Ο μεγάλος εφιάλτης της αγοράς είναι η πιθανή «πτώση» του Μαρινόπουλου. Μιλάμε για οφειλές άνω των 500 εκ. ευρώ σε εκατοντάδες προμηθευτές, σε μικρές και μεσαίες ελληνικές εταιρείες και για τους οποίους ακόμη και μία καθυστέρηση της πληρωμής μπορεί να τους κλονίσει . Ποιος είπε ότι τα χειρότερα τα έχουμε αφήσει πίσω μας;
Ειδικά για την περίπτωση του Μαρινόπουλου δεν φταίει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα έχει πολλές … άλλες αμαρτίες για να της φορτώσουμε κι αυτές. Και για να είμαστε απόλυτα σαφείς, κυβερνητικά στελέχη έχουν ήδη εργαστεί σκληρά για να αποφύγουμε ένα ναυάγιο στο σχέδιο διάσωσης της εταιρείας. Οι πληροφορίες, πάντως, θέλουν να μην προχωράει το σχέδιο με τον Σκλαβενίτη κι αυτό δημιουργεί, όπως είναι φυσικό, ανησυχίες σε όλη την αγορά.
Ακόμη και σε οικονομίες που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα σαν κι αυτά που αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα της κρίσης, υπάρχουν εταιρείες με δυσκολίες, εταιρείες που ανοίγουν και εταιρείες που κλείνουν.
Εταιρείες ανοίγουν επειδή οι μέτοχοί τους βλέπουν μπροστά τους μια επενδυτική ευκαιρία. Και εταιρείες κλείνουν λόγω κακοδιαχείρισης, λόγω κλαδικών προβλημάτων ή απλά διότι ολοκληρώθηκε γι αυτές ο ιστορικός τους κύκλος. Εταιρείες, λοιπόν, ανοίγουν και κλείνουν. Το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα οι εταιρείες μόνο κλείνουν! Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που το χρεώνεται η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα.
Η κατάσταση στην αγορά είναι έκρυθμη. Τα κανόνια είναι μία καθημερινή πραγματικότητα. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα όσων συνέβησαν στο παρελθόν. Γι αυτά που συμβαίνουν σήμερα θα δούμε τις επιπτώσεις τους στο επόμενο χρονικό διάστημα. Δεν βλέπουμε, λοιπόν, για ποιόν λόγο θα βελτιωθεί η κατάσταση. Τι θα είναι εκείνο που θα βοηθήσει την Οικονομία να αλλάξει ρότα. Η υψηλή φορολογία, η πτώση της κατανάλωσης, η έλλειψη επενδύσεων;
Δυστυχώς, οι εργαζόμενοι που χάνουν την δουλειά τους κινδυνεύουν να μείνουν στο κοινωνικό περιθώριο. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η χώρα μας στα επόμενα χρόνια, η μεγαλύτερη πρόκληση για την επόμενη κυβέρνηση. Τα λουκέτα δημιουργούν μία στρατιά εκατοντάδων χιλιάδων περιθωριοποιημένων ανθρώπων, αυτών που οι επιστήμονες ονομάζουν μακροχρόνια ανέργους. Οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται δουλειά, χρειάζονται κοινωνική μέριμνα.
Η Αριστερά έχει εξαντλήσει την ευαισθησία της μόνο στις καθαρίστριες! Ούτε μία λέξη δεν ακούσαμε από τον κ. Τσίπρα γι αυτούς τους ανθρώπους. Δεν τον ακούσαμε, για παράδειγμα, να μιλάει για τους άνεργους της Ηλεκτρονικής. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα! Στο γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει μία πραγματική πρόταση για το πώς θα μπορέσουν οι άνθρωποι αυτοί να φτιάξουν και πάλι την ζωή τους.
Όλοι καταλαβαίνουν ότι με τα σχεδόν 500 εκατομμύρια του ΕΣΠΑ για τα επόμενα 6 χρόνια δεν μπορεί να ανακάμψει η Οικονομία και να αποκατασταθούν οι πληγές της μεγάλης κρίσης. Η Οικονομία χρειάζεται υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και επενδύσεις ανώτερες των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αυτό το παραδέχτηκε μέσες άκρες και ο κ. Σταθάκης. Χρειάζεται, δηλαδή, ιδιωτικές επενδύσεις. Χρειάζεται νέες δουλειές. Να κλείνει μία προβληματική εταιρεία – επειδή πρέπει να κλείσει- και στην θέση της να ανοίγουν πολλές νέες εταιρείες. Πως θα συμβεί αυτό; Με ευχολόγια;
Το αντίθετο! Εκείνο που φαίνεται ότι θα εξακολουθήσει να συμβαίνει είναι ένας νέος κύκλος λουκέτων, ο οποίος θα ανατροφοδοτήσει τον κύκλο της ύφεσης. Το κακό είναι ότι ένα μεγάλο κανόνι δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στην αγορά. Μοιάζει σαν να πέφτει μία βόμβα στο κέντρο μιας πυκνοκατοικημένης περιοχής και η πτώση της πρώτης πολυκατοικίας να προκαλεί την πτώση και των διπλανών της. Σαν ένα ντόμινο. Κάποια στιγμή θα εξαντληθεί η ενέργεια της βόμβας και αντίδραση θα έχει ολοκληρωθεί, αλλά πίσω της θα έχει αφήσει μία μεγάλη καταστροφή, ένα νέο τοπίο.
Αν «πέσει» ο Μαρινόπουλος, για παράδειγμα, θα έχει μείνει μία μεγάλη ζημία στην αγορά. Τα λόγια είναι λόγια. Οι ζημιές είναι ζημιές. Κι οι ζημιές αυτές δεν είναι μόνο των πολυεθνικών, αλλά και δεκάδων μικρών και μεσαίων ελληνικών επιχειρήσεων που με την παρουσία τους στηρίζουν ακόμη την ελληνική Οικονομία. Μακάρι να γίνει κάτι και η εταιρεία να σωθεί. Να αποφύγει τις μεγάλες περιπέτειες και να σωθούν έτσι και οι θέσεις εργασίας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Μαρινόπουλος δεν είναι στην ίδια μοίρα με την Ηλεκτρονική Αθηνών. Ότι υπάρχουν ακόμη πιθανότητες να σωθεί και μάλιστα σημαντικές. Η αγορά όμως ανησυχεί. Επειδή ακούει ότι έχει ναυαγήσει το σχέδιο σωτηρίας από τον Σκλαβενίτη, το οποίο είχε διαφημιστεί αρκετά. Θα παραμείνουμε επιφυλακτικοί μέχρι να δούμε τις επίσημες ανακοινώσεις.
Σε κάποια παλιότερη εποχή, όταν είχε έρθει στην χώρα και πάλι ο σοσιαλισμός και οι αγορές μας δάνειζαν, σύσσωμα τα συνδικάτα (και τα εργοδοτικά μαζί) θα ζητούσαν από το κράτος να καλύψει τις ζημίες των προβληματικών εταιρειών. Αλλά αυτά δεν γίνονται στις μέρες μας. Οι ζημίες θα παραμείνουν ζημίες κι έτσι πρέπει να γίνει. Εκείνο που λείπει, όμως, είναι οι συνθήκες για να αναπτυχτεί η επιχειρηματικότητα. Για να μην μετράει κανείς μόνο ζημίες, αλλά να έχει και την δυνατότητα να γράψει και κέρδη. Αν αυτό δεν συμβεί γρήγορα η χώρα θα βιώσει πολύ άσχημες συνθήκες, με το ντόμινο των χρεοκοπιών να απειλεί οτιδήποτε έχει ακόμη παραμείνει όρθιο.
Ακούγοντας κανείς τον κ. Τσίπρα στο μουσείο της Ακρόπολης να μιλάει για την ανάπτυξη, μπορεί να είναι σίγουρος για ένα μόνο πράγμα: Οι άνθρωποι αυτοί δεν πιστεύουν στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Δεν είναι σε θέση να αλλάξουν πολιτική. Δεν έχουν μία βιώσιμη πρόταση για την επόμενη ημέρα.
Θανάσης Μαυρίδης
