Του Σάκη Μουμτζή
Είναι ολοφάνερο πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να συγκεντρώσει τις 200 ψήφους, ώστε ο νέος εκλογικός νόμος να ισχύσει αμέσως. Ως εκ τούτου, της αρκούν οι ψήφοι των δικών της βουλευτών για να ψηφισθεί ο εκλογικός νόμος που αυτή προκρίνει.
Συνεπώς, η επιδίωξη μιας ευρύτερης πλειοψηφίας έχει αποκλειστικά πολιτική διάσταση, καθώς θα σηματοδοτήσει την σύμπλευση δύο κομμάτων , που στο παρελθόν είχαν συμμετάσχει με επιτυχία σε κυβερνητικό σχήμα.
Συγχρόνως, οδηγεί σε περαιτέρω πολιτική απομόνωση τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η απλή αναλογική είναι στρατηγική του επιλογή. Μόνον με αυτό το εκλογικό σύστημα—υπό τις παρούσες συνθήκες—μπορεί να ξαναμπεί στο παιχνίδι της εξουσίας.
Όμως η κυρία Γεννηματά, φαίνεται πως δεν θέλει να δώσει την εντύπωση μιας συμπόρευσης—έστω τακτικής—με την Νέα Δημοκρατία. Πιστεύει πως μόνον έτσι περιφρουρεί τις οριοθετικές γραμμές του ΚΙΝΑΛ.
Τα προβλήματα για την κυρία Γεννηματά προκύπτουν αν η κυβέρνηση προτείνει εκλογικό νόμο παραπλήσιο με αυτόν που είχε προτείνει παλιότερα το ΚΙΝΑΛ.
Και κατά τα φαινόμενα αυτό θα γίνει.
Πώς θα πείσει η κυρία Γεννηματά τους βουλευτές της να μην ψηφίσουν τον εκλογικό νόμο; Και πώς θα αντιμετωπίσει τις περιπτώσεις—που μετά βεβαιότητος θα υπάρξουν—ανυπακοής στην γραμμή του ΚΙΝΑΛ;
Αλλά, αν το πρόβλημα της στην Κ.Ο. του κόμματος μπορεί να λυθεί με 2-3 διαγραφές, πώς θα αντιμετωπίσει την ίδια την εκλογική βάση του ΚΙΝΑΛ;
Σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ, επικροτούν την πολιτική της κυβέρνησης σε κρίσιμους τομείς, με ποσοστά που σε μερικές περιπτώσεις υπερβαίνουν και αυτά των Νεοδημοκρατών.
Είναι κοινοτοπία να λέμε πως η εκλογική βάση του ΚΙΝΑΛ, είναι μπετοναρισμένη σε αντι-ΣΥΡΙΖΑ γραμμή. Μια διαπίστωση που συνεχώς επιβεβαιώνεται.
Ο Β.Βενιζέλος προχθές, στην δημόσια τηλεόραση, έκανε την εύστοχη παρατήρηση πως η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι μια αμιγώς μονοκομματική κυβέρνηση. Συμπεριλαμβάνει στις τάξεις της –και σε καίρια υπουργεία—στελέχη που έχουν βαθιές ρίζες στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Ετσι εξηγείται και η υπέρ το δέον θετική στάση των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ στα μέχρι τώρα πεπραγμένα της.
Νομίζω πως είναι ξεκάθαρη η στρατηγική του Κ.Μητσοτάκη. Δημιουργία του μεγάλου συνασπισμού εντός της Νέας Δημοκρατίας. Ενώ η αρχική του στρατηγική ήταν το κόμμα του να εκπροσωπήσει και τον χώρο του Μεταρρυθμιστικού Κέντρου, σήμερα φαίνεται πως αλλάζει αυτός ο προσανατολισμός. Επεκτείνεται και στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Αυτό είναι ένα στοίχημα που θα σφραγισθεί—κατά πάσα πιθανότητα- με το όνομα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ενα όνομα που θα σηματοδοτήσει αυτόν τον φιλόδοξο στόχο.
Απέναντι σε αυτήν την πολιτική του Κ.Μητσοτάκη το ΚΙΝΑΛ δεν διαθέτει γραμμές άμυνας. Η αναβίωση αντιδεξιών αντανακλαστικών δεν ανταποκρίνεται στα αιτήματα του σήμερα. Ενώ η γραμμή των ίσων αποστάσεων ακυρώνεται στην πράξη από τις πολιτικές της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Η μόνη επιλογή που έχει το ΚΙΝΑΛ απέναντι στην παρούσα κυβέρνηση είναι αυτή της «διακριτής συμπόρευσης». Μια πολιτική—που όπως επεσήμανε, πριν από λίγες ημέρες, πεπειραμένος πολιτικός σχολιαστής—θα συγκροτήσει σε βάθος δεκαετιών το νέο μπλοκ εξουσίας.
