Λέγεται και σύνδρομο της Στοκχόλμης. Όταν ο Τσίπρας έχει μόνο σύντροφο το ψεύδος, έχει υποθηκεύσει τα πάντα στους δανειστές, έχει γελοιοποιήσει τους θεσμούς, κι εσύ πανηγυρίζεις επειδή έχει δήθεν γίνει… σοσιαλδημοκράτης. Όχι, δεν θα σφάξουμε τον μόσχο τον σιτευτό. Και συγνώμη, δηλαδή! Που δεν θα καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι με τον Τσίπρα, τον Παππά, τον Πολάκη και τον Βερναδάκη.
Είναι το γνωστό παραμύθι του μεταμελημένου Συριζαίου! Προσπαθούν εδώ και καιρό να μας πείσουν με διάφορα τεχνάσματα ότι ο Αλέξης ο Τσίπρας είναι μεταρρυθμιστής, είναι σοσιαλδημοκράτης και παρομοιάζουν την πολιτική του πορεία με εκείνη του Ανδρέα Παπανδρέου! Όπως δηλαδή, ο Ανδρέας Παπανδρέου μεταμορφώθηκε σταδιακά από τον Ανδρέα του ΠΑΚ και του ζιβάγκο στον Ανδρέα της λιτότητας, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας μεταμορφώνεται από τον ακραίο αριστερό σε έναν συνετό αστό πολιτικό.
Ζητάνε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να συναινέσει με τον Αλέξη Τσίπρα και να εκλέξουν από κοινού πρόεδρο της Δημοκρατίας της αρεσκείας τους. Αυτός είναι ο καυγάς. Για το πάπλωμα! Κουνούν μάλιστα το δάκτυλο στην αντιπολίτευση επειδή κάνει την δουλειά της και ξεχνούν ότι η αντιπολίτευση του Αλέξη Τσίπρα έμοιαζε με επιδρομή Αγαρηνών. Δεν άφησε πίσω της όρθια πέτρα. Κι αντί να ασκηθεί κριτική γι αυτό, για το γεγονός ότι η άρνηση του Αλέξη Τσίπρα σε συναίνεση στα χρόνια των πρώτων μνημονίων απέτρεψε την γρήγορη έξοδο της χώρα απ' αυτά, προσπαθούν να πιέσουν την αντιπολίτευση να αποδεχτεί σώνει και καλά τις δικές τους επιλογές για τον… επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Είναι δυνατόν να είναι τόσο «φτωχή» η πολιτική σκηνή του τόπου; Τόσο προσωποκεντρική; Αυτή είναι η Ελλάδα, που έλεγε ο Κώστας Σημίτης. Να μην κάνει την παραμικρή έκπληξη. Η μικροπολιτική, τα μικροσυμφέροντα εξακολουθούν να είναι ο φάρος των πολιτικών επιλογών «μεγάλων προσωπικοτήτων» της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Έπειτα από τρία μνημόνια και η χώρα εξακολουθεί να βγάζει στην επιφάνεια ό,τι χειρότερο διαθέτει.
Πίσω από αυτό το παιγνιδάκι κρύβεται και μία καθαρά Λαλιωτική αντίληψη για τα πράγματα. Απλοϊκή, αλλά εξίσου πραγματική! Πιστεύουν στην Αριστερά ότι αν καταφέρουν και εξαναγκάσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την Νέα Δημοκρατία σε έναν «ιστορικό συμβιβασμό» και στην συνέχεια σε κυβερνήσεις συνεργασίας, θα έχουν καταφέρει με την βοήθεια της απλής αναλογικής να κυβερνούν για… πάντα! Ή σχεδόν για πάντα! Πιστεύουν ότι η πλειοψηφία θα είναι για τα επόμενα χρόνια κεντροαριστερά κι έτσι αυτοί θα έχουν την πολυτέλεια να επιλέγουν συνεταίρους: Είτε την υποταγμένη Νέα Δημοκρατία είτε νέους πολιτικούς σχηματισμούς Δεξιάς ως και Ακροδεξιάς απόχρωσης που θα επενδύσουν στην αντίθεσή τους σε μία Νέα Δημοκρατία που θα επιμείνει σε καθαρά φιλελεύθερες πολιτικές.
Και τι σχέση έχουν οι προεδρικές εκλογές με όλα αυτά; Από εκεί περνούν αναγκαστικά οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, αφού εκεί τέμνονται οι πολιτικές φιλοδοξίες επιφανών ανδρών με το αντιμητσοτακικό μέτωπο. Με άλλα λόγια, οι προεδρικές εκλογές χρησιμοποιούνται προσχηματικά και αφού αυτό διευκολύνει τις υπόγειες διαδρομές. Αν τις εξυπηρετούσε κάτι άλλο θα ήταν αυτό το κάτι άλλο που θα μας απασχολούσε. Το πραγματικό ζητούμενο είναι ο θρίαμβος της Λαλιωτικής σχολής σκέψης για μια ολοκληρωτική νίκη της Αριστεράς απέναντι στους νικητές του Εμφυλίου. Θέλουν, δηλαδή, μία Νέα Δημοκρατία είτε ηττημένη και μειοψηφία για τις επόμενες δεκαετίες είτε συρόμενη σε έναν ιστορικό συμβιβασμό, μέσω του οποίου θα αποδεχτεί το μεγαλείο των αντιπάλων της και θα εγκαταλείψει τις θεμελιώδεις θέσεις της για το κράτος. Δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας που μετακινείται προς την σοσιαλδημοκρατία, είναι που επιθυμούν να δουν την Νέα Δημοκρατία νε μεταβάλλεται σε έναν πειθήνιο εταίρο.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
