Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Κι όμως, ο πρωθυπουργός διαθέτει μια ανεπαίσθητη σοφία που λίγοι μόνο αντιλαμβάνονται, όταν μιλάει. Κι αυτό γιατί προσδοκούν πάντα να ακούσουν από τα χείλη του την προβλέψιμη ρητορική του πολιτικού λόγου. Αυτή που εξέφραζαν τα συστημικά στόματα των πολιτικών ως τώρα, με αποτέλεσμα να προδιαγράφουν μία αισθητική πλήξης για το ακροατήριό τους.
Ε όχι λοιπόν. Αν είναι να είσαι ανατρεπτικός, αντισυστημικός και επαναστάτης δεν είσαι μόνο στις πράξεις αλλά και στα λόγια. Μπορεί να έχεις ανοίξει τις πύλες της επανάστασης να μπει ο λαός μέσα, μπορεί να έχεις εγκαθιδρύσει το κράτος δικαίου για το οποίο η Αριστερά πάσχιζε για πολλά χρόνια. Μπορεί να έκανες την αναδιανομή πλούτου υπέρ των αδυνάτων και να άλλαξες τον ρου της ευρωπαϊκής ιστορίας με τους εταίρους να τρέχουν πίσω σου. Αν όμως δεν επιβάλεις τον δικό σου προσωπικό ανατρεπτικό λόγο στην κοινωνία, τι νόημα έχει η εξουσία και η λάμψη της ασπίδας σου στην πολιτική αρένα;
Και όταν λέω ανατρεπτικό λόγο, δεν αναφέρομαι σε σχήματα ή σε επιχειρηματολογία αλλά στην σκέψη και στη έκφραση με την οποία ο Αλέξης Τσίπρας εμπεδώνει στην λαϊκή διάνοια την δική του συνεισφορά. Από τα πολλά θυμίζω μόνο εκείνο το περίφημο «Άκουσον μεν, πάταξον δε» που ξεστόμισε στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο το 2015, δίνοντας ένα καλό μάθημα στον Θεμιστοκλή…
Αλλά δεν πρόκειται μόνο για τον πρωθυπουργό. Πρόσφατα η Αναπληρώτρια Υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης Θεανώ Φωτίου αποθέωσε, σε τηλεοπτική εκπομπή, την ανατρεπτική σκέψη του Συριζαίου επιδεικνύοντας ότι αγνοεί τι ακριβώς είναι ο ΦΠΑ!
Το ζήτημα είναι αν αυτή η «παρέκβαση» από την νόρμα της αντίληψης ή της γλώσσας, παίζει κάποιον ρόλο στις πολιτικές επιλογές της κοινωνίας. Αν δηλαδή αυτό που σε κάποιους από μας φαίνεται απίστευτο, αγγίζει την μέση διάνοια που δεν θέλει να αξιολογήσει ή να ερμηνεύσει κανέναν κώδικα επικοινωνίας της εξουσίας με τους πολίτες.
Μα μπορεί ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του να βαυκαλίζονται με την ημιμάθειά τους και μάλιστα να την επιδεικνύουν ως τρόπαιο θριάμβου επί της αστικής κανονικότητας στην σημειολογία και στην συνείδηση της ευθύνης; Είναι δυνατόν μία υπουργός να μην μπορεί να αντιληφθεί την έννοια ενός όρου που βρίσκεται στην καθημερινότητα της οικονομικής γλώσσας εδώ και δεκαετίες; Μπορούσε επίσης, μία πάλαι ποτέ Αναπληρώτρια ΥΠΟΙΚ (Βαλαβάνη) να λέει δημόσια ότι δεν ξέρει να συμπληρώσει ούτε την φορολογική της δήλωση;
Όλοι αυτοί συγκρότησαν τον πυρήνα μιας ανεπανάληπτης κυβέρνησης και νομιμοποιήθηκαν από την επιβεβλημένη αλλά επίπλαστη κανονικότητα που έχει ανάγκη το σύστημα για να προχωρήσει. Από λαό και «συνεργάτες» οι οποίοι συνέδεσαν τα συμφέροντά τους με την εξουσία. Από δανειστές και εταίρους που θέλησαν να διασφαλίσουν τα χρήματα και τα συμφέροντά τους.
Κατά συνέπεια, ο "ανατρεπτικός" ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε στο πιο συστημικό κόμμα εξουσίας επιμένοντας όμως στην επικράτησή του δια της πολιτικής "παράνοιας". Και για αυτό δεν υφίσταται πλέον δια των δομών του αλλά δια της κατοχής του στην εξουσία.
"Εν αρχή ήν ο λόγος" λοιπόν της Αριστεράς και εν τέλει, ο λόγος της αποδόμησης των εννοιών στη γλώσσα, στην πολιτική πράξη και στην "συριζαίικη διάνοια" ...
