Του Θανάση Χειμωνά
Το ΣΚ που μας πέρασε, μέσα στον φονικό (κατά τα ΜΜΕ) καύσωνα, την απεργία των υπαλλήλων καθαριότητας και το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ένα κείμενο στον έντυπο Τύπο κέρδισε κι αυτό ένα κομματάκι από την πίτα της δημοσιότητας. Πρόκειται για το άρθρο της Έλενας Ακρίτα με τίτλο: «Η περίπτωση Αρκά».
Στο άρθρο αυτό, το οποίο φιλοξενείται στην εβδομαδιαία στήλη της στα Νέα του Σαββάτου, η Ακρίτα, αφού πλέκει το εγκώμιο του αγαπημένου σκιτσογράφου, υπογραμμίζοντας το ταλέντο του και αναφέροντας κάποιες από τις ατάκες του που, όπως παραδέχεται η ίδια, «έχουν ενσωματωθεί στη λαλιά μας», «κατεδαφίζει» ουσιαστικά την σημερινή εξέλιξή του, παρουσιάζοντάς τον ως το αντίπαλο δέος του (πάλαι ποτέ) μνημονιακού στρατοπέδου στον Λάκη Λαζόπουλο.
Προφανώς διαφωνώ σε πολλά (όχι σε όλα) με την συγκεκριμένη τοποθέτηση της Ακρίτα. Όντως ο Αρκάς έχει επιλέξει μια ξεκάθαρη πολιτική θέση η οποία όμως δεν αποτελεί στήριξη του Α' ή του Β' κόμματος (όπως θέλουν να μας πείσουν διάφοροι κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ στην συνήθη προσπάθεια τους να δημιουργούν παντού «εχθρούς» και να στοχοποιούν την αντίθετη άποψη) αλλά μια συνεχή και ανελέητη κριτική στην κυβέρνηση Τσίπρα. Αυτό όμως συμβαίνει μόνο σε ορισμένες από τις γελοιογραφίες του. Ο υπέροχος «προφήτης» π.χ. αποτελεί κυρίως μια χιουμοριστική ματιά στην διαχρονική αντίθεση ανάμεσα στον όχλο (και όχι τον λαό) και τις «φωνές της λογικής» που όλοι αποζητούν αλλά τελικά κανείς δεν ακούει. Σίγουρα θα μπορούσε κανείς να ανακαλύψει πολλά κοινά ανάμεσα στους χωρικούς του «Προφήτη» και τους σημερινούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο όμως θα μπορούσε να κάνει και σε σχέση με τους «αυριανοτομπριστές» των 80's ή τους απαίδευτους «δεξιούς» προηγουμένων δεκαετιών. Είναι δε βέβαιο πως τέτοιας μορφής «χωρικοί» θα υπάρξουν και στην Ελλάδα του μέλλοντος όταν το άστρο του Αλέξη Τσίπρα θα έχει πλέον σβήσει.
Πολλοί (όχι η Ακρίτα) κατηγορούν τον Αρκά για το ότι το γύρισε στην πολιτική γελοιογραφία και «απαρνήθηκε τις αριστερές αρχές του». Μα ο Αρκάς ήταν πάντα (και) πολιτικός σκιτσογράφος! Ο απολαυστικός «Ισοβίτης» για παράδειγμα είναι πάνω απ' όλα μια λυσσαλέα κριτική στην απάνθρωπη κατάσταση που επικρατεί στις φυλακές και την αστυνομική αυθαιρεσία. Σε ό,τι αφορά τα περί Αριστεράς δε, τα παραδείγματα αριστερών που κράζουν την κυβέρνηση Τσίπρα είναι άπειρα. Και οι πιο πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να είναι αριστεροί.
Το μεγαλύτερο ίσως φάουλ της Ακρίτα (πάντα κατά τη δική μου άποψη) είναι η παρομοίωση με τον Λαζόπουλο. Όσο και αν δεν σου αρέσουν οι «πολιτικές» γελοιογραφίες του σημερινού Αρκά (υπάρχουν όντως μια-δυο που και εγώ τις έχω βρει too much) σίγουρα θα βρεις κάποιες άλλες με τις οποίες θα λυθείς στα γέλια. Το βασικότερο όμως είναι πως ο Αρκάς εξακολουθεί να είναι σκιτσογράφος. Καλός ή κακός, αυτό είναι υποκειμενικό. Αντίθετα, ο (επίσης ταλαντούχος) Λαζόπουλος έχει πάψει προ πολλού να είναι κωμικός. Η εκπομπή του εδώ και χρόνια είναι απλώς μια χυδαία τρίωρη προπαγάνδα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ πασπαλισμένη με κάποια βιντεάκια με γριές που κλάνουν για να δικαιολογηθεί το δήθεν χιουμοριστικό κόνσεπτ.
Όσο όμως παράξενο και αν αυτό ακούγεται, το άρθρο αυτό δεν είναι μια ακόμη κριτική στο αντίστοιχο της Ακρίτα. Άλλο με προβληματίζει. Η άποψη της αρθρογράφου για τον Αρκά έγινε δεκτή με αδικαιολόγητο μένος από την «δική μας» πλευρά. Η Ακρίτα έπεσε θύμα πρωτοφανούς επίθεσης από το so called «Μέτωπο της λογικής» που πλέον θεωρεί τον Αρκά (χωρίς φυσικά να ευθύνεται ο ίδιος γι αυτό) ένα από τα «τοτέμ» του. Η επίθεση αυτή παρουσίασε μεγάλη γκάμα αντιδράσεων η οποία κυμάνθηκε από σεξουαλικά μπινελίκια έως σχόλια του στυλ: «Και ποια είναι η Ακρίτα;»
Κι όμως. Η Έλενα Ακρίτα παραμένει μια από τις σημαντικότερες χρονικογράφους–ευθυμογράφους της Μεταπολίτευσης. Ειδικά τα κείμενά της στον Ταχυδρόμο την δεκαετία του '80 έχουν αφήσει εποχή. Επίσης είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους στη χώρα που κατόρθωσε να κάνει καθαρά εμπορική τηλεόραση η οποία συγχρόνως κινήθηκε σε υψηλά (τηρουμένων των αναλογιών) στάνταρ. Το ότι έγραψε ένα άρθρο με το οποίο δεν συμφωνούμε αλλά και το γεγονός πως παλιότερα είχε ταχθεί ανοιχτά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ (όπως η μισή Ελλάδα) φυσικά δεν αρκούν για να τραβήξουμε ένα τεράστιο Χ στην σταδιοδρομία της.
Το σημαντικότερο όμως είναι πως στο άρθρο της στα Νέα η Ακρίτα απλώς εξέφρασε την άποψή της. Με τρόπο κόσμιο, με επιχειρήματα. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κριτικάρει την θέση της αυτή. Όχι όμως να προχωρήσει σε (ένα ακόμα) λεκτικό λιντσάρισμα. Ο Αρκάς, όπως και ο, επίσης εξαιρετικός, Δημήτρης Χαντζόπουλος, έχουν δεχτεί αδιανόητα χυδαίο πόλεμο τα τελευταία χρόνια μόνο και μόνο επειδή τολμούν να αμφισβητούν τον Μεγάλο Τιμονιέρη Αλέξη. Ωστόσο, το άρθρο της Έλενας Ακρίτα δεν εντάσσεται σε αυτή την κατηγορία. Καλό είναι να μάθουμε να διακρίνουμε την κατευθυνόμενη και έμμισθη λασπολογία του ανώνυμου συριζοτρόλ και του ανθυποδημοσιογράφου των συριζοsite από την εμπεριστατωμένη αντίθετη γνώμη μιας καταξιωμένης αρθρογράφου.
Αναφέρθηκα παραπάνω στην «δική μας» πλευρά. Ναι, δυστυχώς ο Τσίπρας και η παρέα του έχουν πλέον κατορθώσει να χωρίσουν την Ελλάδα στα δύο. Από τη μια πλευρά «Αυτοί» από την άλλη «Εμείς». Και, ξανά δυστυχώς, και στη «δική μας» πλευρά έχει μαζευτεί πολλή σαβούρα. Και η σαβούρα αυτή έχει αρχίσει να υπερισχύει. Φονταμενταλιστικός φανατισμός, αλλεργία στην διαφορετική άποψη, δημιουργία «αυθεντιών» και ιερών τοτέμ. Ας ελπίσουμε να μην δικαιωθεί ο Γουίνστον ο Τσόρτσιλ που είχε πει: «Οι συριζαίοι του μέλλοντος θα λέγονται αντισυριζαίοι».
