Toυ Ανδρεά Ζαμπούκα
Η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από «ηρωικά» περιστατικά. Όλα σχεδόν, έχουν μία δραματική κατάληξη, έτσι ώστε να αποδοθούν στην αφήγηση συγκεκριμένοι ρόλοι «αγαθών» ηττημένων. Πρόκειται για ένα «μαρτυρικό» παιχνίδι θύτη και θύματος, όπου το άδικο κυριαρχεί. Στο τέλος, το θύμα παίρνει την θέση του στην πινακοθήκη των «ηρώων», με την αξία του, σφραγισμένη με το μελάνι της ήττας.
Το 1849, η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει το «κάψιμο του Εβραίου» ή του «Ιούδα», έθιμο της Ανάστασης κατά το οποίο έκαιγαν αχυρένιο ομοίωμα Εβραίου. Με αφορμή την απαγόρευση αυτή, όχλος επιτέθηκε στον Εβραίο Δον Πατσίφικο, πρόξενο της Πορτογαλίας με βρετανική υπηκοότητα. Εισέβαλε στο σπίτι του και προξένησε καταστροφές. Ο Πατσίφικο ζήτησε υπέρογκο ποσό ως αποζημίωση από το ελληνικό κράτος αλλά δεν ικανοποιήθηκε και τότε στράφηκε στη βρετανική κυβέρνηση. Οι Άγγλοι προχώρησαν σε ναυτικό αποκλεισμό της χώρας από το Βρετανικό Ναυτικό και την κατάσχεση ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο, ώστε να αναγκαστεί η Ελλάδα να καταβάλει αποζημίωση.
Και μιας και μιλάμε για εκείνη την περίοδο, να θυμίσω επίσης, την διεθνή οικονομική απομόνωση της χώρας, ως το 1862, επειδή οι οθωνικές κυβερνήσεις δεν ήθελαν να αποπληρώσουν τα επαναστατικά δάνεια. Για τρεις δεκαετίες, δεν υπήρχε καμία χρηματοπιστωτική κάλυψη από πουθενά και το νεοσύστατο ελληνικό κράτος παρέμενε πρωτόγονο και έρμαιο των εγχώριων κατσαπλιάδων!
Αναρίθμητα γενικώς, τα δείγματα του μικρού γραικύλου που αντλεί ικανοποίηση από την ήττα για να την εξαργυρώσει στην αγορά των μικροσυμφερόντων ή των ψηφοφόρων του.
Έτσι και ο υπουργός Θ. Δρίτσας συνεχίζει να «αντιστέκεται» στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, προσπαθώντας ως σύγχρονος «οπλαρχηγός» να δημιουργήσει εμπόδια στην διαδικασία. Οι Κινέζοι βέβαια, το κατάλαβαν και τελικά όλα έληξαν με άλλη μία ταπεινωτική γελοιοποίηση της κυβέρνησης. Έγιναν οι νομοτεχνικές βελτιώσεις και ξεκίνησε η διακοπείσα συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής. Οι αλλαγές αφορούν τα άρθρα 5,6,9 και 12 του κυρωτικού νόμου αλλά και τα: 14,15 και 19 του συνολικού νομοσχεδίου.
Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Γιατί μεταφέρουν στα «γονίδια» της Αριστεράς, όλα τα ταπεινά χαρακτηριστικά του έθνους: Tην κουτοπονηριά, τον επαρχιωτισμό, το θράσος και την ανευθυνότητα απέναντι στους υπόλοιπους. Συγκροτούν, με λίγα λόγια, ένα μίγμα μικροπολιτικής χωρίς να νοιάζονται παρά μόνο για μικρές ομάδες ειδικών συμφερόντων και βασίζονται στην διανοητική ανεπάρκεια των οπαδών τους. Αυτών που απολαμβάνουν την θυματοποίηση και την ήττα, ως «ελιξίρια» μιζέριας και χορταστικού λαϊκισμού.
Δεν είναι μόνο ένας και δύο. Είναι πολλοί και όχι μόνο στη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ας μην παρασυρόμαστε από την οργή που νιώθουμε τώρα, εναντίον τους. Η παρελκυστική πολιτική απέναντι στους «κουτόφραγκους»- στην περίπτωσή μας, στους Κινέζους- αποτελεί διαχρονική τακτική, που πάντα ντρόπιαζε τη χώρα και την χρέωνε με περισσότερα δάνεια και διεθνή διασυρμό.
Ο Δρίτσας είναι απλά, ο χαρακτηριστικός τύπος της ελληνικής παθογένειας και η Αριστερά ένας από τους πιο εμβληματικούς χώρους που χρησιμοποιούν την ήττα για εργαλείο. Είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να αντλήσουν ικανοποίηση από την ανάταση και την υπεροχή της δημιουργίας. Αρκούνται μόνο στην μιζέρια της παθητικής ραδιουργίας. «Ανατολίτες» και εξαρτημένοι από το ψέμα και τον εμπαιγμό.
Και πάντοτε- από αιώνες- το επιχείρημά τους είναι: «Και οι προηγούμενοι καλύτεροι ήταν;». Λες και επιζητούν έναν αιώνιο ανταγωνισμό στην διεκδίκηση της απάτης και του διασυρμού!
Η χώρα βιώνει ακόμα ένα δραματικό αδιέξοδο στην ιστορία της, εξαιτίας αυτών των ανθρώπων. Δύσκολα θα ανακάμψει γιατί ακόμα πιο δύσκολα θα μπορέσουν να αναλάβουν την διοίκηση πολιτικοί που δεν είναι σαν κι αυτούς…
