Πως η διακυβέρνηση του κράτους είναι μια δύσκολη υπόθεση είναι προφανές. Πιστεύουν πολλοί, στην Ελλάδα και αλλού, ότι αρκεί να βρεθεί μια πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, να ορίσει τους υπουργούς του ο πρωθυπουργός, να καθίσουν αυτοί στις καρέκλες τους και τα υπόλοιπα θα έρθουν... μόνα τους. Στα πλοκάμια αυτού του «μύθου» πιάστηκαν αρκετές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πίστεψε τις έγκυρες και έγκαιρες προειδοποιήσεις οργανισμών και αναλυτών το 2009 και άργησε να πάρει τα επιβεβλημένα μέτρα προφύλαξης και διάσωσης, με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο δύο χρόνια αργότερα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πίστεψε στον ενάρετο κύκλο, που είχε ξεκινήσει το 2014 και ενήργησε καταστροφικά, τουλάχιστον κατά τους 14 πρώτους μήνες της θητείας του, με αποτέλεσμα να ρίξει τη χώρα σε νέα δίνη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πιστεύει σε αυτή την αριστερόστροφη δοξασία. Έχει όμως την ατυχία να διαχειρίζεται μια τριπλή κρίση: Πανδημία, Ερντογάν και Ανάκαμψη. Απέναντι σε αυτή την περίπλοκη κατάσταση, απολαμβάνει ισχυρή και δεμένη πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά και την εμπιστοσύνη των πολλών. Όμως, το φθινόπωρο που καταφθάνει, θα αναμετρηθεί όχι μόνο με τις τεράστιες δυσκολίες που προκύπτουν από το ως άνω τρίπτυχο, αλλά και με την εγγενή δυσκολία διακυβέρνησης αυτής της όμορφης χώρας.
Πόσο αποτελεσματική θα αποδειχτεί η πολιτική πρόληψης και προφύλαξης από τον κορονοϊό; Ποιες ομάδες πληθυσμού θα εμβολιαστούν πρώτες και ποιες θα περιμένουν νέες παρτίδες εμβολίου; Πότε και με ποιες προϋποθέσεις θα φέρει τον αδίστακτο κακό γείτονα σε έναν νέο γύρο κρίσιμων συζητήσεων για μια μακρόπνοη ειρηνική διευθέτηση αμφισβητήσεων της γεωπολιτικής κυριαρχίας μας; Πόσο βαθιές και πόσο γρήγορες θα πρέπει να είναι οι δομικές αλλαγές του σχεδίου της οικονομικής και κρατικής αναδιοργάνωσης;
Οι απαντήσεις δεν είναι δεδομένες. Γρήγορα θα φανεί πως οι αντιστάσεις του πλαδαρού και χρυσοπληρωμένου κρατικού μηχανισμού και όσων σιτίζονται από αυτόν εμποδίζουν την ορθολογική διακυβέρνηση. Εξίσου μεγάλες (κάποτε και πιο σκοτεινές...) θα αποδειχτούν και οι παρεμβάσεις τμημάτων του οικονομικού κατεστημένου που συνήθισε να εκμεταλλεύεται τις αντιθέσεις των κομμάτων. Δυσκολίες μεγάλες θα συνεχίσουν να προκύπτουν από την εγγενή αδυναμία της Ευρώπης και την ακαταστασία που επικρατεί στην ηγέτιδα αμερικανική πλευρά.
Η (ακόμη) νέα διακυβέρνηση θα χρειαστεί όλη την αυτοπεποίθηση, τον ρεαλισμό και την επιμονή που διαθέτει για να δυναμώσει την ικανότητα διακυβέρνησης του τόπου. Οι επόμενοι μήνες, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2021, θα δείξουν αν η Ελλάδα διαθέτει και (ίσως το δυσκολότερο) αν μπορεί να αξιοποιήσει τις δυνάμεις και την ευφυΐα που απαιτούν οι έκτακτες περιστάσεις. Απαιτείται προφανώς ένα βραχύ σχέδιο ενεργειών, προφανώς διαφορετικό, κατά την ιεράρχηση και τον ορίζοντα, εκείνου με το οποίο είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών.
*Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής (Ν.Δ.)
* Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο του σαββατοκύριακου 22-23 Αυγούστου 2020.
