Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Είναι σαφές ότι τα μεγάλα αφεντικά στη Μεσόγειο συνεχίζουν να είναι οι Αμερικάνοι. Και θα συνεχίζουν για πολλά χρόνια ακόμα, μέχρι που οι Ευρωπαίοι να κατανοήσουν το ρόλο τους. Το γεγονός ότι όχι μόνο τα συμφέροντα της Ελλάδας αλλά και άλλων ευρωπαϊκών χωρών θα πρέπει να εγκιβωτιστούν στις διεκδικήσεις των Αμερικανών για να εξυπηρετηθούν, αποτελεί τεράστιο πλήγμα για το κύρος ολόκληρης της Ευρώπης.
Μετά το casus belli που διατυπώθηκε με θρασύτητα στον ΟΗΕ, για το οικόπεδο 6 των κυπριακών γεωτρήσεων, είναι ξεκάθαρο ποιον φοβάται και ποιον δεν υπολογίζει ο Ερντογάν.
Η Κυπριακή κυβέρνηση έχει παραχωρήσει τα δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης του οικοπέδου 6 της ΑΟΖ της στην ιταλογαλλική κοινοπραξία ΕΝΙ/TOTAL. Ο Ερντογάν δηλώνει ότι το οικόπεδο 6 ανήκει στην τουρκική υφαλοκρηπίδα χωρίς να διατυπώνει όμως, τις ίδιες απαιτήσεις για τα οικόπεδα 4, 5 και 10 που και αυτά τα συμπεριλαμβάνουν, με προκλητικό τρόπο οι τουρκικοί χάρτες. Γιατί είναι τόσο «προσεκτικός» και «μεροληπτικός» στις διεκδικήσεις του;
Το οικόπεδο 10 που βρίσκεται στην νοτιοδυτική ΑΟΖ, έχει παραχωρηθεί στην κοινοπραξία Qatar Petroleum International με την Exxon Mobil της οποίας ισχυρός άνδρας ήταν ο Ρεξ Τίλλερσον, πριν αναλάβει υπουργός εξωτερικών του Τραμπ! Επομένως, οποιαδήποτε απειλή εναντίον της Exxon Mobil, θα αποτελούσε ένα άλλο «casus beli» των αμερικανικών συμφερόντων εναντίον της Τουρκίας.
Δεν ξέρω πως πρέπει να αισθάνονται στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο για την συνεχιζόμενη προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας στην Μεσόγειο αλλά σίγουρα η στάση τους δεν ικανοποιεί ούτε τον ευρωπαίο πολίτη ούτε τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Από αυτή τη σκέψη όμως, μπορεί να γεννηθούν πολλές άλλες σχετικά με τον αν υπάρχουν ευρωπαϊκά συμφέροντα. Και δεδομένων των τουρκικών απειλών, αν μπορεί επιτέλους, να συγκροτηθεί ένα όργανο εξωτερικής πολιτικής που να αντιπροσωπεύει τους λαούς της Ευρώπης δια μέσου της πολιτικής, της οικονομικής και της αμυντικής τους στρατηγικής. Ίσως όχι ακόμα σε στρατιωτικό σκέλος αλλά τουλάχιστον, σε επίπεδο διπλωματίας.
Όπως και να ΄χει, προκαλεί δυσάρεστη εντύπωση το ότι ακόμα δεν ακούστηκε έστω μία ευρωπαϊκή φωνή που να αντιδρά στις πρωτοφανείς κινήσεις της Τουρκίας. Υποθέτω πως ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας και ο ιταλός πρωθυπουργός θα αντιδράσουν, κάποια στιγμή, αφού οι αιτιάσεις των Τούρκων θίγουν τα συμφέροντα των εταιρειών τους.
Το ζήτημα όμως, είναι να δούμε κάποτε μία Ευρώπη δυνατή και προσανατολισμένη στα πραγματικά της συμφέροντα. Ανεξάρτητη από την αμερικανική «προστασία» και αυτόνομη στις διεκδικήσεις που απορρέουν από την στρατηγική της θέση.
Δεν είναι μόνο η ελληνική και κυρίως η ευρωπαϊκή ΑΟΖ που θα πρέπει να διευθετηθούν. Είναι και οι ηχηρές απαντήσεις που πρέπει να δίνονται από την Ευρώπη, κάθε φορά που απειλείται η κυριαρχία και κυρίως, το κύρος και η αξιοπρέπεια της οντότητάς της.
