Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Η χώρα θα αλλάξει μόνο όταν αλλάξει η κοινωνία της. Μόνο όταν συνειδητοποιήσει και ο τελευταίος πολίτης ότι όσες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις συμβούν θα είναι προς όφελός του. Διαφορετικά, πάντα θα δημιουργείται η εντύπωση ότι οι νέοι «κατακτητές» του κράτους ευνοούν μία μερίδα της κοινωνίας στην οποία κανείς δεν πιστεύει ότι ανήκει.
Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μία βαθιά καχυποψία, ριζωμένη σε όλες τις πολιτικές ιδεολογίες των Ελλήνων. Ίσως όχι άδικα, εξαιτίας της συμπεριφοράς των κομμάτων έως σήμερα. Πρόκειται για την βεβαιότητα που έχει ο κάθε πολίτης ότι οι πάντες ωφελούνται από την εξουσία εκτός από τον ίδιο. Ότι στήνονται συνεχώς δίκτυα ή τραστ συμφερόντων που αφορούν τους πάντες εκτός από τα δικά του συμφέροντα.
Και ακριβώς πάνω σ΄αυτή την πραγματικότητα ακουμπάει ο δεξιός και κυρίως, ο αριστερός λαϊκισμός. Με αποτέλεσμα να ωθεί την συλλογική συνείδηση στην φαντασιακή επανάσταση χωρίς κόστος.
Ο ολοκληρωτισμός εν τω μεταξύ, της αριστερής αντίληψης που χρησιμοποιεί τη «λαϊκή βούληση» ως μαγικό κλειδί για όλες τις πόρτες, δεν είναι και τόσο ακίνδυνος σε ένα προστατευμένο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Μπορεί τελικά, η θεσμική, οικονομική και πολιτισμική μας σύνδεση με την ευρωπαϊκή οικογένεια να μας προστάτευσε από την εκτροπή και τα αριστερά πραξικοπήματα, αλλά οι ηθικές και πολιτικές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία παραμένουν δραματικές.
Και πολλές φορές μπορεί αυτό να αποδειχθεί πολύ επώδυνο και καταστροφικό. Ο Αλέξης Τσίπρας ας πούμε, είναι ο άνθρωπος που διέσυρε την συνείδηση των Ελλήνων οι οποίοι θεώρησαν ότι το «Όχι» στο δημοψήφισμα, είναι η ανέξοδη εντυπωσιακή απάντηση στην δημοκρατία που δοκιμάζεται. Είναι ο ηγέτης που εκμεταλλεύτηκε την κρίση, προκειμένου να αλλοτριώσει την όποια πολιτική βούληση του μέσου Έλληνα και να τον καταστήσει ηττημένο και ενεργούμενο σε νέες μηδενιστικές πολιτικές πρωτοβουλίες.
Από δω και πέρα, όμως τι γίνεται; Αν πάρουμε ως δεδομένη την επικράτηση της ΝΔ στις εθνικές εκλογές, ποια θα είναι η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη απέναντι σε έναν λαό που ρέπει συνεχώς προς την θυματοποίηση ενώ ταυτόχρονα, έχει αποδειχθεί ο πιο ανυπάκουος "ασθενής"; Απέναντι σε μια κοινωνία που ακόμα και τώρα δεν κατανοεί επαρκώς πόσο σημαντικό είναι να απελευθερώσει τις αγορές της και να συμμετάσχει επί ίσοις όροις, στον αναπτυγμένο κόσμο.
Θεωρώ πολύ δύσκολη την διαχείριση της εξουσίας, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά για οποιονδήποτε δεν πείσει τους Έλληνες ότι η φιλελευθεροποίηση της οικονομίας αφορά όλους. Ότι δεν έχει να κάνει μόνο με την επιχειρηματική ελίτ, τους ελεύθερους επαγγελματίες και την απαλλαγή κάποιων κοινωνικών τάξεων από την βαριά φορολογία.
Το μεγάλο στοίχημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι ο τρόπος που θα ενσωματώσει στην αναπτυξιακή του πολιτική όλους τους υπόλοιπους. Τον δημόσιο υπάλληλο, τον συνταξιούχο, τον φοιτητή, τον ιδιωτικό υπάλληλο και τον άνεργο. Στην πραγματικότητα, όλους αυτούς που εξαρτώνται οικονομικά από το κράτος, άμεσα ή έμμεσα και δεν μπορούν να συνδέσουν πολύ εύκολα τα δικά τους συμφέροντα με την πολυπόθητη ανάπτυξη που συνεχώς επικαλούμαστε.
Πρέπει να πείσει το αιώνιο θύμα των λαικιστών ότι το φιλελεύθερο "παιχνίδι" που θα γίνει αφορά πρωτίστως τον ίδιο. Το παιδί του φτωχού που θα διαλέξει χωρίς κόστος, καλύτερο σχολείο, τον συνταξιούχο που θα έχει στην διάθεσή του καθαρό και λειτουργικό νοσοκομείο, τον δημόσιο υπάλληλο που δεν θα σαπίζει στην μετριότητα και στην μιζέρια.
Αν δεν βρει τρόπο να το πετύχει, αν δεν έχει μαζί του την κοινωνία, δύσκολα θα καταφέρει να διοικήσει τη χώρα.
