Του Αλέξανδρου Σκούρα
Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα του Lithuanian Free Market Institute, η χώρα μας κατατάσσεται 35η από 41 αναπτυγμένες χώρες ως προς την ευελιξία στην απασχόληση. Ο σχετικός δείκτης χρησιμοποιεί στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας και μετρά την ευελιξία των πολιτικών που ακολουθεί η κάθε χώρα στην εργατική της νομοθεσία. Συγκεκριμένα, προσμετρούνται η ευελιξία στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ο κατώτατος μισθός, η δοκιμαστική περίοδος εργαζομένων αορίστου χρόνου, το ωράριο και οι ώρες εργασίας, οι υπερωρίες και η νυχτερινή εργασία, οι άδειες των εργαζομένων και το κανονιστικό πλαίσιο των απολύσεων.
Η χαμηλή θέση της Ελλάδας σημαίνει ότι παρά τα μνημόνια η χώρα μας απέχει πολύ από τις συγκρίσιμες χώρες. Με άλλα λόγια, αν συγκρίνουμε την Ελλάδα με τον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο, θα δούμε ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι «προστατεύονται» σε μεγαλύτερο βαθμό από τον νόμο έναντι της «εκμετάλλευσης» και των απολύσεων, ενώ ταυτόχρονα λαμβάνουν καλύτερες αμοιβές για υπερωρίες και υπερεργασία. Θα περίμενε κανείς ότι με όλα αυτά η Ελλάδα θα είναι ένας εργασιακός παράδεισος. Στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο - μία κόλαση ανεργίας, παράτυπης εργασίας, απλήρωτων υπερωριών και καθυστερημένων πληρωμών.
Όταν γίνεται δύσκολο στους εργοδότες να απολύουν, αυξάνεται και το ρίσκο να προσλάβουν νέους εργαζόμενους. Όταν δεν μπορούν να κάνουν ομαδικές απολύσεις στην περίπτωση που η επιχείρησή τους έχει ζημιές, δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν τους εργαζόμενους που απασχολούν, οι ζημιές θα συσσωρευτούν και η επιχείρηση τελικά θα κλείσει. Όταν δεν έχουν ευελιξία ως προς τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, πολλοί θα καταφύγουν στην παράτυπη εργασία - αρχικά για να καλύψουν μία προσωρινή ανάγκη και στη συνέχεια, αν δουν ότι υπάρχει ανοχή, ολοένα και πιο εκτεταμένα.
Το φαινόμενο των καλών προθέσεων που φέρνουν τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα είναι χαρακτηριστικό των πολιτικών που ευαγγελίζεται η Αριστερά. Το ίδιο ισχύει και με τα διαβόητα «κεκτημένα δικαιώματα», παρά τις ενδεχομένως αγνές προθέσεις των υποστηρικτών τους. Στον πάτο της εργασιακής ευελιξίας βρίσκεται η Γαλλία, το Λουξεμβούργο, το Μεξικό, η Πορτογαλία και η Τουρκία. Στην κορυφή βρίσκονται η Δανία, οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Αγγλία, ο Καναδάς και η Ιρλανδία - οι χώρες που οι εργατοπατέρες μας θα χαρακτήριζαν ως «εργασιακούς μεσαίωνες», οι χώρες στις οποίες μεταναστεύουν σήμερα οι Ελληνες για να γλιτώσουν από τον δικό μας «εργασιακό παράδεισο».
