Είναι κανόνας πριν σχολιάσουμε -και μάλιστα δημοσίως- μια δήλωση να έχουμε άμεση αντίληψη του περιεχομένου της εμείς οι ίδιοι. Πολλές φορές εντυπωσιαζόμαστε από μια παραποιημένη μετάδοση του σχετικού σχολίου και χωρίς ιδίαν γνώση, κάνουμε την επίθεση μας σε κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Πολλές φορές η αλλοίωση του νοήματος μιας πρότασης επέρχεται με την απομόνωση της από το όλο κείμενο.
Ο κ. Γεραπετρίτης είπε στην δημόσια τηλεόραση αυτό που σκέφτεται ο κάθε νουνεχής πολίτης. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα έχουμε 5.000 ΜΕΘ, αλλά πώς δεν θα κάνουμε χρήση τους. Πώς θα προλαμβάνουμε και όχι πώς θα αποκαθιστούμε τη ζημία που έχει συντελεστεί. Γιατί τότε ανοίγουμε την πόρτα και σε άλλους κινδύνους.
Ποιος διαφωνεί με αυτήν την τοποθέτηση; Ποιος σοβαρός άνθρωπος πιστεύει πως ένα δυσάρεστο συμβάν είναι προτιμότερο να θεραπευθεί, παρά να μην εμφανιστεί καθόλου;
Εδώ υπάρχουν δύο σχολές σκέψεις, δύο κοσμοθεωρίες.
Η πρώτη υποστηρίζει την ύπαρξη της ατομικής ευθύνης. Την υπευθυνότητα του πολίτη. Ενός ατόμου που έχει πλήρη επίγνωση όχι μόνον των δικαιωμάτων του, αλλά και των υποχρεώσεων του. Στην περίπτωση του covid 19 o συνειδητοποιημένος πολίτης τηρεί τις γενικές κατευθύνσεις που δίνει το κράτος ή οι υπεύθυνοι φορείς του, σεβόμενος πρωτίστως την υγεία των συνανθρώπων του και την δική του.
Όλα αυτά που γράφω ανήκουν στην κατηγορία εκθέσεων γυμνασιακού επιπέδου κι όμως δεν αποτελούν κοινό κτήμα, κοινή συνείδηση των πολιτών. Φαίνεται πως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως, λόγω της ταχύτητας με την οποία μεταδίδεται ο ιός, ελάχιστοι ανεύθυνοι ή βλάκες μπορούν να προκαλέσουν ανυπολόγιστη ζημία.
Και επειδή ανεύθυνοι και βλάκες πάντα υπάρχουν η πολιτεία λαμβάνει τα μέτρα της στον τομέα της θεραπείας, αφήνοντας στους πολίτες τον τομέα της πρόληψης.
Αν δεν μπορούμε, σε έκτακτες καταστάσεις που αφορούν τις ζωές μας, να αυτοπεριοριστούμε, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Στην δεύτερη σχολή ανήκουν αυτοί που περιμένουν τα πάντα από το κράτος. Είναι εκ πεποιθήσεως υπέρ ενός διευρυμένου δημόσιου τομέα, με δομές αντιμετώπισης εκτάκτων καταστάσεων που δεν είναι προσωρινές—δεν θα μπορούσαν να είναι—αλλά μόνιμες και ως εκ τούτου έχουν υψηλό κόστος συντήρησης και λειτουργίας. Κάτι που απαιτεί υψηλή φορολογία για την χρηματοδότηση όλου αυτού του συστήματος.
Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης η διαφορά που υπάρχει σε αυτές τις δύο σχολές σκέψης είναι ιδεολογική και πολιτική. Και σε αυτήν την μάχη, η προπαγάνδα της Αριστεράς θεώρησε σκόπιμο να διαστρεβλώσει την επίμαχη τοποθέτηση του κ. Γεραπετρίτη, γιατί εκφράζει με τον πληρέστερο τρόπο την θέση ενός φιλελεύθερου πολιτικού.
Πιστεύουμε πως ο πολίτης φέρει το πρωταρχικό βάρος της αντιμετώπισης της πανδημίας με την συμπεριφορά του. Με την πιστή τήρηση των οδηγιών. Διαφορετικά, όλα τα συστήματα υγείας καταρρέουν, όπως φαίνεται από αυτό που συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Με απλά λόγια δεν έχει κανένα νόημα να συντηρούμε 5000 ΜΕΘ για να μπορούν οι παρτάκηδες να διασκεδάζουν ή οι ιερείς να μην τηρούν τους στοιχειώδεις κανόνες προφύλαξης.
Σε τελική ανάλυση σε μια σύγχρονη δημοκρατία όσο ανάρμοστο είναι το κράτος—νυχτοφύλακας, άλλο τόσο ανάρμοστο είναι το κράτος—πατερούλης.
