Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο γενικός διευθυντής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας Klaus Regling (ESM) δήλωσε χθες, εν όψει του κρίσιμου Eurogroup της Δευτέρας: «Η Ελλάδα είναι μια ειδική περίπτωση. Πουθενά το μέγεθος των προβλημάτων δεν ήταν τόσο μεγάλο και η διαχείριση τους τόσο αδύναμη όσο στην Ελλάδα». Η διαπίστωση του ευρωπαίου αξιωματούχου δεν εκπλήσσει, στην ουσία, κανέναν Έλληνα, δεδομένου πως την αυτογνωσία του «Α.ΜΕ.Α» την έχουμε ήδη κατακτήσει. Το οξύμωρο βρίσκεται στο ότι οι Ευρωπαίοι δεν το ήξεραν ή, καλύτερα, προσποιούνταν ότι δεν ήξεραν, τόσα χρόνια…
Ο ΣΥΡΙΖΑ εν τω μεταξύ, είναι ένα μόρφωμα που ανήλθε στην εξουσία, ως δημιούργημα της «αγανάκτησης», από την αιφνίδια «αφύπνιση» της κοιμώμενης κοινωνίας. Δεν αποτέλεσε κάποια στοιχειώδης συνειδητή επιλογή του πολιτικού συστήματος ή του εκλογικού σώματος. Και γι΄αυτό δεν πρόκειται να ανταποκριθεί ποτέ, στις υψηλές απαιτήσεις ευθύνης που επιβάλλουν οι δραματικές περιστάσεις που διακυβεύουν την θέση μας στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο. Είναι σαν να περιμένεις από τον μπράβο που προσέλαβες ως τιμωρό του κακού αφεντικού σου, να διευθύνει μετά, την εταιρεία σου…
Στην πραγματικότητα, κανένας από την κυβέρνηση δεν αισθάνεται κάποια ιδιαίτερη ανάγκη να κλείσει επικερδείς για τα συμφέροντα της χώρας συμφωνίες. Από τον Ιανουάριο του 2015 ως σήμερα, όλες οι «διαπραγματευτικές» κινήσεις αυτό απέδειξαν. Το εξάμηνο του Βαρουφάκη, το δημοψήφισμα, οι καθυστερήσεις, ο τακτικισμός στην υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου, το «σκιτζίδικο» σαμποτάζ στις ιδιωτικοποιήσεις που οι ίδιοι συμπράττουν και οι απροκάλυπτοι διορισμοί στο Δημόσιο δείχνουν ότι ο δρόμος προς το αδιέξοδο είναι κατηφορικός.
Στο Eurogroup της Δευτέρας είναι πιθανό να δημιουργηθεί νέα ρήξη. Πιστεύω ότι πρέπει να το περιμένουμε ως προέκταση της τακτικής που ακολουθούν μέχρι σήμερα. Αν δεν φτάσουν τα πράγματα στο τελευταίο στάδιο ανάγκης, δεν πρόκειται να συναινέσουν. Ξέρουν ότι ταμιακά, η χώρα μπορεί να κρατήσει, πριν αφυδατωθεί, μέχρι το καλοκαίρι. Επενδύουν – όπως πάντα με τους χειρότερους υπολογισμούς- στις ευρωπαϊκές εκλογές και φυσικά, αδιαφορούν παντελώς, για τις συνέπειες στην πραγματική οικονομία.
Εν τω μεταξύ, από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη στην υπόθεση του «ελληνικού προγράμματος», μόνο ο άμεσα ενδιαφερόμενος (η Ελλάδα) δεν έχει σαφές σχέδιο στο τραπέζι. Το ΔΝΤ καταθέτει πρόγραμμα και συγκεκριμένη άποψη για το χρέος. Η Κομισιόν την προώθηση των μεταρρυθμίσεων. Η ΕΚΤ την προοπτική της ποσοτικής χαλάρωσης. Και η Γερμανία, έστω και με την σιδηρά τακτική του Σόϊμπλε, πλεόνασμα και μεταρρυθμίσεις. Αντίθετα ο «ασθενής» είναι ο μόνος που απαιτεί «πολιτική λύση», αμυνόμενος και επιδεικνύοντας την εκκωφαντική μικρότητά του με «τζάμπα μαγκιές» και αοριστίες.
Πέρασαν επτά χρόνια μιζέριας – λίγες οι εξαιρέσεις των προσπαθειών- με την οικονομία να κινείται σε μία φθίνουσα πορεία, προς την αφαίμαξη περιουσιών, καταθέσεων και επιχειρηματικού πλούτου.
Η κυβέρνηση από το καλοκαίρι του ΄15, είναι φανερό ότι έχει εγκλωβιστεί στον τυχοδιωκτισμό της. Άπαξ απατεώνας , για πάντα απατεώνας! Οι ακροβασίες του Βαρουφάκη και το δημοψήφισμα καθιέρωσαν την ηθική του «τζάμπα μάγκα» που χρεώνει τον λογαριασμό στους άλλους, χωρίς να φείδεται πολιτικής αλητείας και αμοραλισμού. Και ταυτόχρονα, διορίζουν όποιον σπάει βιτρίνες, αυξάνουν μισθούς και σαμποτάρουν ιδιωτικοποιήσεις. Χρεοκοπούν ΔΕΚΟ για να τις πουλήσουν όσο όσο και αφήνουν ανεξέλεγκτη την αστική τρομοκρατία να εξαπλώνεται.
Η χώρα ακολουθεί τον δρόμο της Βενεζουέλας, με γεωμετρική πρόοδο. Απλά, μεθοδικά και σταθερά. Με ανέξοδους λεονταρισμούς και αδιέξοδες τακτικές. Για να επιβεβαιωθεί το σχήμα του κύκλου για τα «αναπτυξιακά» πρότυπα της Αριστεράς: Να γίνουμε μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπημένη κοινωνία της Λατινικής Αμερικής που θα βυθίζεται αβοήθητη στη Μεσόγειο…
