών που έτυχε να ακούσουν την στιχομυθία. Να μη σας πω ότι ίσως να «πάγωσε» και ο ίδιος ο Κύριος βλέποντας τα ξινισμένα μούτρα των ακροατών του.
Εδώ που τα λέμε, πολλά ζητά ο Κύριος για ένα πάσο στον παράδεισο. Προσωπικά, δεν γνωρίζω κανέναν που να αγαπά όλους τους συνανθρώπους του ωσάν τον εαυτό του. Είναι αντίθετο στη φύση του ανθρώπου που είναι ανταγωνιστικός, ζηλιάρης και εγωιστής. Είμαστε γεμάτοι ελαττώματα και η εξέλιξη μας και τελική επικράτηση έναντι όλων των άλλων ζώων στον πλανήτη, οφείλεται περισσότερο σε αυτά ακριβώς τα ελαττώματα μας, παρά στις όποιες αρετές μας.
Και εδώ ακριβώς είναι που έρχεται να «κουμπώσει» η περίπτωση του Χριστού με τον Μαρξ. Ο Μαρξ λοιπόν, όταν έγραφε το περίφημο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», στο μακρινό 1847, αποφάσισε να διευκολύνει τους μελλοντικούς οπαδούς της θεωρίας του, από την ανάγκη κατανόησης του ομολογουμένως δυσκολοδιάβαστου έργου του. Διατύπωσε λοιπόν δύο κανόνες, εύκολους και κατανοητούς, τους οποίους αρκεί να ακολουθεί ο μελλοντικός μαρξιστής για να μπορεί να αποδείξει ξεκάθαρα την αριστερή του ψυχοσύνθεση.
Πρώτος κανόνας είναι ότι : «Ο πολίτης θα εργάζεται σύμφωνα με τις δυνατότητες του».
Ευκολάκι και πάλι. Ο καθένας, όσο και όπως μπορεί να εργαστεί, οφείλει να εργαστεί για να γίνει χρήσιμο μέλος της κοινωνίας του. Μέχρι εδώ είμαστε όλοι, κατά 50% μαρξιστές.
Ο δεύτερος κανόνας που έθεσε ο Μαρξ, ήταν ότι : «Ο πολίτης θα ζει σύμφωνα με τις ανάγκες του»!...
Τί, πώς, πού;;;
Τί θα πει «σύμφωνα με τις ανάγκες του»; Δηλαδή ο επιτυχημένος καρδιοχειρουργός με τους διασημότερους πελάτες, θα αμείβεται το ένα πέμπτο του μισθού από εκείνον του ανεπρόκοπου θυρωρό της πολυκατοικίας του, επειδή ο πρώτος έτυχε να είναι άτεκνος και ο δεύτερος, πολύτεκνος;
Είναι δίκαιο αυτό; Είναι αποδεκτό αυτό;
Θα μου πείτε, πως όλοι οι μαρξιστές, τον αποδέχονται ως κανόνα. Ναι, τον αποδέχονται αλλά δεν τον εφαρμόζουν. Εάν τον εφάρμοζαν δεν θα εξέλεγαν για βουλευτίνα τους την κυρία Λιάνα Κανέλλη, η οποία με την αξία της και τις ομολογουμένως αδιαμφισβήτητες ικανότητες της, κατάφερε να αποκτήσει νόμιμα, ένα πολυτελές σπίτι στην Εκάλη και τώρα να απολαμβάνει τις ανέσεις του. Δεν φταίει η συμπαθέστατη κυρία Κανέλλη που δεν ζει σύμφωνα με τις ανάγκες της. Δεν φταίει ο πρωθυπουργός μας που δεν ζει σύμφωνα με τις ανάγκες του. Δεν φταίνε τα μέλη του υπουργικού του συμβουλίου που δεν ζουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Δεν φταίνε οι ανά τον κόσμο μαρξιστές ηγέτες που ποτέ δεν επεδίωξαν να ζήσουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Είναι αφύσικο να αποσυνδέουμε την εργασία μας από τις απολαβές της. Ποτέ δεν συνέβη αυτό στην ιστορία του ανθρώπινου γένους και ποτέ δεν θα συμβεί. Από την εποχή που ο πρωτόγονος κυνηγός που έφερνε πίσω στο χωριό του τα περισσότερα θηράματα και δικαιωματικά αξίωνε την αρχηγία της ομάδας, έως και σήμερα που αγωνιζόμαστε για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο βίο για εμάς και την οικογένεια μας και όχι για τον ακαμάτη γείτονα και την δική του οικογένεια.
Εν ολίγοις, εάν υπάρχει ένα απόφθεγμα που να ταιριάζει γάντι τόσο στους Χριστιανούς, όσο και στους μαρξιστές, είναι το «Μεταξύ κατεργαραίων, …ειλικρίνεια».
Ωστόσο υπάρχει και μία ουσιαστική διαφορά, που τελικά κρίνει την εξέλιξη των πραγμάτων και τακτοποιεί κάπως τις καταστάσεις.
Ο Χριστός, ως Θεός, γνώριζε από πρώτο χέρι την φύση του ανθρώπου. Ήξερε τα όρια της ανθρώπινης φύσης. Έθεσε λοιπόν ένα κανόνα, υπερφυσικό, με την ελπίδα ότι κατά την διάρκεια της ζωής τους οι Χριστιανοί, θα προσπαθούν όσο το δυνατό, να πλησιάσουν το ιδανικό. Όλοι θα κριθούν από την προσπάθεια και όχι από το έτσι κι αλλιώς ανέφικτο αποτέλεσμα.
Ο Μαρξ από την άλλη, δεν ήταν Θεός. Ήταν άνθρωπος, και ως άνθρωπος, ήταν απόλυτος και εγωιστής. Ο κανόνας που έθεσε, ήταν απαράβατος. Το «Εργάσου σύμφωνα με τις δυνατότητες σου αλλά ζήσε σύμφωνα με τις ανάγκες σου», ήταν και παραμένει η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να κερδίσει κάποιος τον τίτλο του μαρξιστή.
Μία ολόκληρη πολιτική θεωρία, στήθηκε επάνω σε ένα εντελώς σαθρό θεμέλιο. Έναν εντελώς ανέφικτο κανόνα. Το αποτέλεσμα είναι οι οπαδοί του μαρξισμού, να ισχυρίζονται τον μαρξισμό, χωρίς ποτέ τους όμως να τον εφαρμόζουν στους εαυτούς τους. Και επειδή ο Μαρξ δεν τους έδωσε το δικαίωμα να χαλαρώσουν λίγο τον απαράβατο κανόνα του, αποφάσισαν να τον μεταλλάξουν σε ότι νομίζει ο καθένας. Άλλος λέει πως είναι αριστερός επειδή είναι νοικοκύρης, άλλος επειδή αγωνίστηκε για τον συνδικαλισμό και το ΚΚΕ, άλλος επειδή διαβάζει Πασκάλ και Μπρυκνέρ και άλλος επειδή απλά δηλώνει μαρξιστής.
Θα μου πείτε τώρα, ο καθένας ας κάνει ότι του αρέσει. Αν θέλει να δηλώνει μαρξιστής, ας το κάνει. Αν θέλει να δηλώνει Χριστιανός και να νηστεύει διακόσιες ήμερες το χρόνο, είναι θέμα δικό του και του στομαχιού του.
Η διαφορά είναι ότι ενώ οι δυτικές κοινωνίες, κατάφεραν σοφά να διαχωρίσουν τις τελευταίες δεκαετίες το κράτος από τις θρησκείες, αντίθετα οι μαρξιστές, εξακολουθούν να επιμένουν στην επικράτηση του μαρξισμού μέσω της πολιτικής επιβολής του, στους ταλαίπωρους λαούς. Το χειρότερο είναι πως αυτό δεν γίνεται με τη βία πια αλλά με την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα.
Όλοι είμαστε συνένοχοι σε αυτό, γιατί κανείς μας δεν αντιδρά. Πάρτε παράδειγμα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στις 6 Ιουλίου του 2015, όταν ορκίστηκε Υπουργός Οικονομικών ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Ξέρετε πως συνέκρινε σύσσωμος ο τύπος, τον κύριο Τσακαλώτο σε σχέση με τον προκάτοχο του κύριο Βαρουφάκη; Ανέφεραν πως τουλάχιστον ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, είναι πραγματικός μαρξιστής...
Άντε μετά να περιμένεις προκοπή…
* Ο κ. Δημήτρης Χριστοδουλάκης είναι Μαθηματικός, MSc Information Systems.
