Του Παύλου Μαρινάκη*
Αναμφίβολα το θέμα των ημερών ήταν η επιχείρηση της Αστυνομίας σε κατειλημμένα κτήρια των Εξαρχείων. Ομολογώ ότι, παρά τη διαχρονική συμπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ προς το καθεστώς ημι-παρανομίας της περιοχής, αυτή τη φορά περίμενα μια πιο ήπια αντίδραση, δεδομένου ότι κανείς δεν εξέφρασε καμία ένσταση ως προς τη νομιμότητα των διαδικασιών της επιχείρησης (έκδοση δικαστικών αποφάσεων, παρουσία εισαγγελέα, διαφάνεια ως προς τα γεγονότα). Κι όμως, ακόμα και τώρα, η αξιωματική αντιπολίτευση αντιμετώπισε τη νομιμότητα με εχθρότητα, φωνασκίες και φτηνούς εντυπωσιασμούς.
Και αν όλο αυτό θα ήταν «μια συνηθισμένη μέρα», δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως τέτοια από τη στιγμή που στη συζήτηση αυτή ενεπλάκησαν οι αλλοδαποί (πρόσφυγες, νόμιμοι ή παράτυποι μετανάστες) οι οποίοι διέμεναν στα κατειλημμένα κτήρια. «Μωρομάνες» τους αποκάλεσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Τζανακόπουλος, καταγγέλλοντας τη μεταφορά τους στις προβλεπόμενες κρατικές δομές, μέχρι να διαπιστωθεί το καθεστώς που βρίσκονται στη χώρα.
Ο θόρυβος κράτησε περίπου 24 ώρες, μέχρι να δοθούν στη δημοσιότητα οι φωτογραφίες από τα κατειλημμένα κτήρια. Τότε ο θόρυβος κόπασε και ξεχώρισαν εκείνοι που εξαπατήθηκαν από αυτούς που εξαπάτησαν: οι πρώτοι παραδέχτηκαν, έστω και σιωπηρά, ότι οι συνθήκες διαβίωσης στις καταλήψεις ήταν αδιαπραγμάτευτα απαράδεκτες? οι δεύτεροι συνέχισαν το εμπόριο ανθρωπισμού και την προπαγάνδα υποκρισίας, η οποία εδώ και χρόνια αποτελεί το αγαπημένο τους άθλημα – καθώς οι κυβερνητικές τους επιδόσεις απέδειξαν ότι πέρα από τα λόγια δεν μπορούν να διακριθούν πουθενά αλλού.
Αυτή τη βδομάδα είχαμε ένα χειροπιαστό παράδειγμα τι αποδέχεται ως «ανθρωπισμό» ο ΣΥΡΙΖΑ. Για την αξιωματική αντιπολίτευση ανθρωπισμός είναι οι άνθρωποι να στοιβάζονται σε κτήρια τα οποία τελούν υπό τον έλεγχο πολιτοφυλακών, οι οποίες αποφασίζουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, κτήρια που κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν είναι ασφαλή, χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, με συνθήματα που προτρέπουν σε τυφλή υπακοή των προσταγμάτων των πολιτοφυλακών. Και, φυσικά, ανθρωπισμός είναι όλα αυτά να γίνονται με τις αποφάσεις ανώνυμων «συλλογικοτήτων», χωρίς διαφάνεια, χωρίς λογοδοσία.
Το προσφυγικό και το μεταναστευτικό είναι πολύ σοβαρά ζητήματα για να αντιμετωπίζονται με ελαφρότητα, φτηνά συνθήματα και διάθεση επαναστατικής γυμναστικής. Και κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ένας άνθρωπος, ακόμα και αν δεν βρίσκεται νόμιμα στη χώρα, πρέπει να αποστερείται τη στοιχειώδη φροντίδα που δικαιούνται όλοι ακριβώς λόγω της ανθρώπινης ιδιότητάς τους. Αυτό όμως πρέπει να γίνεται είτε απευθείας από το κράτος και τους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους αυτό μετέχει, είτε από φορείς οι οποίοι είναι αναγνωρισμένοι από τα κράτη και έχουν συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας.
Είναι απολύτως λογικό να υπάρχουν ζωηρές διαφωνίες ως προς την έκταση των παροχών που πρέπει να δικαιούνται οι διάφορες κατηγορίες αλλοδαπών που βρίσκονται στην Ελλάδα (πέρα, φυσικά, από τις διεθνώς κατοχυρωμένες ελάχιστες παροχές). Και πέρα από λογικό είναι και θεμιτό, αλίμονο αν συμφωνούσαμε σε όλα. Γι' αυτό η δημοκρατία έχει συγκεκριμένους μηχανισμούς μέσω των οποίων τα κόμματα, οι φορείς και οι πολίτες συζητούν, διαφωνούν, βρίσκουν κοινά σημεία επαφής και, τελικά αποφασίζουν και υλοποιούν.
Επί τεσσεράμισι χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι αυτή τη διαδικασία τη σέβεται μόνο στα λόγια – όπως απέδειξε ότι μόνο στα λόγια σέβεται τους ανθρώπους που βρίσκονται σε μια ξένη χώρα, καθώς τους εργαλειοποίησε με τον πιο αισχρό τρόπο. Τώρα στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να σαμποτάρει αυτή τη διαδικασία ήδη από την αρχή της, στρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Μόνο που, πέρα από τη θεσμική ομαλότητα, εδώ έχουμε και άλλα θύματα (δυστυχώς πλέον και εκτός εισαγωγικών). Και τα θύματα αυτά είναι ακριβώς αυτοί για τους οποίους δήθεν κόπτεται, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Γι' αυτό και ο «ανθρωπισμός» (εντός εισαγωγικών εδώ) του ΣΥΡΙΖΑ εκτός από υποκριτικός είναι πρωτίστως βαθιά απάνθρωπος.
*Ο κ. Παύλος Μαρινάκης είναι δικηγόρος, αντιπρόεδρος ΟΝΝΕΔ
