Την ίδια στιγμή, που ο σκληρός πυρήνας της στελεχιακής και ιδεολογικής βάσης του Σύριζα, συγκροτεί ένα μέτωπο αμφιλεγόμενων συμφερόντων που επιτίθεται κατά της κυβερνητικής πολιτικής στο μεταναστευτικό – προσφυγικό μετά την Τουρκική προκλητικότητα, η κυβέρνηση εξακολουθεί να θωρακίζει τα σύνορα της χώρας, χρησιμοποιώντας και την οικονομία.
Η θωράκιση των συνόρων της χώρας δεν γίνεται μόνο μέσω των ελληνικών στρατευμάτων που τα προστατεύουν. Δεν πραγματοποιείται μόνο με την ενισχυμένη φύλαξη τους, από τις ειδικές αστυνομικές δυνάμεις και τους συνοριακούς φύλακες. Κτίζεται και μέσω της ανάπτυξης νέων κοινών ασκήσεων, μέσω της φιλοξενίας στρατιωτικών δυνάμεων και μέσω της εγκατάστασης βάσεων των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης.
Το γεγονός ότι το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην μεγάλη άσκηση του NATO με τίτλο “Defender Europe 20”, κατά τη διάρκεια της οποίας μετακινήθηκαν πάνω από 20.000 αμερικανοί στρατιώτες και μια ολόκληρη μεραρχία, με άρματα Bradley, ελικόπτερα, αρματιοφορείς και εκατοντάδες κοντέινερ με εξοπλισμό, αποτελεί σημαντική ένδειξη για την στρατιωτική θωράκιση της χώρας.
Όμως η θωράκιση των συνόρων μιας χώρας, συντελείται σε μεγάλο βαθμό και μέσω της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας. Έτσι στον χώρο της βορειανατολικής Ελλάδας και με κέντρο την Αλεξανδρούπολη βρισκόμαστε μπροστά σε έναν οργασμό έργων, που αφορούν στην ενέργεια και στις μεγάλες υποδομές. Η τελευταία επίσκεψη και οι δηλώσεις του Υπουργού των ΗΠΑ Πάλμερ, όχι μόνο για τα ενεργειακά θέματα αλλά για την αποσταθεροποιητική στάση της Τουρκίας, αποτέλεσαν ένα όπλο στα χέρια της ελληνικής πλευράς. Το ανατολικότερο σημείο της Ευρώπης, το οποίο τα αμερικανικά συμφέροντα επιθυμούν να μετατρέψουν σε κορυφαίο ενεργειακό, στρατιωτικό και διαμετακομιστικό κόμβο, αναβαθμίζεται οικονομικά και επιχειρηματικά, αποκτώντας ιδιαίτερη σημασία στον σχεδιασμό της Δύσης.
Η προωθούμενη κατασκευή της υπεράκτιας πλωτής μονάδας αποθήκευσης υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) και επαναεριοποίησης, στα ανοικτά της Αλεξανδρούπολης, μαζί με το μόνιμο αγκυροβόλιο, με την υποθαλάσσια εξαγωγή τέρματος αγωγού (Pipeline End Manifold ή PLEM), με το χερσαίο τμήμα του φυσικού αγωγού αερίου και με το νέο σταθμό εισόδου (M/P), είναι ένα τεράστιο project. Ένα project, πάνω στο οποίο στηρίζεται η απεξάρτηση των οικονομιών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Ένα project, το οποίο έχει λάβει ένα διεθνές επιχειρηματικό χρώμα, καθώς τόσο στον σχεδιασμό του, όσο και στην εκτέλεση και στην διαχείριση του, συμμετέχουν εταιρείες από τις ΗΠΑ, την Ελλάδα, τη Ρουμανία και την Βουλγαρία.
Το project αυτό δεν είναι απλά οικονομικό ή επιχειρηματικό. Είναι γεωπολιτικό. Έχει σκοπό να ανατρέψει την ενεργειακή ισορροπία στην περιοχή και αποτελεί την αιχμή του δόρατος της εξωτερική πολιτικής των ΗΠΑ στον χώρο της ενέργειας. Γι? αυτόν τον λόγο έχει αναβαθμιστεί παράλληλα και η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή.
Η ανάπτυξη των υποδομών του λιμένος της Αλεξανδρούπολης, ώστε να είναι πλέον δυνατή η εξυπηρέτηση συνδυασμένων μεταφορών, δηλαδή θαλάσσιων, οδικών, σιδηροδρομικών και εναέριων, αποτελεί το μεγάλο στοίχημα, η υλοποίηση του οποίου θα δώσει μεγαλύτερες δυνατότητες στη νέα αμυντική συμφωνία Ελλάδας-ΗΠΑ (MDCA) και στο διακρατικό έργο Sea2Sea, με την Ρουμανία και την Βουλγαρία. Ένα έργο σημαντικό για το εμπόριο και την διακίνηση προϊόντων στον χώρο της βαλκανικής, το οποίο πιθανότατα να χρηματοδοτηθεί από το Connecting Europe Facility (CEF).
Πιστεύει κανείς, ότι αυτά τα σημαντικότατα έργα δεν παίζουν ρόλο στη διεθνή σκακιέρα και στους συσχετισμούς των δυνάμεων; Πιστεύει κανείς, ότι τα συγκεκριμένα ενεργειακά συμφέροντα που είναι κρίσιμα για την Δύση, δεν παίζουν ρόλο στα πλαίσια της ασφάλειας της χώρας μας; Πιστεύει κανείς ότι η αλλαγή της ενεργειακής πολτικής και η ομπρέλα κατά της ρωσικής εξάρτησης, δεν έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα, από τα τις τουρκικές οχλήσεις μέσω των μεταναστών στα σύνορα; Πιστεύει κανείς ότι η Ελληνική κυβέρνηση κάνει λάθος στην προώθηση αυτής της πολιτικής;
Η κυβέρνηση με ιδιαίτερη σοβαρότητα και ρεαλισμό, προσπαθεί να διαχειριστεί το χάος που άφησε πίσω της η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου, αλλά και την προχειρότητα των πρώτων ημερών της διακυβέρνησης της. Οι άναρθρες κραυγές του 3% του Σύριζα, οι νόθες ανθρωπιστικές ανησυχίες και οι προσπάθειες διάρρηξης τους συμπαγούς εσωτερικού μετώπου, είναι ταυτόχρονα, επικίνδυνες αλλά και γελοίες.
Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης : Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
