Του Γιώργου Αγγελόπουλου*
Πριν λίγες εβδομάδες τα σόσιαλ μήντια ασχολήθηκαν με μια είδηση σχετικά με την αντικατάσταση των όρων μητέρα και πατέρας από τους Γονέας 1 και Γονέας 2. Πέρα από τα αστεία και τα μημζ (memes) που γέννησε αυτή η –ανακριβώς μεταφερθείσα, όπως αποδείχτηκε– ιστορία, θα λέγαμε πως εξέφρασε κάποιες ανησυχίες των πολιτών που αξίζει να σχολιάσουμε από φιλελεύθερη οπτική.
Πριν πάμε στην ουσία, να διευκρινιστεί ότι δεν θα λάβουμε υπ'όψιν τους πολλούς συμπολίτες μας που πίστεψαν πραγματικά ότι τα παιδιά στη Γαλλία δεν θα μπορούν να λένε πλέον τις λέξεις μαμά και μπαμπά. Εκτός, ίσως, από το να υπενθυμίσουμε πως πλέον γίνεται πιστευτό το κάθε τι, όσο βλακώδες και αστείο κι αν ακούγεται.
Το πρώτο που αναδεικνύεται από την αρνητική στάση πολλών, είναι η δυσκολία μέρους της ελληνικής κοινής γνώμης να δεχτεί την έννοια του ατομικού δικαιώματος. Η βασική αντίρρηση των περισσοτέρων έχει να κάνει με το ατομικό δικαίωμα των ανθρώπων να αποκτούν παιδιά. Εδώ, για έναν φιλελεύθερο, τα πράγματα είναι απλά: οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να αποκτούν παιδιά, οι ομοφυλόφιλοι είναι άνθρωποι άρα μπορούν κι αυτοί, τέλος. Ο νόμος σε μια φιλελεύθερη πολιτεία περιορίζει ελευθερίες μόνο όταν είναι απολύτως αποδεδειγμένο πως οι ελευθερίες αυτές καταπατούν το ατομικό δικαίωμα κάποιου άλλου. Οι περισσότεροι συμπολίτες μας έχουν στο μυαλό τους ότι ένα παιδί με δυο γονείς του ίδιου φύλου χάνει το δικαίωμα να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί σωστά. Όμως, έρευνες πολλών χρόνων αποδεικνύουν πως αυτός ο ισχυρισμός δεν ευσταθεί. Τέλος. Το κράτος που δεν επιτρέπει σε ομοφυλόφυλους να αποκτούν παιδιά ασκεί έναν αυταρχισμό βασισμένο στα γούστα (όχι στα δικαιώματα) της πλειοψηφίας. Το ελληνικό κράτος είναι αυταρχικό στον τομέα αυτό, το γαλλικό δεν είναι.
Το δεύτερο, και εξίσου σημαντικό, είναι ο φετιχισμός μας με την κρατική επικύρωση. Εξηγούμαι: έστω ότι περνά και στην Ελλάδα μια αντίστοιχη διάταξη. Στο χαρτί της αίτησης για να γράψω του χρόνου την κόρη μου στο δημοτικό αντί για πατέρας/μητέρα θα έχει γονέας 1/2. Τέλεια! Πού είναι το πρόβλημα; Προφανώς, εγώ δεν θα σταματήσω να είμαι πατέρας. Άρα τι συγκεκριμένη ανάγκη έχουμε να ξέρει το κράτος το φύλο των γονέων;
Για τον ίδιο λόγο που θέλαμε το κράτος να ξέρει ότι είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια. Τα κρατικά έγγραφα είναι η προέκταση του εαυτού μας, ο ολοκλήρωσή μας, το εθνικό μας φετίχ. Τόσα χρόνια κρατισμού, μας έχουν εμποτίσει με τη βεβαιότητα πως η προσωπική ταυτότητά μας είναι η ίδια με την αστυνομική. Πως ξέρουμε μια επιστήμη που μάθαμε στο εξωτερικό μόνο αν το επικυρώσει ο ΔΟΑΤΑΠ. Πως ισχύει μόνο ό,τι πιστοποιείται από το κράτος. Πως το κράτος πρέπει να έχει την ελευθερία να ξέρει για μας ό,τι θέλει κι όποτε θέλει.
Ξεχνάμε ότι το κράτος, με την εμπιστοσύνη που του δείξαμε, κατέρρευσε πανηγυρικά και μας έστειλε τον λογαριασμό. Ας μην επιζητούν, λοιπόν, οι συμπολίτες μας την επικύρωση της πατρότητάς τους στα κρατικά έγγραφα των γαλλικών σχολείων κι ας είναι λίγο πιο καχύποπτοι απέναντι στη γνώση που έχει το κράτος για μας.
*Ο κ. Γιώργος Αγγελόπουλος είναι μέλος της Μόνιμης Γενικής Συνέλευσης της Φιλελεύθερης Συμμαχίας.
