Ανεβαίνει μισό ευρώ η τιμή του ψωμιού, πέφτει μισή μονάδα η ΝΔ στις δημοσκοπήσεις. Θέλει δέκα ευρώ παραπάνω για να γεμίσει το ρεζερβουάρ, απομακρύνεται η ΝΔ δυο μονάδες από το όριο της αυτοδυναμίας. Ο ένας πολιτικός πόλος πέφτει και απομακρύνεται, ο άλλος πόλος ούτε ανεβαίνει ούτε πλησιάζει, ιδού μια χαριτωμένη απεικόνιση της πολιτικής μας ζωής. Εδώ ο ποιητής σηκώνει τα χέρια, το ίδιο και ο αναλυτής.
Όταν όλα γύρω μας μοιάζουν μπάχαλο, όταν όλα είναι ρευστά, απρόσμενα και απροσδιόριστα, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση από το να καταφεύγουμε σε πάγιες σταθερές για να βγάλουμε μια κάποια άκρη. Όταν πόλεμοι, πανδημίες, παγκόσμιες οικονομικές αναταράξεις και ντόπιες αρρυθμίες ανακατεύονται σ’ ένα αξεδιάλυτο κουβάρι που κάνει ολόκληρες κυβερνήσεις να νιώθουν ανήμπορες -πόσο μάλλον τον απλό άνθρωπο- τότε το μόνο αποκούμπι είναι ο αρχηγός, ο ηγέτης.
Όταν Αύγουστο μήνα πλατσουρίζουμε στην άκρη της θάλασσας, τότε ο καθένας από μας μπορεί να κάνει του κεφαλιού του και να βάζει όρους στο παιχνίδι. Όταν όμως βρεθούμε Γενάρη μήνα μέσα σ’ ένα πλοιάριο με θαλασσοταραχή, τότε λουφάζουμε σε μιαν άκρη και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στον καπετάνιο να μας πάει στο λιμάνι. Σε κανέναν δεν αρέσει ούτε να βρέχεται ούτε να κρυώνει στην άβολη κουπαστή, πλην εκείνη την ώρα προέχει η σωτηρία.
Βεβαίως, οι δυτικές κοινωνίες είναι θεσμικές, με όργανα και διαδικασίες, με κοινές λήψεις αποφάσεων και συναινέσεις, ποτέ όμως ιστορικά δεν αμφισβητήθηκε η αναγκαιότητα του στιβαρού και του γνώστη αρχηγού που κρατάει το τιμόνι. Ειδικά σε περιόδους μεγάλων κρίσεων. Αν το καράβι αφεθεί στη διαχείριση της «εκκλησίας του Δήμου» μέσα στη φουρτούνα, τότε τα βράχια θα αρχίσουν να πλησιάζουν με ταχύτητα την πλώρη του.
Για δείτε τι θέλει η παραζαλισμένη «κοινωνία» μας μέσα στη σημερινή φουρτούνα και θα καταλάβετε. Ελληνική ουδετερότητα στο Ουκρανικό, αλλά ‘όχι ευρωπαϊκή ουδετερότητα στο ελληνοτουρκικό. Να μην εμπλακούμε με όπλα ή στρατεύματα στην άμυνα των Ουκρανών, αλλά να φτιαχτεί ευρωστρατός που θα εμπλακεί ενεργά υπέρ ημών σε πιθανή σύρραξη με την Τουρκία. Να έχουμε φτηνό ρεύμα, αλλά να μην χαλάνε την θέα των κορυφογραμμών μας οι ανεμογεννήτριες. Και να μοιραστούν ενισχύσεις στους αναξιοπαθούντες και να μην αυξηθεί το δημόσιο χρέος μας.
Σ’ όλα τούτα τα αντιφατικά και μικροσυμφεροντολογικά, μόνο ο αρχηγός μπορεί να βάλει (και στην ανάγκη να επιβάλλει) μια τάξη. Διότι στις μεγάλες κρίσεις προέχουν οι καίριες αποφάσεις, οι οποίες συχνά φαντάζουν αντιδημοφιλείς μέσα στον ορυμαγδό της κοινωνικής γενικολογίας που θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Αλλοίμονο δε σ’ αυτόν που ενώ παριστάνει τον αρχηγό μέσα σε κρίση, ψάχνει να βρει τρόπο να μην δυσαρεστήσει κανέναν. Δεν κάνει για αρχηγός.
Και τώρα στο προκείμενο. Η χώρα σήμερα έχει έναν ηγέτη. Όχι αγαπητό σε όλους, πάντως όλοι γύρω του συνωστίζονται, είτε για να τον υποβοηθήσουν είτε για να τον κατακρίνουν. Άλλος αρχηγός ή υποψήφιος με αξιώσεις αρχηγός, διακρίνεται στον ορίζοντα; Αν πιστεύετε πως διακρίνεται, δείξτε τον και σε μένα διότι εγώ δεν τον βλέπω πουθενά. Αν δεν διακρίνεται και ο Κυριάκος είναι μονοκαλλιέργεια, τότε ξέρουμε ποιος θα είναι στο τιμόνι μέχρι και το τέλος της άλλης τετραετίας. Ανεξαρτήτως συστημάτων, εκλογικών νόμων και προσωρινών δημοσκοπικών αυξομειώσεων.
