Του Πέτρου Τρουπιώτη*
H κεντρική «λενινιστική» λογική που κυριάρχησε στον προηγούμενο αιώνα στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αλλά και στα κόμματα της δύσης που ακολουθουσών το Σοβιετικό μοντέλο ήταν απλή.
Το κόμμα, που αποτελείται από την πρωτοπορία του λαού, εκφράζει αυθεντικά τα συμφέροντα των εργατών και της εργατικής τάξης.
Άρα, κάθε αντίρρηση σε όσα το κόμμα αποφασίζει είναι apriori αντιλαϊκή ενέργεια. Και βεβαίως η λογική αυτή ακολουθείται και στο κράτος, όταν το κόμμα βρίσκεται στην εξουσία (Βέβαια, για να μην ξεχνάμε, στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού υπήρχε μόνον ένα κόμμα για τους ίδιους λόγους. Αφού εξέφραζε τα συμφέροντα του λαού, όλα τα αλλά δεν χρειαζόταν).
Η λογική αυτή, μια λογική που αντιπάλευε, τουλάχιστον στο επίπεδο της ιστορικής ηγεσίας του, το τότε ΚΚΕ εσωτερικού, μετέπειτα ΕΑΡ κλπ, φαίνεται ότι κυριαρχεί σε πολλά στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, έστω και αν προέρχονται από τον πολιτικό χώρο της κάποτε «ευρωπαϊκής, δημοκρατικής αριστεράς».
Ένας εξ αυτών, ο και συνάδελφος μου στη δημοσιογραφία, υπουργός Παιδείας σήμερα, Νίκος Φίλης. Ο οποίος, αν και προέρχεται από αυτόν τον πολιτικό χώρο, αν και χρόνια ανδρώθηκε πολιτικά στον Ρ. Φεραίο, κατ εξοχήν χώρο «αντίστασης» στις «σταλινικές πρακτικές στην ΕΣΣΔ», όπως έλεγαν, φαίνεται ότι τελικά μάλλον δεν ενστερνίστηκε τις ιδέες του Λ. Κύρκου και του Μ. Παπαγιαννάκη, για να πω μόνον δυο από τα πιο γνωστά ονόματα του χώρου.
Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το ότι, ενώ εδώ και χρόνια στηρίζει, και πολιτικά και δημοσιογραφικά, κάθε είδους διαδήλωση, κινητοποίηση κλπ, τώρα, όταν μια κινητοποίηση δεν του αρέσει, την χαρακτηρίζει «στα όρια του Συντάγματος».
Το ότι μια σειρά συμπολίτες μας, με διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές, θεωρούν ότι η κυβέρνηση κάνει κακό στη χώρα και θέλουν να παραιτηθεί για τον υπουργό παιδείας είναι «έγκλημα καθοσιώσεως».
Είναι δυστυχώς η ίδια λογική των σκληρών χωρών της πάλαι ποτέ ανατολικής Ευρώπης, όπου κάθε διαφορετική φωνή προς τις αποφάσεις του κόμματος - κράτους χαρακτηριζόταν «όργανο της αντίδρασης, του καπιταλισμού» κλπ και οδηγείτο στις μυστικές υπηρεσίες ή στα «γκουλάκ».
Δυστυχώς, η λογική αυτή κυριαρχεί στη σκέψη του Ν. Φίλη, που θεωρεί πως επειδή οι οργανωτές της συγκέντρωσης διαφωνούν με την κυβέρνηση, είναι «αντιδραστικοί» και άλλα παρόμοια, με τα οποία τους στολίζουν διάφοροι σύντροφοι του υπουργού Παιδείας.
Όποιος δηλαδή διαφωνεί με την κυβέρνηση, που, κατά την άποψη των μελών της, εκφράζει αυθεντικά τα συμφέροντα του λαού, «στο πυρ το εξώτερον».
Σύντροφοι, δυστυχώς, αργήσατε. Ο «υπαρκτός σοσιαλισμός «κατέρρευσε με θόρυβο και πόνο για όλους όσους τον υπέστησαν. Και εμείς ζούμε σε δυτική δημοκρατία και δεν έχουμε καμία πρόθεση να φύγουμε από τον δυτικό κόσμο. Θέλουμε να μπορεί ο καθένας να λέει την άποψη του και να αγωνίζεται γι'' αυτήν, άσχετα αν διαφωνούμε ή όχι.
Όλα τα αλλά, σύντροφε Νίκο, δεν αρμόζουν σε μια δημοκρατία, δυτικού τύπου, ούτε βεβαίως στις ιδέες του «ευρωκομουνισμού», για τις όποιες έδινες μάχες κάποτε και μάλιστα σκληρές. Εκτός και αν τώρα, λόγω εξουσίας, από τον «Ευρωκομουνισμό», έφυγε ο ευρωπαϊκός προσδιορισμός... Όποτε τότε οδηγούμαστε αλλού…
ΥΓ. Φαντάζομαι πως οι οργανωτές της συγκέντρωσης της 15ης Ιουνίου θα στείλουν μια ανθοδέσμη στον Ν. Φίλη (και άλλους συντρόφους του) που, κατεχόμενοι από αγωνία στα όρια του πανικού, έκαναν τεράστια διαφήμιση στη συγκέντρωση τους. Ας φανούν μεγαλόψυχοι...
* Ο κ. Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος.
